Ποιός μπορεί να μας εμπνεύσει;

▲ Η (μεγάλη) διαφορά μεταξύ 1940 και σήμερα.

 
Άκουγα και χθες «Τα τραγούδια της νίκης» από την υπέροχη φωνή της Βέμπο. Όχι πως δεν μου αρέσουν. Αντιθέτως, νομίζω ότι αποτελούσαν «ντοπάρισμα» για τους φαντάρους και τον λαό. Ωστόσο σήμερα, που τα ακούω με άλλη δι­άθεση και υπό άλλες συνθήκες, έχω να πω ότι όλη αυτή η διακωμώδηση των Ιταλών, με τραγούδια, σκίτσα, επιθεωρήσεις, εκπο­μπές, έτεινε να μειώσει την αξία της νίκης μας στην Αλβανία!

Όταν μικρός αποκάλεσα τους Ιταλούς «κοκορόφτερους», ο πατέρας μου, που πο­λέμησε στην Αλβανία,... μου εξήγησε ότι ο ιταλικός στρατός δεν ήταν καθόλου «παίξε γέλασε» ούτε η ελληνική νίκη ήταν «περίπατος» επί ενός αντιπάλου που το έβαζε στα πόδια μόλις άκουγε «Αέρα»!

«Ο ιταλικός στρατός ήταν πολύ καλά οργανωμένος, άριστα εξο­πλισμένος και εκπαιδευμένος. Εμείς είχαμε δύο βασικά πλεονεκτήματα. Πρώτον, πολε­μούσαμε για τα σπίτια μας, τις γυναίκες, τα παιδιά μας, τους γέρους μας και εκείνοι πο­λεμούσαν για να πολεμήσουν. Δεύτερον, εμείς είχαμε συνηθίσει στη σκληρή ζωή, ενώ εκείνοι είχαν περάσει πολύ καλύτερα, ήσαν μια αναπτυγμένη βιομηχανική χώρα με κα­λοζωισμένους πολίτες-στρατιώτες. Τερά­στια η διαφορά, όσο κι αν εσείς σήμερα δεν το καταλαβαίνετε» μου έλεγε. Μου έδειχνε, μάλιστα, κάποιες φωτογραφίες που, όπως έγραφαν πίσω τους, «κατεσχέθησαν εις χείρας Ιταλών αιχμαλώτων». Απεικόνιζαν γυμνές γυναίκες ή ερωτικές περιπτύξεις γυμνών ζευγαριών, τολμηρότατες για την επο­χή! «Σε δικούς μας αιχμαλώτους άντε να εί­χαν κατασχέσει καμιά φωτογραφία της μάνας τους, της γυναίκας τους η των παι­διών τους. Καταλαβαίνεις πόσο διαφορετι­κές κοινωνίες πολεμούσαν;» μου είχε πει και είχα καταλάβει. «Φτάνει, δηλαδή, ο λόγος για τον οποίο πολεμάς για να νικήσεις;» τον είχα ρωτήσει. «Όχι, ασφαλώς. 

 

Αλλά εμείς, πλην του δικαίου, που ήταν με το μέρος μας, είχαμε και αρίστη οργάνωση. Ο Μεταξάς, ως προερχόμενος εκ του στρατεύματος, είχε προετοιμάσει το στράτευμα πολύ προ της κηρύξεως του πολέμου. Εγώ, ας πούμε, είχα λάβει μέρος σε επανειλημμένες ασκήσεις πολέμου ως έφεδρος ανθυπίατρος. Δεν πήγαμε στον πόλεμο απροετοίμα­στοι. Είχε προηγηθεί μια μακρά περίοδος προετοιμασίας. Ακόμη και η ψυχική μας διάθεση ήταν τέτοια, που συνέτεινε σε εκείνη την πρωτοφανή έκρηξη ενθουσιασμού το πρωί της 28ης Οκτωβρί­ου. Είχε προηγηθεί μια περίοδος αβεβαιό­τητας και αγωνίας, που, όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος, είπαμε “επιτέλους, πάμε να πολεμήσουμε”»!

Αυτά σκέπτομαι σήμερα, που η χώρα βρίσκεται πάλι σε κατάσταση πολέμου, που η Ελλάς τελεί ουσιαστικά υπό κατοχή. Αλλά ποιος κυβερνήτης μπορεί σήμερα να εμπνεύσει;

Η ΑΚΙΣ

(ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-29/10/2015)