Ημέρα Ανεξαρτησίας

► Ο ακηδεμόνευτος Τύπος δεν ορίζεται κυρίως από το πώς είναι, αλλά από το τι πρέπει να αποφεύγει. Ένα απ' αυτά είναι π πολιτική ομπρέλα όταν βρέχει δυσκολίες. 

Ας πούμε, χάριν αστεϊσμού, ότι ένας σύγχρονος Ρομπέν των Δασών -με ή χωρίς τα κολάν σε στιλ ΓΑΠ- αποφασίζει να τα βάλει με το σύστημα, να γκρεμίσει τείχη, να καταπιεί φωτιές, να δαμάσει λιοντά­ρια, να ξεσκεπάσει μαφιόζους, να περπατήσει στα κάρβουνα, να συντρί­ψει τη διαπλοκή, να μπουρλοτιάσει τη μεταπολιτευτική παράγκα, να πατά­ξει τη διαφθορά και με τις αποκαλύ­ψεις του να τηγανίσει τη Μέρκελ και να κάνει ντονέρ κεμπάπ τον Ομπάμα....
 

Καλό θα ήταν, παρόλο που δεν θα τον χαιρόμασταν πολύ. Για λίγο καιρό θα ήταν ανάμεσα μας κι έπειτα όλο και κάποιο τροχαίο, μια ασθένεια ή καμιά ντουζίνα με σφαίρες θα τον έστελναν εις τας αιωνίους μονάς, στο Επέκεινα, στην αιώνια ανατολή, στα θυμαράκια. Στην καλύτερη περίπτωση θα είχε ανέβει τόσο λίγο στην κλί­μακα της διατροφικής αλυσίδας, που στα 70 του θα κυνηγούσε το δεκάευρω με αντιαεροπορικό! Αυτό δεν ση­μαίνει ότι όσοι εργάζονται στα ελληνικά ΜΜΕ είναι συμβιβασμένοι, τσατσομασκοφόροι και λαμόγια. Απλούστατα, για τους περισσοτέρους απ' όσους είναι πνευματικά ΑΝΕΞΑΡ­ΤΗΤΟΙ (με όλα τα γράμματα κεφα­λαία), κατά μία διαβολική σύμπτωση, δεν... τυχαίνει να διασταυρωθούν οι δρόμοι τους με την οικονομική ανεξαρτησία. 

Γούτσου-γούτσου 

Οι τολμητίες, οι πάλλευκοι ιππότες του δημοσιογραφικού λειτουργήματος, για να δικαιούνται τούτον τον χαρακτηρισμό, οφείλουν να αποφεύ­γουν τις κολεγιές με κραταιούς κομ­ματικούς σχηματισμούς. Όπως και να το δει κάποιος, είναι επιεικώς ανάρμοστο να τα ρίχνεις σε μια παράταξη και να σου κάνει γούτσου-γούτσου μια άλλη. Τέλειο κόμμα, απαρτιζόμε­νο από άσπιλα και αμόλυντα στελέχη δεν υπάρχει. Αν υπήρχε, τα ποσο­στά του θα βρίσκονταν υπό το μηδέν - αφού θα ήταν ντιπ καταντίπ άφρα­γκο και δεν θα μαθαίναμε την ύπαρξή του από την κατεστημένη ενημέρω­ση. Ούτε έχουν οι κομματάνθρωποι το ηθικό δικαίωμα να ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν ολόκληρο τον λαό. Μπορεί να λειτουργούν κατά συνεί­δηση μεν, αλλά, αν εναρμονίζουν τη σκέψη τους με κομματικές γραμμές, τότε αντιπροσωπεύουν τη λογική και το θυμικό μιας μερίδας του λαού. 

Ασφαλώς, είναι επίσης μαθημα­τικά αδύνατον να έχεις δουλέψει επί σειράν ετών στην καρδιά της διαπλο­κής... πολεμώντας την! Η «άλωση του συστήματος από τα μέσα» και ο λεγό­μενος «εισοδισμός» είναι ωραίες δι­καιολογίες, όταν παλεύεις να βγεις από έναν εργασιακό ή πολιτικό μικρό­κοσμο για να γίνεις δεκτός από τους αστερισμούς της εξουσίας. Μικρές, πικρές αλήθειες... 


Παναγιώτης Λιάκος
(Εφ.Δημοκρατία-02/11/2012)