Η παγκόσμια κυριαρχία ΥΠΟ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ

Ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα είναι ένας πολύ δυστυχισμένος άνθρωπος. Αυτό που λέ­γεται στην Ουάσιγκτον πως είναι «κομμένος στα δύο» δεν περιέχει ίχνος υπερβολής. Ήταν έτοι­μος να αναδειχθεί πανηγυρικά ως ο Πρόεδρος της Ειρήνης, ο οποίος τερμάτισε με τσαμπουκά τους πολέμους που ξεκίνησαν οι Ρεπουμπλικάνοι, και μάλιστα σχεδίαζε να ανακοινώσει το τέλος τους στην ομιλία του ενώπιον των μελών της Βουλής και της Γε­ρουσίας, τον ερχόμενο Ιανουάριο. Και από την 21η Αυγούστου έχει βρεθεί στη δίνη του... αδυσώπητου και αιματηρού εμφύλιου πολέμου της Συρίας εγκλωβισμένος στην πολύ ορθή δήλωσή του, ότι η χρήση χημικών από οποιονδήποτε πρέπει να αποτε­λεί «κόκκινη γραμμή». 

Με όποιον ειλικρινή αξιωματούχο κι αν επιχειρήσετε να συζητήσετε το θέμα στο Λευκό Οίκο ή στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, θα πληροφορηθείτε ότι ο Πρόεδρος Ομπάμα θα προτιμούσε χίλιες φορές να μην χτυπήσει τη Συρία. Καθοδηγείται πάντα από το δόγμα του ότι οι πόλεμοι φέρνουν κατα­στροφή στους λαούς - και ποιος το αμφι­βάλλει γι' αυτό. Αλλά την ίδια στιγμή γνω­ρίζει πως οι επιθέσεις εναντίον αμάχων, και μάλιστα με τη χρήση χημικών, δεν πρέπει να μένουν ατιμώρητες. Και είναι ανάγκη όλοι να συμφωνήσουμε ότι οι επιβεβαιω­μένες περιπτώσεις χημικών επιθέσεων πρέπει να αντιμετωπίζονται με μαζική και παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων. 

Ουδείς γνωρίζει ποια θα είναι η τελική απόφαση του Αμερικάνου ηγέτη. Διότι δεν μπορεί κανείς να ξέρει ποιος Ομπάμα θα υπερισχύσει. Αυτός της ειρήνης, που δικαι­ούται να υπερηφανεύεται ότι αποχώρησε από το Ιράκ; Ή ο πλανητάρχης που έχει υποτίθεται, την ευθύνη να αστυνομεύει τον κόσμο; 

Στην υπόθεση της Συρίας έχουν συμβεί πολλά περίεργα και παράξενα. Τα «γεράκια» γίναν «περιστέρια», οι Ρεπουμπλικάνοι που παραδοσιακά ερεθίζονται με την ιδέα του πολέμου έχουν μετατραπεί σε κήρυκες της ειρήνης και μερικοί Δημοκρατικοί, που έδει­ξαν μαγκιά και ευαισθησία αντιμετωπίζο­ντας με την άρνησή τους τον Τζορτζ Μπους τον τζούνιορ, ψηφίζουν υπέρ των στρατιω­τικών επιθέσεων εναντίον της Συρίας. Ξαφνικά, ο Πρόεδρος Ομπάμα που απολάμβανε σθεναρή υποστήριξη από τους Δημοκρατι­κούς, μοιάζει ως επαίτης να προσπαθεί να διασώσει την Προεδρία του και την υστεροφημία του. 

Ανεξάρτητα από την τελική του απόφαση -δεν ήταν γνωστή τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές-, έχει ήδη χάσει και στο εσωτερικό και σε παγκόσμιο επίπεδο. Πολλοί άνθρωποι που τον ψήφισαν νιώθουν προδομένοι και είναι η πρώτη φορά που πα­ρατηρήσαμε αυτή τη μαζική αντίδραση και αντίσταση των μελών του Κογκρέσου και της αμερικανικής κοινής γνώμης εναντίον της αμερικανικής ανάμειξης σε μια ξένη χώρα. Οι παλαιότεροι συνάδελφοι ομιλούν για «πρωτόγνωρα πράγματα»… 

Πέραν των άλλων, η Αμερική νιώθει επίσης για πρώτη φορά να αμφισβητείται η παγκό­σμια κυριαρχία της. Βασικοί της σύμμαχοι αποστασιοποιούνται ή παίζουν και με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος στην παγκόσμια διπλωματική σκακιέρα δείχνει αποφασισμένος να ρισκάρει ακόμα και με τους παλιούς εχθρούς και να διακινδυνεύσει στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα. Εάν η πολιτική του συμμαχία με την Κίνα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ επεκταθεί και στον οικονομικό τομέα η Αμερική θα βρεθεί ενώπιον πραγματικού κίνδυνου... 

Ο Πρόεδρος της Συρίας είναι ένας στυγνός δικτάτορας. Όπως ήταν ο πατέρας του, όπως είναι όλοι οι ηγέτες των χωρών της Μέσης Ανατολής. Καμία διαφωνία επ' αυτού. Και η Αμερική και η Ρωσία συνεργάζονται με τους δικτάτορες στο όνομα των συμφερόντων τους. Είναι αλήθεια ότι πατέ­ρος και υιός Άσαντ δεν πείραξαν την Αμερική αν και εξυπηρετούσαν πάντα τα συμ­φέροντα της Μόσχας. Ειδικά ο σημερινός Πρόεδρος της Συρίας αν και έντονα αντί- ισραηλινός κράτησε χαμηλούς τόνους. 

Είναι αποδεδειγμένο πως μετά τον Άσαντ η χώρα θα κυβερνηθεί από ακραία στοι­χεία. Όποιος υποστηρίζει το αντίθετο εθε­λοτυφλεί ή πιο απλά ζει μέσα στο ψέμα. Και είναι τόσο βουτηγμένοι μέσα στο μίσος και στο αίμα οι αντίπαλοί του, που δεν θα ελέγχονται. Οι Αμερικανοί και το Ισραήλ θα έχουν να αντιμετωπίσουν την Αλ Κάιντα η οποία θα θέσει το χημικό εργοστάσιο του Άσαντ υπό τον έλεγχό της. 

Είμαι βέβαιος ότι ουδείς επιθυμεί να… φορά το παπούτσια του κ. Ομπάμα, ο οποίος φαίνεται να γνωρίζει, όπως και το Ισραήλ, ότι οι απέναντι από τον Πρόεδρο της Συρίας είναι πιο επικίνδυνοι από αυτόν, μα πάνω απ΄ όλα δεν θα είναι ελεγχόμενοι, όπως ο κ. Άσαντ…  

Του Μιχάλη Ιγνατίου- Ουάσιγκτον

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-12/09/2013)