Σε νέα φάση ο «πόλεμος των πολιτισμών»

• Η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΜΠΛΟΚΗ» 

• Ποτέ ίσως στη νεοελληνική ιστορία, με εξαίρεση τη χούντα του Ιωαννίδη, το ελληνικό πολιτικό αλλά επίσης και το κρατικό προσωπικό δεν ήταν στη μεγάλη του πλειονότητα τόσο χαμηλού επιπέδου όσο σήμερα. 

• Στην πραγματικότητα, αυτό που βλέπουμε σήμερα στη Μέση Ανατολή είναι η ολοκλήρωση της επιχείρησης πλήρους υποταγής του αραβομουσουλμανικού κόσμου, με έναν τρόπο που δεν έχει επιτευχθεί ξανά στην ιστορία. 

Η δολοφονία του πρέσβη των ΗΠΑ στη Λιβύη, δηλαδή του ουσιαστικού κυβερνήτη της χώρας, αν δεν είναι «ατύχημα» -κάτι που δύσκολα μπορεί να γίνει πιστευτό-, συμβολίζει τον παροξυσμό πρωτοφανών παρασκηνιακών και όχι μόνο συγκρούσεων που θα καθορίσουν την τύχη της παγκόσμιας ειρήνης στους μήνες που έρχονται... 

Ο «σκληρός πυρήνας» γύρω από τον Νετανιάχου, τους Αμερικανούς νεοσυντηρητικούς και τον σχεδόν φασίζοντα αντίπαλο του Ομπάμα στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου έχει τώρα περάσει στην επίθεση, θέλοντας να επιβάλει την ατζέντα του, την ατζέντα του «πολέμου των πολιτισμών» δηλαδή. Εκτιμά ότι στη Μέση Ανατολή έχουν απομείνει πλέον τρεις μόνο εστίες ανεξαρτησίας: η αποδυναμωμένη Συρία του Άσαντ, η Χεζμπολάχ του Νασράλα και το Ιράν του προέδρου Αχμαντινετζάντ. Ένας νέος πόλεμος μπορεί να εμπεριέχει κάποιους κινδύνους είναι, όμως, μια μονα­δική ευκαιρία να ολοκληρωθεί η τεράστια αποικιακή επιχείρηση που ξεκίνησε πριν από δέκα χρόνια στη Μέση Ανατολή υπό το γενικό τίτλο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», δηλαδή η πλήρης υποταγή όλου του αραβομουσουλμανικού κόσμου. 

Κανονικά, Αθήνα και Λευκωσία θα έπρεπε να παρακολουθούν με άκρα προσοχή όλα τα τεκταινόμενα στην περιοχή μας, τεκταινόμενα που εγκυμονούν και μεγάλες απειλές για μας. Ιδίως θα έπρεπε να το κάνουν μετά την έκρηξη στο Μαρί της Κύπρου, που έδειξε πόσο ευαίσθητα και τρωτά είναι τα δύο κράτη. Αλλά οι Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι αρμόδιοι όχι μόνο δεν απο­δίδουν καμία προσοχή σε όσα εκτυλίσσονται -συχνά ούτε καν καταλαβαίνουν τι γίνεται-, αλλά σπεύδουν με μεγάλη ευκολία και χωρίς κανένα αντάλλαγμα να κάνουν πολύ μεγάλες στρατηγικής αξίας παραχωρήσεις προς τους Ισραηλινούς χωρίς να εξετάζουν ή να ενδιαφέρονται για τις συνέπειες. Η Αθήνα αναζητά τον πλησιέστερο κάθε φορά «διεθνή νταβατζή», με τον αυτοματισμό που μια γάτα πάει στο καλορι­φέρ για να ζεσταθεί χωρίς να έχει ιδέα για τη λειτουργία της κεντρικής θέρμανσης. Μάλιστα, αναγκάζει και τους άλλους να φέρονται ως «νταβατζήδες». Αν έβρισκαν Έλληνες πολιτικούς με σοβαρότητα και σταθερότητα θα συναλλάσσονταν μαζί τους. Όταν βρίσκουν «καραγκιόζηδες», συναλλάσσονται όπως συναλλάσσεται κανείς με τους «καραγκιόζηδες». Ποτέ ίσως στη νεοελληνική ιστορία με εξαίρεση τη χούντα του Ιωαννίδη, το ελληνικό πολιτικό αλλά επίσης και το κρατικό προσωπικό δεν ήταν στη μεγάλη του πλειονότητα τόσο χαμηλού επιπέδου όσο σήμερα. 

Ασκήσεις επί χάρτου 

Να θυμίσουμε στο σημείο αυτό, εκτός των άλλων, ότι ένα από τα σενάρια επίθεσης κατά του Ιράν περιλαμβάνει τη χρήση του κυπριακού και ελλαδικού FIR και του ελλαδικού εναερίου χώρου, ώστε να φτάσει η ισραηλινή Αεροπορία μέσω Βαλκα­νίων, Μαύρης Θάλασσας και Υπερκαυκασίας στο Βόρειο Ιράν. Το Τελ Αβίβ θα ήθελε επίσης να χρησιμοποιήσει τον κυπριακό και ελλαδικό χώρο για λόγους διασποράς της Αεροπορίας του και για μεταφορά τμήματος του πληθυσμού του, αν ο νέος πόλεμος λάβει πολύ μεγάλες διαστάσεις και χρησιμοποιηθούν όπλα μαζικής καταστροφής-απευθύνθηκε, μάλιστα σχετικά και σε κρητικές ναυτιλιακές εταιρείες. Γιατί, όμως να εμπλακεί σε μια τέτοια υπόθεση η Ελλάδα -και η Κύπρος-, γιατί δηλαδή, να «βγει στον πόλεμο» στο πλευρό του Ισραήλ και εναντίον προφανώς των συμφερόντων της Ρωσίας της Κίνας, τμήματος του αμερικανικού κατεστημένου και του αραβομου­σουλμανικού κόσμου; Μήπως πρόκειται σε αντάλλαγμα να αποχωρήσει ο τουρκικός στρατός κατοχής από την Κύπρο; Μήπως πρόκειται να σταματήσει η οικονομική επίθεση κατά Ελλάδας και Κύπρου; Αν γίνουν τέτοια πράγματα ας το συζητήσουμε. Αλλιώς ας προστατεύσουν οι διοικούντες την Ελλάδα από νέες περιπέτειες και ας ασχο­ληθούν κάπως και οι της αξιωματικής αντιπολίτευσης με την εξωτερική, αμυντική και διεθνή πολιτική. Καιρός δεν είναι; 

Η σύγκλιση του ισραηλινού και δυτικού με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό δεν είναι κατά τα άλλα καινούρια υπόθεση. Δεν ήταν, άλλωστε, μέλος της Αλ Κάιντα αλλά επίλεκτος εκπρόσωπος του πιο αντιδραστικού και πολεμοχαρούς αμερικανικού κατεστημένου ο Σάμιουελ Χάντιγκτον που λάνσαρε την ιδέα μεταψυχροπολεμικά, της σύγκρουσης των πολιτισμών, αναπόφευκτης δήθεν, προτιμητέας στην πραγματικότητα μορφής άσκησης της αυτοκρατορικής εξουσίας. Ενώ στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού Τετράδια που κυκλοφορεί δημοσιεύεται μια πολύ ενδιαφέρουσα θεμελιώδους σημασίας ανάλυση του Οντέντ Γκινόν για τη βαθιά στρατηγική κυριαρ­χίας διά του χάους και του κατακερματισμού του ισραηλινού φονταμενταλισμού. Διαβάζοντας κανείς αυτό το κείμενο, που χρονολογείται πριν από τριάντα χρόνια έχει την εντύπωση ότι διαβάζει σημερινές εφημερίδες. Αυτά ακριβώς μας κάνουν και κάπως επιφυλακτικούς στα «οράματα» δημιουργίας ενός μεγάλου Κουρδιστάν, που έχουν ενθουσιάσει αρκετούς στην Αθήνα. Η σκιά του μεγάλου Κουρδιστάν είναι ένα θαυμάσιο όπλο κατά της Τουρκίας, της Δαμασκού, της Βαγδάτης και της Τεχεράνης όχι, όμως, και μια ιδέα που όντως θέλουν να πραγματοποιήσουν. 

Οι Άγγλοι ακολούθησαν ανέκαθεν μια συστηματική πολιτική «εκβαρβαρισμού» του ισλαμικού κόσμου, στην προσπάθειά τους να τον κρατήσουν για πάντα υποτελή, φτάνοντας στο σημείο να απαγορεύσουν το 1925 τη σχολική εκπαίδευση στα κορίτσια της Αιγύπτου. Αυτοί ενίσχυσαν τους Αδελφούς Μουσουλμάνους ως αντίβαρο προς τα ρεύματα της αριστερής και κομουνιστικής διανόησης αλλά και του αραβομουσουλμανικού εθνικισμού. Αυτά που γίνονται σήμερα στη Συρία είναι ακριβής εφαρμογή του σχεδίου ανατροπής του καθεστώτος του Μπάαθ, που εκπονήθηκε από τη Βρετανία και το Ισραήλ στη δεκαετία του 1950, αλλά δεν έγινε τότε δυνατό να εφαρμοστεί λόγω του τότε συσχετισμού δυνάμεων. Το Ισραήλ χρηματοδότησε και ενίσχυσε παντοιοτρόπως τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, και ιδίως τη Χαμάς, ως αντίβαρο στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης του Γιάσερ Αρα­φάτ. Και ο «ισλαμικός ολοκληρωτισμός» της Σαουδικής Αραβίας δεν ενόχλησε ποτέ τις ευαίσθητες ψυχές των Αμερικανών, των Ευρωπαίων και των Εβραίων «δημοκρατών». Τη στιγμή που κατασπάρασσαν πέρσι τη Λιβύη, δήθεν κοπτόμενοι για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη σωτηρία του λιβυκού λαού, έκλειναν τα μάτια τους στη στρατιωτική επέμβαση των Σαουδαράβων στο Μπαχρέιν και στον απαγχονισμό των ηγετών της εκεί εξέγερσης. Πρόσφατα ο Φρανσουά Ολάντ, πιστός στην παράδοση υποκρισίας και φιλοαμερικανισμού των Γάλλων Σοσιαλιστών, υποδέχτηκε στο Παρίσι με τιμές και δόξες το «χασάπη» του Μπαχρέιν. 

Πλήρης υποταγή 

Στην πραγματικότητα αυτό που βλέπουμε σήμερα στη Μέση Ανατολή είναι η ολο­κλήρωση της επιχείρησης πλήρους υποταγής του αραβομουσουλμανικού κόσμου, μ' έναν τρόπο που δεν έχει επιτευχθεί ξανά στην Ιστορία. Η τελευταία φάση όμως, του πολέμου κατά της Σύριας και του Ιράν εγκυμονεί τον κίνδυνο χρήσης όπλων μαζικής καταστροφής. Αλλά και μετατροπής μιας μείζονος περιφερειακής σε «άτυπη» παγκόσμια σύρραξη. Η υποταγή όλου του αραβομουσουλμανικού κόσμου δεν αφήνει αμφιβολία στους Ρώσους ότι η «καμπά­να» χτυπά γι΄ αυτούς ούτε στους Κινέζους άτι θα αντιμετωπίσουν ενεργειακό πόλεμο, αν επιτρέψουν τον πλήρη έλεγχο των μεσανατολικών κοιτασμάτων. 

Η αποικιοκρατία δεν είναι φαινόμενο της τελευταίας δεκαετίας. Αυτό που είναι, όμως ένδειξη της προϊούσας παρακμής του δυτικού κόσμου, της Ευρώπης και της ευρωπαϊ­κής Αριστεράς είναι η πλήρης αφωνία τους. Το 2003 ακόμα οι διαδηλώσεις δονούσαν τον πλανήτη κατά της προοπτικής επίθεσης στο Ιράκ και ο τότε Γάλλος πρωθυπουργός Ντομινίκ ντε Βιλπέν, εξέφραζε τη συνείδη­ση της ανθρωπότητας ανθιστάμενος, με την εμπνευσμένη ομιλία του στο Συμβούλιο Ασφαλείας, στα αμερικανοϊσραηλινά σχέδια κατά του Ιράκ. Σήμερα, άκρα του τάφου σιωπή σε μια Ευρώπη που, γλιστρώντας η ίδια στον «ολοκληρωτισμό των αγορών», αποδέχεται ασμένως το «γεωπολιτικό ολοκληρωτισμό» στο εξωτερικό. Ούτε καν το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς δεν κινητοποιείται εναντίον της τρομακτικής προοπτικής του πολέμου κατά του Ιράν, ίσως «ευαίσθητο» ακόμα κι αυτό (!) στην τεράστια επιρροή του ισραηλινού λόμπι σε όλη την Ευρώπη και στην Ελλάδα, τόσο ισχυρό, που έχει απαγορεύσει να μιλάνε γι' αυτό. 

Έτσι καταλήξαμε στο παράδοξο (;) αποτέλεσμα δυνάμεις μέσα στο ίδιο το κράτος και τις υπηρεσίες του Ισραήλ, μέσα στο ίδιο το αμερικανικό κατεστημένο -Μπρζεζίνσκι, στρατός, υπηρεσίες, Ομπάμα- να βρίσκονται τώρα στην εμπροσθοφυλακή της κινητοποίησης για τη διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης!  

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

(π.ΕΠΙΚΑΙΡΑ,20-27/9/2012)