Το Δημόσιο και οι Ε.Δ.

0 βασικός λόγος που οδήγησε την Ελλάδα στα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής ήταν, όπως ενδεχομένως έχει γίνει κατανοητό, η χρεοκοπία του δη­μοσίου τομέα, ο οποίος τελικώς παρέσυρε τα πάντα. Τα τελευταία χρόνια, η κυβέρνηση έχει ανοίξει ξανά την «κερκόπορτα» του Δη­μοσίου, μέσω της γνωστής οδού πρόσληψης συμβασιούχων, οι οποίοι έπειτα από λίγο καιρό αποκτούν δικαίωμα μονιμοποίησή. 

Στις περισσότερες περιπτώσεις οι θέσεις αυτές είναι μη παραγωγικές. Ωστόσο στο Δημόσιο, ιδιαίτερα στον σκληρό πυρήνα του, υπάρχουν και τομείς με πρακτικές ανάγκες οι οποίες παραμελούνται επί σειράν ετών. Η λυπηρή κατάσταση στη δημόσια τάξη και στην πολιτική προστασία είναι γνωστή. 

Λιγότερο γνωστή είναι η κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι Ένοπλες Δυνάμεις από πλευράς προσωπικού. Το 2018 σε όλες τις Στρατιωτικές Σχολές Αξιωματικών και Υπαξιωματικών, το πλαφόν εισακτέων δεν ξεπερνούσε τα 819 άτομα. Εξ αυτών, 363 ως αξιωματικοί και 456 ως υπαξιωματικοί. Η συγκεκριμένη, επί σειράν ετών, περιοριστική πολιτική έχει δημιουργήσει τεράστια προ­βλήματα στη στελέχωση κρίσιμων μονάδων σε Στρατό, Αεροπορία και Ναυτικό. Είναι χα­ρακτηριστικοί ορισμένοι αριθμοί. Στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων εισήχθησαν το 2018 μόλις 34 άτομα, εκ των οποίων μόλις 23 μάχιμοι. 

Η χρονίζουσα, πια, έλλειψη προσωπικού, ει­δικά στο κατώτερο μέρος της ιεραρχικής πυραμίδας, δηλαδή στους υπαξιωματικούς, οι οποίοι αποτελούν και τη ραχοκοκαλιά των οπλικών συστημάτων, έχει δημιουργήσει τε­ράστια πίεση στο υφιστάμενο προσωπικό. 

Κρίσιμες μονάδες λειτουργούν σε χαμηλά ποσοστά στελέχωσης, ενώ ο μέσος όρος ηλικίας έχει ανεβεί επικίνδυνα ακόμη και σε πόστα τα οποία απαιτούν γρήγορα αντανα­κλαστικά. Παράλληλα, η παραμονή των ανώ­τατων αξιωματικών ως στάσιμων στον ίδιο βαθμό, χωρίς αποστρατεία, απλώς συμβάλλει στον «υδροκεφαλισμό» ενός συστήματος που δεν πρέπει να λειτουργεί με δημοσιοϋ­παλληλικά κριτήρια. 

Ιδού λοιπόν ένα πεδίο στο οποίο η κυβέρ­νηση μπορεί και οφείλει να συζητήσει διορθώσεις με τους εταίρους, ώστε το πλέον κρί­σιμο γρανάζι της εθνικής ασφάλειας να απεμπλακεί από γραφειοκρατικές στρεβλώσεις. 

Η αύξηση του αριθμού εισακτέων στις Στρατιωτικές Σχολές θα μπορέσει, σε μια περίοδο 5 έως 10 ετών, να δώσει «ανάσες» οι οποίες αυτή τη στιγμή λείπουν. Λύσεις υπάρχουν και μπορεί να βοηθήσουν ουσιαστικά και αλματωδώς στην καλύτερη λειτουργία των Ενόπλων Δυνάμεων. 

Του Βασίλη Νέδου

(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ-10/11/2018)