Παράλυτη η Αθήνα στα δίχτυα της Άγκυρας

■ Για μια ακόμη φορά, η ελληνική πολιτική τάξη παρακολουθεί υπνωτισμένη το βηματισμό της Τουρκίας και «προσαρμόζεται» στην «πραγματικότητα» που η Γείτων επιβάλλει με στρατιωτική πίεση. 

Η επανάληψη είναι μήτηρ της μαθήσεως. Υπό την (αυτονόητη) προϋπόθεση ότι ο μαθητής επαναλαμβάνει τη μελέτη του ίδιου μαθήματος, ώστε να το εμπεδώσει καλύτερα. Στην περίπτωση των ελληνοτουρκικών συνομιλιών, τι ακριβώς εμπεδώνουν οι ελληνικές ηγεσίες τόσα χρόνια τώρα;...

Τι διαβάζουν, άραγε, και τι μαθαίνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις, όταν κάθε τόσο, από το 1999, πραγματοποιούν γύρους «διερευνητικών» συνομιλιών (φτάσανε τους πενήντα...) με το ίδιο αντικείμενο - αυτό που έχει να κάνει με τα γνωστά αιτήματα της Τουρκίας για «διανομή» και «συνδιοίκηση» του Αιγαίου στη βάση «απαγορεύσεων» που ήδη επιβάλλει σε βάρος της Ελλάδας σ' αυτή τη θάλασσα; Η υπόθεση αυτή κινδυνεύει να πάρει χαρακτήρα κακόγουστης πολιτικής κωμωδίας για την ελληνική πλευρά, καθώς επαναλαμβάνεται βασανιστικά κατά καιρούς ένα «σκετς», με την Αθήνα ανοήτως χαμογελαστή και καλόβολη να ασχολείται με τη « βελτίωση» των ελληνοτουρκικών σχέσεων, μια διαδικασία που διαρκώς συσσωρεύει κέρδη στην τουρκική πλευρά, η οποία χαρίζει στους Έλληνες κυβερνώντες τα δικά της σαρδόνια χαμόγελα σίγουρη για την «καλή πίστη» των γειτόνων της. 

Και τι να σκεφτούν, αλήθεια οι Τούρκοι πολιτικοί όταν ο Έλληνας πρόεδρος της Βουλής χαρίζει στον υπουργό Εξωτερικών ένα καραβάκι «συμβολικό», για να του δείξει λέει, πόσο καλό και ωραίο είναι να ταξιδεύουν «ελεύθερα» τα πλοία στο Αιγαίο; Τι να σκεφτούν και πώς να μην κρυφογελούν οι αλαζόνες γείτονες όταν η ελληνική πλευρά στα παρασκήνια εκτιμά ως κίνηση «καλής θέλησης» το γεγονός ότι ο πολύς κ. Νταβούτογλου τούτη τη φορά δεν θέλησε, λέει, να επισκεφθεί τους μουσουλμάνους της Θράκης -όπου η Άγκυρα ποικιλοτρόπως « οργιάζει» ανεμπόδιστη-, αλλά «αρκέστηκε» να συναντήσει εκπροσώπους τους και τον προκλητικά «δραστήριο» Τούρκο πρόξενο της Κομοτηνής μέσα στο κτίριο του υπουργείου Εξωτερικών; 

«Στη ζούλα», θα λέγαμε, μέσα στην οχλοβοή που ξεσηκώνουν τα Μνημόνια αποφασίστηκε να συνεχιστεί ο διμερής πολιτικός «διάλογος» με την Άγκυρα - πράγμα που λέγεται, μάλιστα ότι ζητούσε από μήνες η Άγκυρα και «συνιστούσαν» οι ΗΠΑ. Πάλι «διερευνητικές», λοιπόν! Με τα ιδία «όπλα» για την Αθήνα προφανώς προς δόξαν της «επανάληψης»: χωρίς συγκεκριμένη στρατηγική έναντι της Τουρκίας χωρίς σχεδιασμούς για την ενεργειακά «καυτή» Ανατολική Μεσόγειο, χωρίς σχέδιο αντιμετώπισης των τουρκικών «απαγορεύσεων» στο Αιγαίο, με ισχυρό το τουρκικό casus belli, με δεδομένο ότι η Άγκυρα έχει πετύχει τη διαπραγμάτευση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και με πιο πρόσφατο «δεδομένο» ότι καλά θα κάνει η Αθήνα να ξεχάσει τα περί ΑΟΖ και να συμφιλιωθεί με την ιδέα πως δεν νοείται συζήτηση για υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου… 

Παράλυτη για μια ακόμη φορά, η ελληνική πολιτική τάξη παρακολουθεί υπνωτισμένη το βηματισμό της Τουρκίας και «προσαρμόζεται» στην «πραγματικότητα» που η Γείτων επιβάλλει με στρατιωτική πίεση και με πολιτική άνεση, λόγω της ελληνικής αδράνειας και των φοβιών που διακατέχουν τις ελληνικές ηγεσίες. Η Τουρκία έχει σήμερα κάθε λόγο να ελπίζει ότι αργά και σταθερά διαπλατύνεται η οδός που οδηγεί το όχημα της «βελτίωσης» των ελληνοτουρκικών σχέσεων σε μια αναίμακτη  «κομψή» δορυφοριοποίηση της Ελλάδας. Ό,τι ξεκίνησε το 1996-1997 επί Κώστα Σημίτη εξελίχθηκε με τον καλύτερο τρόπο για την Άγκυρα προκαλώντας ικανοποίηση και στην Ουάσιγκτον, που παγίως ενθαρρύνει την Αθήνα να συζητά για αλλαγή θαλάσσιων συνόρων με την Τουρκία και ζητά από την ελληνική ηγεσία ρεαλισμό και κατανόηση στην υπόθεση των ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο. 

Το θλιβερό της υπόθεσης είναι πως ούτε οι ελληνικές ηγεσίες ανακοινώνουν ποτέ τα όρια συζήτησης με την Άγκυρα ούτε η Βουλή των Ελλήνων ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως για πλήρη ενημέρωσή της στα Ελληνοτουρκικά. Όσο για την υπόθεση της Θράκης τα ελληνικά κόμματα συστηματικά αποφεύγουν να ασχοληθούν σοβαρά με αυτή, προφανώς φοβούμενα ότι αν τεθεί το θέμα ανοιχτά στην πολιτική σκηνή κάτι θα πρέπει να πουν και να κάνουν. 

Προ της ελληνικής παραλυσίας λοιπόν, η Άγκυρα επεκτείνει πλέον τη δράση της και στη Ρόδο για την «υπεράσπιση» των εκεί Ελλήνων μουσουλμάνων. Τα πράγματα δείχνουν ότι και ο κ. Αντώνης Σαμαράς θα βαδίσει στο δρόμο που άνοιξε πριν από δεκαέξι χρόνια περιδεής ο Κώστας Σημίτης. 

του Κωνσταντίνου I. Αγγελόπουλου 

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ/18-25/10/2012)