Το ζήτημα της πολιτικής συνείδησης

✓ Ο ναός τον Απόλλωνα στους Δελφούς.

✓ Αν δεν ζήσουμε κατά τις σκέψεις μας και σύμφωνα με τις αξίες μας, δεν πρόκειται να υπάρξει καμία δικαίωση για κανέναν. 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Λιάκος 

Για να αποχτήσει κανείς πο­λιτική συνείδηση, βασιλικός παιδαγωγός, Αριστοτέλης δάσκαλος Αλεξάνδρου δηλαδή, θα του σταθεί το προσωπικό του αντι-μέτρημα με τα πολιτικά και τα ηθι­κά προβλήματα. Κερδίζεις με τον τίμιο ιδρώτα σου το ψωμί σου; Μή­πως εκεί που πρέπει, αντί να σέβε­σαι, προσκυνάς; Μήπως εκεί που δικαιούσαι, αντί να ζητάς, ζητιανεύ­εις; Μήπως εκεί που οφείλεις, αντί να δίνεις, σφετερίζεσαι; Και ακό­μη, κρίνεις όταν κρίνεις; Ή εγκρί­νεις τα κατακριτά και κατακρίνεις τα έγκριτα; Εάν είσαι κάτοχος ενός αξιώματος, μήπως ανταλλάζεις την ωραία ευθύνη με τον γελοίο τύφο σου; Ούτε να βλέπεις τον παπά από τα ράσα του. Γιατί υπάρχουν βασι­λιάδες από κουρέλια, και ιδιοχτήτες κοπριάς, λέει ο Σαίξπηρ». 

Δημήτρης Λιαντίνης, «Τα Ελ­ληνικά», 

εκδόσεις Βιβλιογονία, σελ.55 

Κουρέλια, ζητιάνοι, επαίτες, βασι­λείς, τύφος, ανάγκη, αξία, ταπεί­νωση, μεγαλείο, ψέμα και αλήθεια. Όλα... ένα στην αφήγηση του δασκά­λου Λιαντίνη για την απόκτηση πο­λιτικής συνείδησης. Όλα στη θέ­ση τους εντός του κειμένου και όλα αντίστροφα στην αληθινή ζωή, στην κοινωνία, στις σχέσεις. Το απόσπα­σμα από το έργο του δημιουργού, που «αφανίστηκε αυτοθέλητα» από την εποχή μας (διότι ούτε την άντε­χε ούτε τον άντεχε κι αυτή), είναι τό­σο σημαντικό, που ποτέ δεν ακού­σαμε μια αράδα απ' αυτό στα δημό­σια fora. Άλλωστε τι είναι ο Λιαντίνης για τους μηχανισμούς που τόσο παραδίδουν το έθνος σιδηροδέσμιο σε όποιον ξένο περαστικό πλειοδοτήσει σε αργύρια; Μια ενό­χληση είναι, μια σωκρατική «αλογό­μυγα» που προκαλεί πόνο με τα κεντρίσματά της στα πρησμένα πλευ­ρά μιας υπαρκτής «ελίτ» του ανύ­παρκτου λόγου. 

Μέτρον άριστον 

Το ζήτημα της πολιτικής συνείδη­σης, η καλλιέργεια και η αρμονική ανάπτυξή του είναι τα βασικά αι­τούμενα των ευνομουμένων κοινω­νιών και κάθε έθνους που δεν θέ­λει να ξεμείνει στον κόσμο μας ως απλή ανάμνηση ή καταχώριση σε ξεθωριασμένη σελίδα παλιάς εγκυ­κλοπαίδειας. Όπως ορθά σημειώ­νει ο Λιαντίνης, η πολιτική συνείδηση ξεκινά από την ειλικρινή εσωτερική ενατένιση. Από την αίσθηση της ισορροπίας ανάμεσα στο δι­καίωμα και στην υποχρέωση, στον εξαναγκασμό και στην προαίρεση, στην ταπεινότητα και τη δουλικότη­τα, στην αξιοπρέπεια και την αλαζο­νεία. Το δελφικό παράγγελμα «μέτρον άριστον», μία από τις απολλώ­νιες προτροπές, κάνει και εδώ -με έμμεσο τρόπο- την εμφάνιση του. Δεν είναι λίγες οι φορές που η ψυχο­λογική κίνηση των ανθρώπων, αντί να εξασφαλίσει την κατεύθυνση του βιοτικού εκκρεμούς προς το δέον, το στρέφει προς την αντίθετη πλευρά. Ικετεύουμε αντί να αξιώνουμε. Σφε­τεριζόμαστε αντί να προσφέρου­με. Προσκυνούμε αντί να σεβόμα­στε. Επίσης, στο σύντομο τεστ πολι­τικής αυτογνωσίας που παραθέτει ο Λιαντίνης, υπάρχει και το κεφά­λαιο του προσωπικού παραδείγμα­τος. Ένα μάθημα του δημοσίου βί­ου όπου έχουν μείνει μετεξεταστέοι πάμπολλοι «εκλεκτοί». 

Αστράτευτοι υπουργοί Άμυνας. Υπερασπιστές των θεσμών με παραβατική συμπεριφορά. Ανελλήνι­στοι ελληνόφωνοι με αξιώματα. Δη­μοκράτες με νοοτροπίες και συμπε­ριφορές σατραπών. Ανοικονόμητοι διαχειριστές των δημόσιων ταμείων. Συνωμότες της μυστικο-διπλωματίας που παρλάρουν για τη «διαφάνεια». 

Η αντίφαση ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι γεννά τριβή και ενέργεια σε ικανές ποσότητες για να αποδομηθεί και να διαλυθεί η εικο­νική πραγματικότητα που συντηρεί όσους αντιβαίνουν τους πανανθρώ­πινους νόμους της αρμονίας. Τούτη η κεντρική αντινομία, η μητέρα όλων των αντιφάσεων, δημιουργεί και τις μικρότερες -όπως είναι μια πλούσια χώρα, με κολοσσιαία υλική και άυλη κληρονομιά, να χρεοκοπεί και να μη δύναται να θρέψει τα παιδιά της, που ζητούν τα στοιχειώδη. 

Όπως αποδεικνύει σε κάθε ευ­καιρία η φρενήρης επικαιρότητα, τα δυσώδη ψέματα, τα οποία εκτο­ξεύονται κατά ριπάς από τους βιρτουόζους της προπαγάνδας, νικούν αλλά θριαμβεύουν ηττώμενα! Η αποφορά της σαπίλας τους σπάει το φράγμα των βαριών αρωμάτων της διαπλοκής και της χειραγώγη­σης των συνειδήσεων. Η αποσύνθε­ση αποδρά από τις ρωγμές της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου, του διαδικτύου, των τυπωμένων σελίδων και μιλά στους ανίδεους για όλα όσα θα έπρεπε να έχουν ήδη αντιληφθεί. 

Ωστόσο, η αποκάλυψη πάντα φαίνεται ότι αργεί επειδή πάντοτε βιαζόμαστε. Η βιάση μας στηρίζεται σε δύο πυλώνες: πρώτος πυλώνας η επίγνωση ότι είμαστε θνητοί και θέ­λουμε να προλάβουμε να δούμε τη «δικαίωση» μας. Δεύτερος και μα­κράν σημαντικότερος: Ξεχνάμε ότι η «δικαίωσή» μας είναι το προσωπικό παράδειγμα μας. Αν δεν ζή­σουμε κατά τις σκέψεις μας και συμ­φωνά με τις αξίες μας, δεν πρόκει­ται να υπάρξει καμία δικαίωση για κανέναν. Ως πολλαπλασιαστές του άδικου θα λειτουργήσουμε. Όπως οι ισχυροί εφήμεροι... 

(ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-06/04/2014)