ΑΙΣΘΗΣΗ ΑΔΙΚΙΑΣ!

Η απόλυτη αναγκαιότητα των δαπανών για την άμυνα. 

Από τον 

Ευθύμιο Π. Πέτρου 

Τη στιγμή κατά την οποία μια μεγάλη άσκηση με πολύπλοκες αεροπορι­κές τακτικές διεξαγόταν σε περι­οχές του ελλαδικού χώρου, μα­κριά από αδιάκριτα μάτια ή ηλεκτρονικές επι­τηρήσεις, οι εξ Ανατολών γείτονες μας θύμι­ζαν τους λόγους για τους οποίους πρέπει να γίνονται αυτές οι ασκήσεις. 

Τους λόγους για τους οποίους οι Ένοπλες Δυνάμεις πρέπει να διατηρούν ετοιμότητα στην ξηρά, στη...
θάλασσα και στον αέρα. Τους λόγους για τους οποίους ο Έλληνας στρατιω­τικός δεν μπορεί να έχει ούτε ωράριο ούτε αρ­γίες. Τους λόγους για τους οποίους όλοι μας υποβαλλόμαστε σε ένα δυσβάστακτο κόστος για να κρατιούνται αυτές οι ετοιμότητες. 

Μια τουρκική φρεγάτα («Barbaros» το όνομά της) έπλεε κοντά στην Αμοργό και έστελ­νε το ελικόπτερό της να πετάξει προς τις ελ­ληνικές ακτές. Την ίδια στιγμή στο κεντρικό και το νοτιοανατολικό Αιγαίο αεροπλάνα ναυ­τικής περιπολίας της γείτονος σάρωναν με τα ηλεκτρονικά όργανά τους την ελληνική επι­κράτεια. Τις προηγού­μενες ημέρες μαχητικά που εξορμούσαν από την Τουρκία «δοκίμαζαν» τις αντιδράσεις των ελληνικών μοιρών αναχαι­τίσεως. 

Η απλή παρακολού­θηση των γεγονότων της καθημερινότητας δεν αφήνει καμία αμφιβο­λία για την απόλυτη αναγκαιότητα των αμυ­ντικών δαπανών, των στρατιωτικών ασκή­σεων, των παρελάσεων και της διατηρήσεως υψηλού εθνικού φρονήματος. 

Τα ίδια τα αεροπλάνα που στις 25 Μαρτίου πετούσαν στον ουρανό της Αθήνας είναι αυτά που σήμερα ασκούνται, αναχαιτίζουν, περιπο­λούν στο Αιγαίο. 

Τα χρήματα που επενδύονται σε αυτά εί­ναι οι καλύτερα ξοδεμένες πιστώσεις του ελ­ληνικού κράτους. 

Και επειδή η πραγματικότητα αυτή εί­ναι αυταπόδεικτη, θα έπρεπε να μας έχει απασχολήσει το ερώτημα «ποιες σκοπιμότητες εξυπηρετούν όσοι την αρνούνται». Γιατί αρνούνται την ύπαρξη μιας απει­λής που εκδηλώνεται καθημερινά; Γιατί θεω­ρούν τις αμυντικές δαπάνες περιττές; Γιατί δυ­σανασχετούν για τις δήθεν υψηλές αποδοχές των στρατιωτικών; 

Τις απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά εύκο­λα μπορούμε να τις δώσουμε όλοι. Αλλά θα πρέπει να αναλογιστούμε την αίσθηση αδικί­ας που αισθάνονται τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, όταν βλέπουν αυτές τις θλιβερά μι­κρές μερίδες της κοινωνίας να μην αναγνωρί­ζουν την προσφορά και το έργο τους. 

Ακόμη περισσότερο, όταν ο μεγάλος όγκος του ελληνικού λαού, ο οποίος έχει αίσθηση και γνώση της πραγματικότητας, σφυρίζει αδιά­φορα αφήνοντας αυτές τις αιτιάσεις να πλα­νώνται. 

(ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-05/04/2014)