Όταν ο ατομισμός καταστρέφει το άτομο

■ Ένα από τα βασικά αίτια του παταγώδους κραχ της ελληνικής κοινωνίας είναι η μαφιοζοποίηση του δημόσιου βίου. 

Καλά έκαναν οι δικαστές και συνεδρίασαν χθες για να γνωμοδοτήσουν πε­ρί της συνταγματικότητας της πε­ρικοπής των αποδοχών τους. Θα ήταν όμως καλύτερα αν με την ίδια ταχύτητα εκδώσουν αποφάσεις και για άλλους κλάδους». 

« Έγκυρες Πηγές»,

εφημερίδα «δημοκρατία»,

8 Νοεμβρίου 2012, σελ. 10 

Αν το κείμενο του συναδέλφου στη «δημοκρατία» το μετατρέψετε σε εικόνα, τότε μπορείτε να προσφέρετε στον εαυτό σας έναν λόγο για να χαμογελάσει πικρά. Αγέρωχοι σνομπ κύριοι και στυφές κυρίες,  με τα χρόνια της εξουσίας που ασκούν να βαραίνουν στους ώμους τους, σπεύδουν σε έναν χώρο για να «δικάσουν» (ατύπως έστω) μια υπόθεση που αφορά το πορτοφόλι τους. Δίχως πολλές περιστροφές καταλήγουν ότι έχουν... δίκιο! Την ίδια στιγμή που αποφαίνονται ότι η μνημονιακή νομοθεσία είναι άδικη απέναντι τους, κάποιοι άλλοι συ­νάδελφοι τους (στο Συμβούλιο της Επικρατείας) σκέφτονται πόσο... δί­κιο είχαν που έλαβαν την απόφα­ση ότι το πρώτο Μνημόνιο είναι νό­μιμο και συνταγματικό! Ένας απ΄ αυτούς, ο κ. Πικραμμένος, πρώην πρόεδρος του Συμβουλίου της Επι­κρατείας, είχε την... τύχη να διατε­λέσει υπηρεσιακός πρωθυπουργός. 

Έτσι έχει η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα. Αυτή είναι. Με εξωτερι­κό χρέος που αγγίζει τα 400 δισ. ευρώ, σκάνδαλα Χρηματιστηρίου και εξοπλιστικών προγραμμάτων, Ολυ­μπιακούς Αγώνες και κατασκευές... χάρτινες, ο μόνος υπουργός που βρέθηκε... κατάλληλος για φυλάκι­ση είναι ο Άκης Τσοχατζόπουλος! 

Στις προτεραιότητες, καθώς φαίνεται, των λειτουργών αυτού του σπουδαίου θεσμού δεν περι­λαμβάνονταν κινητοποιήσεις για τον κατάπτυστο νόμο περί ευθύ­νης υπουργών. Ούτε απεργίες και παραστάσεις διαμαρτυρίας για το προδοτικό Μνημόνιο, που διέλυσε και υποδούλωσε τη χώρα. Το μονα­δικό απαράδεκτο φαινόμενο ήταν η περικοπή του μισθού τους. Όλα τα άλλα ήταν δικαιολογημένα ή -έστω- ανεκτά... 

Μαφιοζοποίηση 

Ένα από τα βασικά αίτια του πα­ταγώδους κραχ της ελληνικής κοινωνίας, οικονομίας και κρατικής λειτουργίας είναι η μαφιοζοποίη­ση του δημόσιου βίου σ' όλες τις εκδηλώσεις του. Ούτε ένας πυλώ­νας από τις λειτουργίες της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας δεν έχει μείνει άθικτος από τη μεταδοτική και θανατηφόρα ασθένεια της ιδι­οτέλειας και της περιφρόνησης του κοινού καλού - όταν το τελευταίο «συγκρούεται» με το ατομικό συμ­φέρον. 

Η μαφιοζοποίηση δεν έχει να κάνει μόνο με την παραβατικότητα, τα πληρωμένα συμβόλαια θανά­του, τον τζόγο, το εμπόριο όπλων, ναρκωτικών και λευκής σαρκός. Πριν απ' όλα και πάνω απ' όλα σχετίζεται άμεσα και εκπηγάζει από τα δυσώδη έλη της αντικατά­στασης του ήθους από την αίσθη­ση ισχύος και της υποκατάστασης της συνείδησης από την υπερπληθώρα υλικών ανέσεων. Η παρακ­μή δεν καταλαμβάνει ζώντες ανθρώπους. Σε άδεια κουφάρια κατοικοεδρεύει. Σε σάρκες απ' όπου έχουν αποδράσει η αγάπη, η αλλη­λεγγύη, η αφοσίωση στον συνάνθρωπο, ο πατριωτισμός και η διάθε­ση για αυτοθυσία. Το αγαθό, όταν τελείται εκ του ασφαλούς, αποτε­λεί λογιστική πράξη. Δεν συνιστά απόδειξη αρετής. Ακόμα και οι νο­νοί της Σικελίας, του Παλέρμο ή της Νέας Υόρκης κάνουν δώρα και δι­οργανώνουν φιλανθρωπικές δεξιώ­σεις - όποτε θέλουν να ενισχύσουν τη θέση τους με το προπέτασμα κα­πνού που προσφέρει η εικόνα του «καλού» ανθρώπου. 

Όμως, όταν τα συμφέροντά τους συγκρουστούν με κάποιο πρόσωπο ή κοινωνική ομάδα, η βιτρί­να του «ενάρετου» θρυμματίζεται άμεσα και ο «κονσιλιέρε» (ο συμβουλάτορας) λαμβάνει οδηγίες εξόντωσης των αντιπάλων. Οι νονοί, οι οποίοι εκκλησιάζονται συχνά, ου­δέποτε μπαίνουν στον κόπο να σκε­φτούν αν αξίζει οποιαδήποτε δια­κινδύνευση της δύναμής τους για λόγους «ηθικούς» ή ιδεολογικούς. 

Αυτοθυσία 

Αγάπη, προσφορά και αλληλεγγύη σημαίνουν διακινδύνευση. Πάντο­τε συνοδεύονται από την ανάγκη υποχώρησης του αδηφάγου «εγώ» προς τον συνάνθρωπο. Δεν ήταν ούτε είναι εφικτό για κάποιον να παραμένει ηθικά ακέραιος και εν­συνείδητα κοινωνικός, χωρίς να ρι­σκάρει. Η αρετή έχει αντίτιμο. Τις περισσότερες φορές είναι υλικό και μπορεί να φτάσει η αξία του ίσα με τη ζωή εκείνου που θέλει να ακο­λουθήσει τον δύσκολο δρόμο. Το σπουδαιότερο παράδειγμα που εισέφερε στην ανθρωπότητα ο αρ­χαίος ελληνικός κόσμος είναι ο Σωκράτης. Η χριστιανική Δύση θεμελίωσε την πολιτισμική πρωτοπορία και την τεχνολογική και οικονομική ακμή της πάνω στον διαλυμέ­νο τάφο του Αναστάντος Χριστού, που θυσιάστηκε για όλους μας. Οι μεγαλύτερες δωρεές που έχει λά­βει το είδος μας ήταν οι αυτοθυσί­ες των ενάρετων. 

Όταν, όμως, εκλείπει η θέλη­ση για την προσφορά στο σύνολο και τα έθνη κατακερματίζονται σε πρόσωπα που επιδιώκουν (παντί τρόπω) μόνο την ύλη, τότε προκύ­πτει η φαινομενικά παράδοξη εξέ­λιξη: Ο ατομισμός καταστρέφει τα σύνολα και κατ' επέκταση τα άτο­μα που υποτίθεται ότι εξυπηρετεί. 

Οι δικαστές αποφαίνονται «κα­λώς» για το Μνημόνιο, το οποίο τε­λικά τους εξαθλιώνει... 

Παναγιώτης Λιάκος 

(Κυρ.Δημοκρατία-11/11/2012)