Η Γερμανία και το... ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ

■ Επίκαιρο όσο ποτέ το ερώτημα «ευρωπαϊκή Γερμανία ή γερμανοποιημένη Ευρώπη;» 

■ Η ΕΟΚ σχεδιάστηκε για χάρη της Δυτικής Γερμανίας. Όταν σχεδιάστηκε το ευρώ, οι Γερμανοί ήταν και πάλι αυτοί που ήξεραν ότι θα ωφεληθούν περισσότερο απ΄ όλους... 

Στην Ελλάδα την Ιρλανδία, την Πορτο­γαλία και την Ιταλία, οι κυβερνήσεις άλλαζαν τα τελευταία δυο χρόνια υπό το βάρος των Μνημονίων και των γερμανικών πιέσεων. Γιατί αυτό να μην επιβληθεί στη Γαλλία ή και σε ολόκληρη την ΕΕ;...

Μια μεγάλη οικονομική και πολιτική συμ­μαχία, η ΕΟΚ, που δημιουργήθηκε μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο για να στηρίξει και να προστατεύσει οικονομικά και πολιτικά τη Δυτική Γερμανία τείνει να γίνει ένας συνασπισμός στα χέρια των Γερμανών. Η Άνγκελα Μέρκελ, αν δεν υπήρχε ελληνικό πρόβλημα, θα έπρεπε να το εφεύρει. 

Φωνάζοντας δυνατά εναντίον όλων όσα δεν είχαν νοικοκυρεμένη οικονομική πολιτική -πρωτίστως εναντίον της Ελλάδος-, η γερμανική πολιτική και οικονομική ελίτ ορμά για να κατακτήσει (μετά την οικονομική) και την πολιτική ηγεμονία της Ευρώπης. Κραδαίνοντας το «όπλο» της ηθικής και της νοικοκυροσύνης απαιτεί από τους εταίρους γερμανική πειθαρχία στα οικονομικά και στις κρατικές υποθέσεις. Επιβάλλει νέους κανό­νες συμβίωσης, αποσπώντας τις υπογραφές είκοσι τεσσάρων (από τους είκοσι εφτά) ηγετών της ΕΕ για ένα νέο Σύμφωνο Σταθερότητας. Ζητά συνταγματικές αλλαγές σε όλες τις χώρες προκειμένου να μπει τάξη στα δημοσιονομικά των κρατών-μελών, επομένως και της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνολικά. 

Η γερμανική τόση να ηγεμονεύσει στην Ευρώπη είναι πλέον ορατή απ' όλους. Αν και δέχεται κριτική μέσα στην ίδια τη Γερ­μανία -από εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες βλέπουν τους κινδύνους που δημιουργού­νται για την τύχη της ΕΕ αλλά και της Γερμανίας-, το Βερολίνο πιστεύει πως έχει κάθε δικαίωμα να επιβάλει τους ορούς τους παιχνιδιού, να τους ελέγξει και τελικώς να αποκτήσει την πολιτική ηγεμονία. Μπορεί; 

Από την ΕΟΚ στη γερμανική ηγεμονία 

Η ΕΟΚ σχεδιάστηκε για χάρη της Δυτικής Γερμανίας. Το ευρώ σχεδιάστηκε την ώρα που έπεφτε το Τείχος του Βερολίνου και κατέρρεε το κομουνιστικό σύστημα. Ήταν και πάλι οι Γερμανοί που ήξεραν ότι θα ωφεληθούν περισσότερο απ' όλους. Σχεδιάστηκε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην χάσει η Γερμανία ανεξαρτήτως των επιπτώσεων στις άλλες οικονομίες. Ο ενθουσιασμός από το άνοιγμα των συνόρων, από το προβλεπό­μενα κέρδη που θα έφερναν οι νέες αγορές, έκαμψε τις όποιες αντιστάσεις των άλλων Ευρωπαίων. Οι εξελίξεις ενίσχυσαν τη γερ­μανική οικονομία. Τα κέρδη των Γερμανών προσέθεταν ελλείμματα στους άλλους. Οι αγορές στις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες που χάθηκαν για Ιταλούς και Γάλλους κερδήθηκαν από τους Γερμανούς. 

ΕΕ «εναντίον» ΝΑΤΟ 

Το ερώτημα «ευρωπαϊκή Γερμανία ή γερμανοποιημένη Ευρώπη» ετέθη για πρώτη φορά από την Ουάσιγκτον και από τους αναλυτές του Λευκού Οίκου στα τέλη της δεκαετίας του 80 δηλαδή τον περασμένο αιώνα. Το ερώτημα ωστόσο, είναι σήμερα επίκαιρο. 

Την ώρα που έπεφτε το Τείχος η Ουάσιγκτον είδε το γερμανικό κίνδυνο. Ο Μπους ο πρεσβύτερος δεν έκρυψε ποτέ την αγανάκτηση του για την απόφαση του Γκορ­μπατσόφ να δώσει για μερικές δεκάδες δις μάρκα την Ανατολική Γερμανία στη Δυτική, επιτρέποντος την ένωση της Γερμανίας πολύ γρηγορότερα από τα συμφωνηθέντα. 

Η τακτική άλλαξε και το ΝΑΤΟ έγινε ο φο­ρέας της αμερικανικής πολιτικής. Η Βορειο­ατλαντική Συμμαχία άρχισε να απλώνεται στην Ανατολική Ευρώπη γρηγορότερα από την Ε.Ε. Επιφανειακά το ΝΑΤΟ δεν ήταν αντί­παλος της Ε.Ε, απλώς συμπλήρωνε τον αμυντικό βραχίονα της ίδιας προσπάθειας. Όμως και το Βερολίνο προχωρούσε γρήγορα στη διεύρυνση της Ε.Ε. Η συζήτηση «ενδυνάμωση ή διεύρυνση» έμεινε μόνο μια θεωρητική αναζήτηση αφού στην πράξη κυριάρχησε ο πυρετός της εξασφάλισης νέων αγορών. Και το ΝΑΤΟ, από τη φύση του, δεν μπορούσε να εξασφαλίσει οικονομική επιρροή μεγα­λύτερη απ' αυτή που εξασφάλιζε η Ε.Ε και στη συνέχεια η Ευρωζώνη. 

Το χρέος: Ο δρόμος προς τη γερμανική ηγεμονία 

Το χρέος χάλασε την ωραία ατμόσφαιρα μέσα στην οποία ζούσαν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες. Το χρέος έγινε βραχνάς για τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες συγχρό­νως όμως, και όπλο στα χέρια του Βερολί­νου για να προωθεί την ηγεμονία του. 

Στην αρχή η κυρία Μέρκελ δήλωσε απρο­θυμία να συμβάλει στην αντιμετώπιση του χρέους αν και είναι κοινή υπόθεση λόγω του κοινούς νομίσματος. Στη συνέχεια σταδιακά εξασφάλιζε όλο και περισσότερα πλεονεκτήματα, όλο και περισσότερη εξουσία πάνω στις άλλες χώρες υπό την απειλή του χρέους. 

Δίνοντας ως αντάλλαγμα έναν ασαφή και αδύναμο Μηχανισμό Στήριξης κρατά το απόλυτο δικαίωμα διαχείρισης του κοινού νομίσματος. Το ευρώ είναι πρακτικά ένα γερμανικό νόμισμα, αφού ακόμη και χώ­ρες όπως η Ιταλία ή η Ισπανία δανείζονται με επιτόκια αγοράς αντί με το επιτόκιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. 

Ελλάδα: 0 ιδανικός αυτόχειρας 

Μόλις τελείωσε η υπερψήφιση του δεύτερου πακέτου βοήθειας στην Ελλάδα πριν από λίγες ημέρες στο γερμανικό Κοινοβού­λιο, κάποιοι στους διαδρόμους εκτιμούσαν ότι το Βερολίνο, με «όχημα» το ελληνικό πρόβλημα,-επέβαλε και συνεχίζει να επι­βάλλει- την πολιτική της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της συνεχούς λιτότητας. Το έργο του έγινε ευκολότερο χάρη στη ρητορική που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου -επιρρίπτοντας την ευθύνη στους Έλληνες πολίτες-, καθώς και από τα πολλαπλά ελληνικά λάθη των τελευταίων δώδεκα ετών. 

Ακόμα και σήμερα που το πρόβλημα «χρέ­ος και ύφεση» διογκώνεται στην Ισπανία και αρχίζει να αγγίζει χώρες όπως η Ολλανδία, το Βερολίνο συνεχίζει να ασχολείται με τον ελληνικό κίνδυνο. Μπορεί η Γερμανία να συνεχίσει να απόκτα πολιτικά προνομία κραδαίνοντας τον ελληνικό κίνδυνο; 

Η μάχη για την ηγεμονία 

Το σενάριο του γερμανικού Spiegel για τη «συνωμοσία» των συντηρητικών της Ευρώπης κατά του Γάλλου σοσιαλιστή υποψήφιου προέδρου, Φρανσουά Ολάντ, είναι μία ακόμη ένδειξη των ηγετικών διαθέσεων του Βερολίνου. Η διάθεση του Βερολίνου για την απόλυτη ηγεμονία στην Ε.Ε δεν κρύβεται. Το γερμανικό προπατο­ρικό αμάρτημα κάνει αισθητή την πα­ρουσία του. 

Η γερμανική ηγεσία διέψευσε, φυσικά, ότι η Άνγκελα Μέρκελ συμφώνησε με τον Ιταλό πρωθυπουργό, Μάριο Μόντι και τον Ισπανό πρωθυπουργό, Μαριάνο Ραχόι να μην συναντήσουν τον Ολάντ έως τις γαλ­λικές εκλογές. Όμως ο Ολάντ δεν πίστεψε καθόλου τις συγκεκριμένες διαψεύσεις. Αλήθεια ή ψέματα, η κυρία Μέρκελ δεν έχει κρύψει την προτίμηση της στον Νικο­λά Σαρκοζί. Ο Γάλλος πρόεδρος είναι αυτός που έχει συμφωνήσει με την ακολουθού­μενη έως σήμερα πολιτική της Άνγκελα Μέρκελ, μαζι συνέταξαν το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας το οποίο επέβαλαν στους υπόλοιπους ηγέτες. Η κυρία Μέρκελ και το Βερολίνο γενικότερα βρήκαν ένα ση­μαντικό σύμμαχο στο πρόσωπο του απερ­χόμενου Γάλλου προέδρου. Η διάθεση του, όμως, να συνταχθεί με τη γερμανική πολιτική ήδη ενοχλεί τη γαλλική πολιτική και οικονομική ελίτ. Η δημοτικότητα του Φρανσουά Ολάντ, που διαρκώς αυξάνεται, οφείλεται και στη συμπόρευση του Σαρκοζί με το Βερολίνο. 

Το Παρίσι, η Ρώμη και η Μαδρίτη έχουν ήδη αρχίσει να αντιδρούν στη γερμανική τόση να ηγηθεί. Η πραγματική μάχη για το πολιτικό μέλλον της Ε.Ε μόλις αρχίζει... 

ΣΠΥΡΟΣ ΣΟΥΡΜΕΛΙΔΗΣ

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ,08-15/3/2012)