Ο ΝΕΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

Κυβερνητική «ελεημοσύνη» στο στρατιωτικό προσωπικό. 

Από τον Ευθύμιο Π. Πέτρου 

Ασφαλώς το τελευταίο πράγμα που περίμεναν οι στρατιωτικοί ήταν ότι η διάθεση του πρωτογενούς πλεο­νάσματος θα γινόταν με τη μορφή ελεημοσύνης. Αυτό που περίμεναν, αυτό δηλα­δή που είχαν οι περισσότεροι καταλάβει από τις κυβερνητικές εξαγγελίες, ήταν ότι τα χρήματα του πλεονάσματος θα χρησιμοποιούνταν για την άρση κάποιων από τις αδικίες τις οποίες έχουν έως σήμερα υποστεί. 

Φυσικά και δεν θα προσδοκούσαν να επα­νέλθουν στα επίπεδα των αποδοχών που είχαν προ της κρίσεως. Αλλά... το λογικό θα ήταν να υποθέσει κανείς ότι η πρόνοια της Πολιτείας θα δινόταν κατά προτεραιότητα στους περισσότε­ρο αδικηθέντες. Σε αυτούς δηλαδή οι οποίοι στα χρόνια που πέρασαν υπέστησαν τις μεγαλύτερες μειώσεις. Κάτι που θα ήταν αποδεκτό ακόμη κι αν έμενε σε επίπεδο συμβολικών κινήσεων. Οι στρατιωτικοί είναι κατά κανόνα άνθρωποι του καθήκοντος. Δηλαδή άνθρωποι με φιλότιμο. Αυτό που περισσότερο έχει ενοχλήσει την πλειονότητα είναι οι αλλεπάλληλοι εις βάρος τους εμπαιγμοί. Σε αντίθεση με πολλές άλλες κατηγορίες εργαζομένων, θα μπορούσαν να αποδε­χθούν απώλειες εισοδήματος υπό την προϋπό­θεση ότι αυτές θα επιβάλλονταν με πνεύμα δι­καιοσύνης και εφόσον βεβαίως η Πολιτεία απο­δεικνυόταν ειλικρινής απέναντι τους. Όμως, αρχής γενομένης από τις διαβεβαιώσεις Βενιζέλου ότι δεν θα φορολογηθούν τα ειδικά επιδόμα­τα, η συμπεριφορά των κυβερνήσεων απέναντι στο στρατιωτικό προσωπικό μόνον ως εμπαιγ­μός μπορεί να περιγραφεί. Οι μειώσεις έρχονταν αμέσως μετά τις διαβεβαιώσεις αρμοδίων και αναρμόδιων ότι τα εισοδήματά τους δεν θα υπο­στούν άλλες περικοπές. 

Σήμερα, οι πρώτες ενδείξεις είναι ότι τα χρή­ματα που θα διατεθούν, από το πρωτογενές πλε­όνασμα, για τους στρατιωτικούς θα έχουν τη μορφή «βοηθήματος», το οποίο θα απομειώνεται με «εισοδηματικά κριτήρια», όπως είναι διατυπωμένο στην ξύλινη γλώσσα κάποιου λογιστάκου. Αλλά η γλώσσα αυτή είναι ο χειρότε­ρος τρόπος για να απευθυνθεί κανείς σε ανθρώ­πους του καθήκοντος. Ευλόγως θα θεωρήσουν ότι εμπαίζονται και πάλι. 

Εάν οι δυνατότητες του κράτους δεν επι­τρέπουν κάτι περισσότερο από συμβο­λικές κινήσεις, υπάρχουν πολλοί καλύτεροι τρόποι, θα μπορούσε να είναι η αναστο­λή της φορολόγησης κάποιου από τα επιδόματα επικινδυνότητας που ήταν κάποτε αφορολόγη­τα. Μπορεί μια τέτοια παροχή να μην αφορά όλους, αλλά είναι πολύ δικαιότερη από τη χο­ρήγηση βοηθήματος με εισοδηματικά κριτήρια. Όταν μάλιστα τις μεγαλύτερες αδικίες-μειώσεις έχουν υποστεί οι υψηλόβαθμοι, οι οποίοι είναι στις ηλικίες που συνεπάγονται τα μεγαλύτερα οικογενειακά βάρη. Για τους οποίους ουδεμία αποκατάσταση προβλέπεται. 

(ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-12/4/2014)