ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ...

■ Η ΕΛΛΑΔΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΗ ΜΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ. 

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 

Περίοδοι μεγάλων πολιτικών αλλαγών και ανόδου νέων δυνάμεων στην Ελλάδα υπήρξαν συνήθως και περίοδοι αστάθειας στα Ελληνοτουρ­κικά, με την Άγκυρα συχνά να «τεστάρει» τις νέες ηγεσίες των Αθηνών. Το πιο κλασι­κό σχετικό παράδειγμα ήταν η κρίση των Ιμίων, που συνέπεσε με την άνοδο του Ση­μίτη στην πρωθυπουργία. Άγκυρα και -παρασκηνιακά- Ουάσιγκτον έδωσαν τότε ένα μάθημα για το ποιος κάνει κουμάντο στην περιοχή. Μάθημα που δεν ξέχασαν ποτέ ούτε ο Σημίτης (παρά τον φιλογερμανισμό του) ούτε οι Ευρωπαίοι. 

Σύμφωνα με συγκλίνουσες πληροφορίες από πρεσβείες τρίτων χωρών, η κυβέρνηση ...
Ερντογάν - Νταβούτογλου εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο να προκαλέσει μια μίνι κρίση -στην Κύπρο κατά προτίμηση. Δεν μπορεί, άλλωστε, να αποκλείσει κανείς ότι η Τουρ­κία θα ενθαρρυνθεί σε αυτό το παιχνίδι από τους Πιστωτές, αν τυχόν η Αθήνα θελήσει/ υποχρεωθεί να οδηγηθεί σε σύγκρουση μαζί τους. 

Γι' αυτό η νέα κυβέρνηση της Αθήνας πρέ­πει να βρει τον τρόπο να στείλει ένα περισ­σότερο από σαφές αποτρεπτικό μήνυμα προς την Άγκυρα για την αποφασιστικότητα της ελληνικής αντίδρασης σε τυχόν τουρκι­κή πρόκληση, ανεξαρτήτως των σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα. Και ελπίζει κανείς, σε αυτό τουλάχιστον το ζήτημα, η Τουρκία να βρει ενωμένα όλα τα ελληνικά πολιτικά κόμματα. 

Οι «παράπλευρες» σχέσεις 

Αποφασιστική σημασία έχει επίσης η τα­χεία και αποφασιστική επανενεργοποίηση του δόγματος του ενιαίου αμυντικού χώ­ρου, ουσιαστικού στοιχείου του ελληνισμού στην ελληνοτουρκική στρατηγική εξίσωση. Η άποψη ότι διάφοροι «τρίτοι» θα υπερα­σπιστούν την Κύπρο περισσότερο από την Ελλάδα μόνο ως επικίνδυνη, αν όχι ύποπτη αυταπάτη μπορεί να θεωρηθεί. 

Να τονίσουμε επίσης ότι δέκα χρόνια μετά την απόρριψη του εξωφρενικού Σχεδίου Ανάν, δεν είναι δυνατόν πολιτικές δυνάμεις σε Ελλάδα και Κύπρο, περιλαμβανόμενου και του ίδιου του Προέδρου Αναστασιάδη, να παίζουν ξανά με την επαναφορά ανά­λογης φιλοσοφίας σχεδίου, δηλαδή με την ίδια την ύπαρξη συντεταγμένου κράτους στην Κύπρο. Ή να συνεχίζουν επαναλαμ­βάνοντας -αντί πολιτικής- τις επικίνδυνες αρλούμπες εισαγωγής για μια «διζωνική - δικοινοτική ομοσπονδία» που ουδείς (πλην του Ανάν) δεν μπόρεσε ποτέ να περιγράψει και να εξηγήσει ποιος θα την κυβερνά. 

Η υπεράσπιση της ανεξαρτησίας, της κυ­ριαρχίας και του δημοκρατικού χαρακτήρα του κυπριακού κράτους οφείλει να είναι το κέντρο της ελλαδικής και κυπριακής εξωτε­ρικής πολιτικής και στρατηγικής. 

Δυστυχώς, περισσότερο από τους Τούρ­κους, την Κύπρο απειλεί κυρίως το εν Λευ­κωσία και Αθήνα «κόμμα των ανανιστών», διαχρονικών φορέων της ξένης εξάρτησης. Αλλά, όπως είπε το 1987, εξαγγέλλοντας το casus belli σε περίπτωση προέλασης των τουρκικών στρατευμάτων στη Μεγαλόνησο, ο Ανδρέας Παπανδρέου, «αν η Κύπρος χαθεί και η Ελλάδα θα χαθεί». 

Θεωρητικά, η προσεχής επίσκεψη Ανα­στασιάδη στη Μόσχα συνιστά επίσης μια μεγάλη ευκαιρία διεύρυνσης των γεωπο­λιτικών στηριγμάτων της Κύπρου. Λέμε θεωρητικά, γιατί οτιδήποτε έχει μέχρι τώρα κάνει ο Κύπριος Πρόεδρος αφενός στρέφε­ται κατά της πατρίδας του και του λαού της, αφετέρου συνιστά συνήθως στάχτη στα μά­τια των Κυπρίων πολιτών, όπως έγινε με την αποστολή στη Μόσχα τις μέρες του bail in. 

Παραχωρήσεις οιασδήποτε μορφής προς τη Μόσχα, το Πεκίνο ή οποιονδήποτε άλ­λο έχουν νόημα, από την Αθήνα ή από τη Λευκωσία, μόνο στο πλαίσιο μιας ολοκλη­ρωμένης στρατηγικής ανάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρ­χίας των δύο κρατών από τα δεσμά της ιδιάζουσας αποικιοκρατίας που υφίστανται («Χρεοκρατία», όπως την ονόμασε ο Βάσος Λυσσαρίδης). Κάτι που ανταποκρίνεται και στα δικά τους στρατηγικά συμφέροντα, εφόσον, βέβαια, μπορεί να το καταστήσει αισθητό αυτό το επιχείρημα η ηγεσία Αθη­νών και Λευκωσίας. 

Ελπίζει κανείς ότι και η ελλαδική Αριστε­ρά, έστω και τώρα, θα καλύψει το δυστυχώς ανεκμετάλλευτο έδαφος με τους Ρώσους και άλλους «εναλλακτικούς» του πλανήτη. Οι «παράπλευρες» αυτές σχέσεις συνιστούν ουσιώδη παράμετρο του ελληνικού στρατη­γικού βάθους, όπως συνειδητοποίησαν στο παρελθόν, εφαρμόζοντας αντίστοιχες πολιτικές, όλοι οι σημαντικοί πολιτικοί Ελλάδας και Κύπρου απ' όλο το πολιτικό φάσμα. 

Με την ευκαιρία, να τονίσουμε ότι η ση­μερινή συγκυρία, που όλα τα βλέμματα παγκοσμίως είναι στραμμένα στην Ελλάδα, είναι μια μοναδική ευκαιρία να ειπωθούν πολλά ουσιαστικά πράγματα και για την Ευ­ρώπη και για τις διεθνείς υποθέσεις, πέραν της ορθής πλην περιορισμένης αντιπολί­τευσης στις πολιτικές λιτότητας. 

ΣΥΡΙΖΑ και Δανειακές 

Σε πρόσφατα άρθρα μας υπογραμμίσα­με την ανάγκη να αμφισβητηθούν και να μην αναγνωριστούν οι δανειακές συμβά­σεις. Υπογραμμίσαμε την κεντρική σημα­σία τους για την οργάνωση της αποικια­κής σχέσης Πιστωτών - Ελλάδας, όπως και τους απαράδεκτους όρους τους που οργανώνουν την έμμεση πλην σαφή κατά­λυση της εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας. 

Ορισμένοι φίλοι παραδέχονται ότι αυτή είναι η ορθή θέση, εκτιμούν όμως ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να πάρουμε τέτοιες αλλαγές στις συμβάσεις. 

Ξεχνάνε όμως ότι ξεκινά κανείς μια δια­πραγμάτευση ζητώντας όσα μπορεί περισ­σότερα, πολλώ δε μάλλον όταν μπορεί να κινητοποιήσει πολύ ισχυρά επιχειρήματα και τη διεθνή νομιμότητα. Δεν την ξεκινά κάνοντας το καλό παιδί και μπαίνοντας στα παπούτσια της άλλης πλευράς. Ακόμα, εξάλλου, κι αν δεν πάρεις αυτό που θέλεις, ακόμα κι αν χρειαστεί να εφαρμόσεις μέτρα που δεν θέλεις, δεν έχεις λόγο να αναγνωρί­σεις τη βασιμότητα και τη νομιμότητά τους. 

Δυσκολεύεται επίσης κανείς να φαντα­στεί πώς η Αριστερά, αν όχι η δημοκρατία, στην Ελλάδα θα μπορέσει να επιβιώσει επί μακρόν, αν δεν αμφισβητήσει την ουσία της διαδικασίας κατάλυσης του κράτους- έθνους και της δημοκρατίας στη χώρα, διαδικασία που οργάνωσαν Δανειακές και Μνημόνια. Μακάρι, εξάλλου, να πετύχει το plan Α, ακριβώς όμως για να πετύχει χρειά­ζεται και plan Β. 

konstantakopoulos.blogspot.com

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-29/01-04/2/2015)