Αλβανοί: Θύματα η υπηρέτες του κακού;

Το πρώτο που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, όταν συζητάμε για την Αλβανία, είναι η μόλις 106 ετών ιστορία της ως κρά­τος. Όχι ως ανεξάρτητο κρά­τος. Η Αλβανία - Αλβανικό Πριγκιπάτο, δημιουργήθηκε από δύο μεγάλες δυνά­μεις της τότε εποχής, το Βασίλειο της Ι­ταλίας - κυρίως - και την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία. Σκοπός του φανερός, να λειτουργήσει ως αγκάθι στα βόρεια του Ελληνικού Βασιλείου και στα δυτικά του αντίστοιχου Σερβικού. Σκοπός του κρυ­φός, ο οποίος φάνηκε μία δεκαετία μετά, να είναι το μακρύ χέρι της φασιστικής Ι­ταλίας και να καταστεί η προκεχωρημένη βάση της στη Βαλκανική. 

Ας τα πάρουμε τα ιστορικά γεγονότα α­πό την αρχή. Φεύγουμε γρήγορα από τον βαλτώδη -σε ιστορικές πηγές περί Αλβα­νίας- Μεσαίωνα και φθάνουμε στην Οθωμανοκρατία. Τότε οι Αλβανοί εξισλαμίζο­νται γρήγορα και εύκολα. Βρίσκουν στο πρόσωπο των Οθωμανών Τούρκων τον πρώτο, από τους πολλούς, προστάτη και το όχημα στο οποίο θα έχτιζαν τα μεγά­λα και παράλογα θέλω τους. Γίνονται οι πλέον πιστοί κρατικοί υπάλληλοι και αφοσιωμένοι στρατιώτες της Αυτοκρατο­ρίας. Εξασφαλίζουν ελεύθερη μετακίνη­ση στη βαλκανική, όπου είτε ως ληστές είτε ως απεσταλμένοι και αντιπρόσωποι της Πύλης, τρομοκρατούν τους τοπικούς ορθόδοξους πληθυσμούς. Κερδίζουν χρήματα αλλά το σημαντικότερο, κερδί­ζουν εδάφη. Έτσι επεκτείνονται στο σέρ­βικο Κοσσυφοπέδιο, στις ακτές του Ιονίου και στις περιοχές των λιμνών Αχρίδας και Πρεσπών. 

Η Αυτοκρατορία τον 19ο αι. χάνει τις ευ­ρωπαϊκές κτήσεις, σε Σερβία, Μαυροβούνιο, Βουλγαρία και Ελλάδα, αλλά οι Αλβα­νοί, με το Σύνδεσμο της Πριζρένης, εγγυώνται την Οθωμανική ακεραιότητα των ελεγχόμενων από αυτούς βιλαετιών. Έρχεται η λαίλαπα των Βαλκανικών Πο­λέμων, η Πύλη χάνει όλα τα ευρωπαϊκά της εδάφη πλην του μεγαλύτερου τμήμα­τος του βιλαετιού της Σκόδρας και κομματιών του Κοσσυφοπεδίου και της Ηπεί­ρου. Δηλαδή της σημερινής Αλβανίας. Γιατί πολύ απλά, οι Αλβανοί δεν επανα­στάτησαν κατά των Οθωμανών, παρά μό­νο μετά την άτακτη φυγή τους. Όπως α­ναφέρθηκε ήδη, δύο δυνάμεις επέβαλλαν τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους. Χρειάστηκε να πληρωθούν αδρά οι τοπι­κοί φύλαρχοι και να μοιραστούν οι δημό­σιες υπηρεσίες μεταξύ των. Επίσης, σκανδαλωδώς, το Πριγκιπάτο πριμοδοτήθηκε με την πόλη Σκόδρα και ολόκληρη τη Βόρειο Ήπειρο. 

Η σχέση μεταξύ του Βασιλείου της Ιταλί­ας και της νεαρής Αλβανίας ήταν η κλασική σχέση αφέντη και υπηρέτη. Αυτό φά­νηκε καθαρά με τις Συνθήκες των Τιράνων (1926-7), όπου η Αλβανία ουσιαστικά παραχωρούσε κάθε έλεγχο στους Ιτα­λούς φασίστες. Το 1939 μάλιστα, κατέ­στη ιταλικό προτεκτοράτο, χωρίς την πα­ραμικρή αντίσταση. Έγινε με χαρά η βά­ση από όπου ο προστάτης Ντούτσε ξεκί­νησε την επίθεση κατά του Βασιλείου της Ελλάδας και του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας. Όλα τα παραπάνω, με τα απα­ραίτητα ανταλλάγματα από Ιταλούς φασί­στες και Γερμανούς ναζί. Μέχρι τη λήξη του πολέμου κατείχε την πόλη Ούλτσιν (ν. Μαυροβούνιο), το Κοσσυφοπέδιο και την περιοχή της λίμνης Αχρίδας από το Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας, φθάνοντας σε διπλάσια έκταση από ό,τι κατείχε ως κράτος πριν τον πόλεμο. 

Με το τέλος του μεγαλύτερου πολέμου, εκτελεί ακόμη ένα νοητικό άλμα και περ­νάει από το φασισμό στον κομμουνισμό. Ανήκει στη σοβιετική σφαίρα επιρροής και στο πρόσωπο του "πατερούλη” βλέπει τον νέο προστάτη. Γρήγορα απομακρύνε­ται και πρωτοτυπώντας, γίνεται η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα σε σχέση υποτέλειας προς τη μαοϊκή Κίνα και η πρώτη παγκοσμίως χώρα σε αθεΐα. 

Όταν πέφτει το "σιδηρούν παραπέτα­σμα", η Αλβανία επιστρέφει στην κανονικότητα, απαρνείται το σκληρό της κομ­μουνιστικό παρελθόν αλλά γίνεται το μα­κρύ χέρι της ΝΤΠ στην περιοχή. Ακολου­θεί πιστά εντολές, βάζει μπαρούτι στη Βαλκανική και ως δώρο για τις υπηρεσίες της, κερδίζει το 1999 - ξανά χωρίς να εμπλακεί σε πόλεμο - το Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια από τη Νέα Γιουγκοσλαβία. Επίσης, το 2001 γίνεται ο ρυθμιστής στην πΓΔΜ. Αυτή, εν ολίγοις, είναι η Αλ­βανία και οι Αλβανοί. Πάντα στις υπηρεσί­ες του κακού, πάντα ο φασαριόζος της Βαλκανικής. 

Του Ανδρέα Νικολόπουλου 

(ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ-19/11/2018)