Ο αξιωματικός δεν απογοητεύεται, πεισμώνει!

Πιο κοντά από ποτέ στην εξαθλίωση και την πλήρη απαξίωση -ως άνθρωποι αλλά και ως εργαζόμενοι- καταγγέλλουν ότι βρίσκονται πλέον οι άνδρες και οι γυναίκες που υπηρετούν στους τρεις κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας. Παρ' όλα αυτά, όπως οι ίδιοι δηλώνουν, δεν είναι διατεθειμένοι να «πέσουν αμαχητί» και θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους (και τους επιτρέπει ο θεσμικός τους ρόλος) προκειμένου να διαφυλάξουν αυτά που τους ανήκουν, καθώς και την τιμή των ίδιων και των οικογενειών τους. Αυτό ήταν άλλωστε και το μήνυμα το οποίο θέλησαν να στείλουν με τη δυναμική κινητοποίησή τους την Τετάρτη στην πλατεία Κολοκοτρώνη...

Οικογενειάρχες με αυξημένες υποχρεώσεις, νέα παιδιά με όραμα και ελπίδες για το μέλλον -το δικό τους και του Στρατεύματος- και απόστρατοι που κυριολεκτικά χάρισαν τη ζωή τους για δεκαετίες στην υπεράσπιση της ακεραιότητα της πατρίδας βρίσκονται τώρα στους δρόμους δίπλα στον κάθε Ελληνα πολίτη διεκδικώντας τα αυτονόητα: Αξιοπρέπεια και σεβασμό, τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. «Είμαι ταγμένος στην άμυνα της χώρας εδώ και 23 χρόνια, όμως προτίθεμαι να αντιταχθώ σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε επιχειρήσει να υποσκάψει αυτό το έργο» δηλώνει ο ταγματάρχης Ιωάννης Τσούπης, που υπηρετεί στο Γενικό Επιτελείο Στρατού, ενώ στη συνέχεια ξεκαθαρίζει ότι η αντίθεσή του στα προωθούμενα μέτρα μειώσεων στις Ε.Δ. δεν περιορίζεται στην προσωπική οικονομική ζημία. «Πέρα από το οικονομικό, το οποίο είναι θέμα επιβίωσης για πολλά στελέχη, πιο σημαντικό είναι το καθαρά επιχειρησιακό κομμάτι, εφόσον πλέον δεν μπορούμε να κάνουμε καλά τη δουλειά μας. Εχουμε δώσει όρκο να υπερασπιστούμε την εδαφική ακεραιότητα και την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας και με αυτά τα μέτρα δεν θα μπορούμε να φέρουμε αυτήν την αποστολή εις πέρας». Στο ερώτημα αν ο ίδιος έχει απογοητευτεί από τη στάση της Πολιτείας απέναντι στους ενστόλους ο κ. Τσούπης είναι κατηγορηματικός: «Ο αξιωματικός δεν απογοητεύεται, πεισμώνει! Αν απογοητευτεί, χάνει αυτομάτως τον ρόλο του υπερασπιστή της πατρίδας, προς όφελος αυτών που την εποφθαλμιούν».

Ως πατέρας ενός 12χρονου παιδιού ο ίδιος «σηκώνει» όλα τα βάρη που η ιδιότητα του πατέρα επιβάλλει, ισορροπώντας όμως πάντα το οικογενειακό με το επαγγελματικό καθήκον. «Αυτή τη στιγμή υπηρετώ στην Αθήνα και μένω σε ιδιόκτητο σπίτι, αντιμετωπίζοντας τις αυξημένες ανάγκες κάθε οικογενειάρχη. Αν όμως κληθώ να υπηρετήσω την πατρίδα από την επαρχία, θα το κάνω, έχοντας μπροστά μου το πρόσθετο βάρος του ενοικίου, σε μια περίοδο ιδιαίτερα δύσκολη για όλους μας». Αντίστοιχη περίπτωση αποτελεί και ο εν αποστρατεία αξιωματικός των Ειδικών Δυνάμεων Νικόλαος Αβραμίδης, ο οποίος υπηρέτησε στις πλέον επίλεκτες μονάδες του Στρατεύματος για 27 χρόνια. «Μας έχουν κόψει τα πάντα, μας παίρνουν τα πάντα και δεν βλέπουμε πια μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας» σχολιάζει, υπογραμμίζοντας ότι δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές μεταξύ εν ενεργεία και εν αποστρατεία αξιωματικών. «Εχω ένα παιδί σε ιδιαίτερα απαιτητική ηλικία, ενώ η σύζυγος είναι και αυτή συνάδελφος, οπότε οι περικοπές στον οικογενειακό προϋπολογισμό είναι εις διπλούν και αγγίζουν το 50%» λέει και επιπλέον κάνει σαφές ότι θα συμβούλευε το παιδί του και κάθε νέο να επιλέξει, αν το επιθυμεί, τις Ε.Δ. ως «ιδανικό» και όχι ως μέσον για αξιοπρεπή οικονομική αποκατάσταση, μια και αυτή έχει από καιρό πάψει να υφίσταται.

Σε αυτήν τη θλιβερή διαπίστωση για την οικονομική εξαθλίωση των στελεχών του Στρατεύματος έφτασε πρόσφατα και η 21χρονη σμηνίας Σοφία Ταμπαχανιώτη, η οποία έχει μόλις έναν χρόνο που ολοκλήρωσε τη φοίτηση της στη ΣΤΥΑ και εντάχθηκε στις τάξεις της Πολεμικής Αεροπορίας. «Ως νέα και ενεργά στελέχη της Αεροπορίας προτιθέμεθα να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο μέλλον, με όσους νόμιμους τρόπους έχουμε στη διάθεσή μας, γιατί, όπως βλέπουμε, δυστυχώς τα πράγματα κυλούν προς το χειρότερο. Οταν έκανα την επιλογή μου βέβαια περίμενα το κράτος να μας τιμά και να μας εκτιμά ως αξιωματικούς, αλλά κυρίως ως ανθρώπους.» Παρά το νεαρό της ηλικίας της και την περιορισμένη -συγκριτικά με «αρχαιότερα» στελέχη- επιχειρησιακή της εμπειρία, η Σοφία θέτει και αυτή το ζήτημα της ανάγκης για επαρκή προστασία της ανεξαρτησίας της χώρας ως προτεραιότητα, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τις οικονομικές περικοπές του προσωπικού που φυσικά και η ίδια βιώνει. «Αν λάβουμε υπ' όψιν την ασθενή εξωτερική πολιτική των τελευταίων ετών, το μόνο που κρατάει τη χώρα μας όπως τη γνωρίζουμε είναι οι Ε.Δ., οπότε περίμενα ότι η Πολιτεία θα εκτιμούσε διαφορετικά τη θέση μας, αφού ακόμα και σε καιρό ειρήνης πολλοί είναι αυτοί που ρισκάρουν καθημερινά τιμώντας τον όρκο τους». Οσο για τις σκέψεις της για τη δημιουργία οικογένειας, η Σοφία φαίνεται να γνωρίζει ότι εκ των πραγμάτων αυτό θα είναι δύσκολο, αφού «σήμερα πρέπει και οι δυο σύζυγοι να είναι εργαζόμενοι, διαφορετικά, με έναν μισθό, είναι αδύνατον να αναθρέψεις παιδιά».

Αυτό όμως που στο σύνολό τους τα εν ενεργεία και τα εν αποστρατεία στελέχη τόνισαν είναι ότι «όλοι τους μπορούν να ζήσουν και με τα λίγα», αφού έτσι έχουν σφυρηλατηθεί, αλλά όχι επειδή αυτό επιβάλλει η τρόικα. Ολοι τους εξάλλου έδωσαν μήνυμα ενότητας αλλά και σύμπνοιας με το σύνολο του ελληνικού λαού, αναπόσπαστο κομμάτι του οποίου είναι και οι ίδιοι, ενώ ταυτόχρονα υπενθύμισαν σε όσους το έχουν ξεχάσει ότι έχουν ορκιστεί να υπερασπιστούν την ελευθερία αυτού του λαού με κάθε τρόπο και ανά πάσα στιγμή. Παρά λοιπόν το αίσθημα αδικίας που τους «πνίγει», όπως λένε, «τιμούν τη θέση τους και την αποστολή τους, αφού οι αξίες τους είναι υπεράνω χρημάτων».

Σε απόγνωση οι οικογενειάρχες

Στη συγκέντρωση συναντήσαμε και την 27χρονη Φωτεινή, αρχικελευστή του Πολεμικού Ναυτικού. «Πριν από εννιά χρόνια, όταν ξεκινούσα στο Στράτευμα, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα φτάναμε σε αυτό το σημείο, να είμαστε δηλαδή αναγκασμένοι να βγούμε στους δρόμους για τα δικαιώματά μας». Η ίδια, παρά το γεγονός ότι δεν έχει ακόμα τη δική της οικογένεια, εκφράζει την ανησυχία της για το μέλλον και κατανοεί πλήρως τις δυσκολίες των οικογενειαρχών συναδέλφων της, αφού, όπως λέει, «η κατάσταση είναι ήδη πολύ σκληρή γι' αυτούς που είναι μόνοι. Πόσο μάλλον για όσους έχουν να φροντίσουν και παιδιά». Ο Βασίλης, που σήμερα είναι λοχίας και πατέρας δύο παιδιών, οκτώ και επτά ετών, έπειτα από 13 χρόνια στις Ειδικές Δυνάμεις βλέπει το μέλλον των παιδιών του αβέβαιο και, εφόσον η σύζυγος του δεν εργάζεται, έχει περιορίσει στο ελάχιστο τις περιττές «πολυτέλειες». «Είμαι μόνο σπίτι δουλειά, δεν υπάρχει ούτε ο χρόνος για κάτι επιπλέον και φυσικά ούτε τα χρήματα» λέει, περιγράφοντας την καθημερινότητά του. Ωστόσο, σε πείσμα όλων των δυσχερειών, ο Βασίλης, όπως και η Φωτεινή, ξεκαθαρίζει ότι ποτέ δεν μετάνιωσε που εντάχθηκε στις Ε.Δ., τους δυσαρεστεί όμως το γεγονός ότι η αξιοπρέπεια των στελεχών τους υποσκάπτεται συστηματικά.

«Είμαστε με δεμένα χέρια»

Στην πλατεία Κολοκοτρώνη βρέθηκε και μια παρέα αξιωματικών και υπαξιωματικών της Αεροπορίας Στρατού, οι οποίοι μαζί συζητούσαν τα κοινά τους προβλήματα. Ο Βαγγέλης και ο Γιώργος, ανθυπασπιστής και αρχιλοχίας αντίστοιχα, που υπηρετούν στην Ελευσίνα, προβληματίζονται βλέποντας τον ρόλο τους να υποβιβάζεται με γοργούς ρυθμούς, όπως αδειάζει και... το πορτοφόλι τους. «Τα συναισθήματά μας είναι κοινά με αυτά όλων των Ελλήνων. Συνεχώς ζητούν να πάρουν από αυτούς που δίνουν και αυτοί είναι που έχουν τα λίγα. Ας πάρουν μια φορά και από αυτούς που έχουν τα πολλά και δεν θα τους φανεί η διαφορά» προτείνει ο Βαγγέλης. «Να ξεκαθαρίσουμε ότι οι απαιτήσεις της δουλειάς ήταν γνωστές όταν κάναμε την επιλογή μας, δεν έχουμε πρόβλημα με αυτό. Βέβαια, κάποτε ήταν γνωστό ότι θα ζούμε με αξιοπρέπεια, αυτό πλέον δεν ισχύει, όχι μόνο για τα στελέχη τον Ε.Δ. αλλά για το σύνολο των Ελλήνων. Η μόνη διαφορά μας είναι ότι εμείς έχουμε ορκιστεί να προστατεύουμε τη χώρα από τους κακόβουλους και αυτή τη στιγμή είμαστε με δεμένα τα χέρια» συμπληρώνει ο Γιώργος, ο οποίος στην ερώτηση αν σκοπεύει να κάνει οικογένεια απάντησε με πικρία ότι «δεν το βλέπει».

Αγγελος Σκορδάς

(ΕΦ.ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-15/9/2012)