ΔΙΧΟΝΟΙΑ, Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

• Ναι. Δεν πρέπει παραδοθούμε στις απαιτήσεις της τρόικας, όμως πρέπει να δείξουμε υπευθυνότητα, μέχρι να έλθει το ναυαγοσωστικό». 

Η Διχόνοια πού βαστάει 

ένα σκήπτρο ή δολερή 

καθενός χαμογελάει, 

«πάρ'το», λέγοντας, «και σϋ» 

Από τον Εθνικό Ύμνο, του Διονυσίου Σολωμού 

Είναι τραγικό να αναγκάζεσαι να συ­γκρίνεις την πατρίδα σου με την Τουρ­κία, όμως είμαστε αναγκασμένοι να το κάνουμε. Στο άρθρο μας της 24ης Ιουνίου με τίτλο «Το οικονομικό θαύ­μα της Τουρκίας και η στρατηγική "τύφλα" της Ελλάδας» είχαμε αναφερθεί στη στρατηγική εξαγωγών και εξωτερικού εμπορίου της Τουρκίας, στην οποία πειθάρχησαν όλοι οι φορείς του τουρκικού κράτους και την οποία δεν σαμποτάρισαν τα κόμματα της αντι­πολίτευσης. Με βάση τη ...συγκεκριμένη στρατηγική, την πειθαρχία των κρατικών φορέων, όπου τα στελέχη και οι υπάλληλοι υπηρετούν πρώτιστα την πατρίδα και όχι τα κόμματά τους, και την υπευθυνότητα των πολιτικών ηγεσιών και των κομμάτων, η Τουρκία κατόρθωσε να αυξήσει τις εξαγωγές της κατά 500% σε μια δεκαετία, αγγίζοντας τα 150 δισ. δολάρια. Για όσους δε ενδιαφέρονται να μάθουν για τους μελλοντικούς στόχους, η στρατηγική προβλέπει πάνω από ένα τρισεκατομμύριο δολάρια εξαγωγές. Ναι, καλά διαβάσατε, ένα τρισεκατομμύριο δολάρια εξαγωγές! 

Αυτή την κρίσιμη δεκαετία, που η Τουρκία χάρασσε και έθετε σε εφαρμογή τη στρατηγική που -αν επιτύχει- μέχρι το 2023 θα την κατατάξει στις δέκα μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου, οι ελληνικές κυβερνήσεις, οι πολιτικές ηγεσίες, τα κόμματα και ο συν­δικαλισμός του Δημοσίου, σε συνεργασία με ένα εξίσου διεφθαρμένο και σάπιο εκδοτικό και επιχειρηματικό κα­τεστημένο, διαμοίραζαν μεταξύ τους τα «ιμάτια» της Ελλάδας και έθαβαν βαθιά στο ιερό χώμα της πατρίδας μας το μέλλον της χώρας και των επόμενων γενιών. 

Τις ημέρες αυτές γίνονται στην Τουρκία προετοιμασίες και συζητήσεις για τη σύνταξη του προϋπολογισμού του 2013 και, σύμφωνα με πλη­ροφορίες, ο αντιπρόεδρος της τουρκι­κής κυβέρνησης Αλί Μπαμπατζάν, ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Μεχμέτ Σιμσέκ και ο υπουργός Οικονομικών Ζαφέρ Τσαγλαγιάν βρίσκο­νται σε συνεχή επαφή και εξετάζουν μία προς μία τις δημόσιες δαπάνες, για να μην ξεφύγει το έλλειμμα του 2012 πάνω από 1,5%! Μάλιστα, εξετάζονται περικοπές στις δαπάνες, απολύσεις στον δημόσιο τομέα, καθώς και ορισμένες αυξήσεις στη φορολογία τις επόμενες ημέρες, για να αυξηθούν τα έσοδα του Δημοσίου και να συγκρατηθεί το έλλειμμα κάτω του 1,5%. Μιλώντας για το θέμα στο Reuters, ο υπουρ­γός Εθνικής Οικονομίας Μεχμέτ Σιμ­σέκ είπε ότι είναι στο πρόγραμμα η πώ­ληση της άδειας εκμετάλλευσης του Εθνικού Λαχείου της Τουρκίας, καθώς και η παραχώρηση σε ιδιώτες των γεφυρών της Κωνσταντινούπολης και των εθνικών οδών. 

Επαναλαμβάνουμε για να μην παρεξηγηθούμε. Λυπούμαστε που παίρ­νουμε ως παράδειγμα την Τουρκία, μια χώρα που είναι σε όλους γνωστό ότι έχει έλλειμμα δημοκρατίας, αλλά μάλλον δεν έχει έλλειμμα εθνικής υπευθυνότητας και πατριωτισμού. 

Τη στιγμή που η Τουρκία έχει προχωρήσει σε ένα ευρύ πρόγραμμα ιδι­ωτικοποιήσεων και ενώ προετοιμάζονται αυξήσεις στη φορολογία, απολύ­σεις στο Δημόσιο και ιδιωτικοποιήσεις σε κρίσιμους τομείς του δημόσιου τομέα, δεν υπάρχει ούτε ένα κόμμα που να έχει «ανέβει στα κάγκελα» ή να έχει κατακάψει την Άγκυρα και την Κων­σταντινούπολη. Εδώ, όμως, το κατα­στροφικό συνονθύλευμα κομματικών, συνδικαλιστικών και άλλων παραγόντων έχει καταστρέψει την Αθήνα αλλεπάλληλες φορές. 

Γιατί κάναμε αυτή την αναφορά; 

Η πατρίδα μας και ο ελληνικός λαός αυτά τα τρία χρόνια έχουν υποστεί ανείπωτη καταστροφή, ακριβώς επειδή τα τελευταία τριάντα χρόνια πολι­τικές ηγεσίες, κόμματα, συνδικαλιστές, ΜΜΕ και επιχειρηματικός κόσμος παίζουν ένα ανεύθυνο παιχνίδι εξουσίας και ιδιοτελών συμφερόντων στις πλάτες του ελληνικού λαού. Και το χειρό­τερο, κανείς δεν δείχνει να έχει αντι­ληφθεί ότι έχουμε φτάσει κυριολεκτικά στο «τέρμα του δρόμου» και οι περισσότεροι από τους προαναφερθέ­ντες πρωταγωνιστές της εθνικής καταστροφής συνεχίζουν το «ίδιο βιολί». 

Κόμματα χαϊδεύουν τα αυτιά του εξαθλιωμένου λαού με συνθήματα του 1981, αμόρφωτοι και ανεύθυνοι πολιτικοί, για να πάρουν ψήφους και να καβαλήσουν το καλάμι της εξουσίας, υιοθετούν συνθήματα και πρακτικές της δεκαετίας του '80, τότε που μπήκαν στα στέρεα θεμέλια της καταστρο­φής της Ελλάδας. Συνδικαλιστές του αμαρτωλού Δημοσίου, με τεράστι­ες ευθύνες στην παρατηρούμενη διαφθορά και στην καταστροφή της δημόσιας διοίκησης, αλλάζουν στρατόπεδο εν μια νυκτί και παίρνουν θέσεις μάχης με νέο καπετάνιο του αντάρτικου. Στάση που είναι πολύ κοντά στο προαναφερθέν αντάρτικο τηρούν και καθηγητές πανεπιστημίου, ένστολοι, ακόμα και δικαστικοί, που κι αυτοί, με τις τεράστιες αυξήσεις που πέτυχαν λόγω ηλιθιότητας των πολιτικών, είναι ένας από τους παράγοντες που οδήγησαν τη χώρα μια ώρα αρχύτερα στη χρεοκοπία. 

Φέραμε δύο παραδείγματα. Από τη μια πλευρά μια χώρα με έλλειμμα δημοκρατίας που δείχνει μια διάθεση προσαρμογής στα οικονομικά δεδομένα που επικρατούν διεθνώς, που χαράσσει στρατηγική και πειθαρχεί, προστατεύοντας τα συμφέροντα των πολιτών και του τόπου, και από την άλλη μια χώρα με δημοκρατία που έχει έντονα στοιχεία οικογενειοκρατίας, αναξιοκρατίας, τυφλού κομματισμού και διαφθοράς, δηλαδή ένα σύ­στημα που αγγίζει τα όρια της οχλοκρατίας, που αδυνατεί να υπηρετήσει τους πολίτες και την πατρίδα. 

Κανείς δεν λέει ότι δεν θα πρέπει να υπάρχουν πολιτικές αντιπαλότητες και ότι δεν θα πρέπει να υπάρχει ένα υγιές συνδικαλιστικό κίνημα, που θα αγωνίζεται για να διασφαλίσει τα συμφέροντα των εργαζομένων. Όμως, όλα αυτά, αυτοί οι κομματικοί, πολιτικοί και συνδικαλιστικοί αγώνες, θα πρέπει να έχουν μια κοινή συνισταμένη: την υπευθυνότητα απέναντι στο έθνος και στην πατρίδα. Η πρακτική που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα ήταν κατα­στροφική, αφού είχε τραγικά αποτε­λέσματα. Είναι μια πρακτική που πρέπει να αλλάξει. 

Όπως προαναφέραμε, ως χώρα βρισκόμαστε στην κυριο­λεξία στο τέρμα του δρόμου, την ώρα που η Ευρώπη μάλλον ξυπνά από τον τριετή λήθαργο και φαίνεται ότι θα λάβει μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης που μαστίζει τις χώρες του Νότου, η οποία -αν εκδηλωθεί και λάβει όλες της τις διαστάσεις- θα παρασύρει και τον Βορρά, που σημαίνει πλήρη καταστροφή της Ευρωπαϊ­κής Ένωσης. 

Από τότε που εκδηλώθηκε η κρίση ένα μεγάλο μέρος των πολιτικών και του ελληνικού λαού αντιμετωπίσαμε την Ευρώπη με τη λογική «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύ­λων». Δηλαδή απευθυνθήκαμε στους Ευρωπαίους λέγοντας επί της ουσίας: «θέλετε - δεν θέλετε, θα μας βοηθήσετε να σωθούμε, γιατί αν δεν μας σώσετε, θα καταστραφείτε κι εσείς». Όμως, αυτές οι λογικές δεν έχουν θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που είναι ένας χώρος διαπραγματεύσεων, διαμόρφωσης ισορροπιών και επίτευξης συναίνεσης. Με άλλα λόγια, είναι ένας χώρος που δεν έχουν θέση οι εκβιασμοί και οι ψευτοπαλικαρισμοί της δεκάρας. 

Από τη μια πλευρά δεν πρέπει παραδοθούμε αμαχητί στις απαιτήσεις των δανειστών και της τρόικας, από την άλλη όμως έχουμε τεράστια ευθύνη να δείξουμε εθνική υπευθυνότητα και «να παραμείνουμε στη βάρκα, μέχρι να έλθει το ναυαγοσωστικό», όπως είπε παλιός πολιτικός που παρατηρεί κοντά τις διαδικασίες σε επίπεδο Ε.Ε., προσθέτοντας: «Καλύτερα βρεγμένος παρά πνιγμένος»! 

ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗΣ 

(ΕΦ.ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-09/9/2012)