Ανοιξε την πόρτα και...έφυγε!

του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ 

Πρωτόγνωρα οδυνηρές οι επιπτώσεις του Εθνικού οικονομικού δράματος στη ζωή όλων μας, αλλά και δράματα, όπως το παρακάτω, συνεχίζουν στην καθημερινότητα των διαπροσωπικών μας σχέσεων. Η νεαρή κυρία που κάθησε απέναντί μου δεν με εντυπωσίασε με το ακριβό ντύσιμο ή την υπερβολική περιποίηση. Μάλλον το αντίθετο, θα μπορούσα να πώ, και μην παρεξηγήσετε ότι...

τονίζω με ιδιαίτερη έμφαση την επιλογή μου να είμαι αναλυτικά παρατηρητικός με τους συνανθρώπους μου. 

Το μακιγιάζ της σιωπηλά υποστηρικτικό σε ένα πρόσωπο που διατηρεί το σφρίγος των 30 και κάτι χρόνων, ενδυματολογικά κυριαρχεί η αίσθηση της αρμονίας χρωμάτων και η τοποθέτησή της σαφής όπως αρμόζει σε μια γυναίκα που κερδίζει με επιτυχία σεβαστά χρηματικά ποσά αλλά μαζί και αναγνώριση στον επαγγελματικό της τομέα. 

Εξηγήστε μου κ Πιπερόπουλε, τι μπορεί να ωθήσει έναν 35ρη άνδρα να τα παρατήσει όλα, έτσι στα καλά καθούμενα, την ώρα που βιώνουμε κοινωνική αναγνώριση, οικονομική σταθερότητα, συναισθηματική ολοκλήρωση και να χαλάσει το γάμο του διαλέγοντας για νέα σύντροφο της ζωής του μια γυναίκα πολύ νεότερή μου; 

Την κοίταξα κατάματα προσπαθώντας να διατηρήσω στο χαμόγελό μου την απαραίτητη ισορροπία ανάμεσα στην έκφραση της κατανόησης αλλά και των απέραντων δυσχερειών που μου δημιούργησε μια τόσο φορτωμένη ερώτηση... 

Πολλές οι αιτίες, της απάντησα, ρωτώντας ταυτόχρονα, εάν υπήρξαν παιδιά σε ένα γάμο που είχε ξεπεράσει τη δεκαετία… 

Όχι, μου απάντησε, καθώς οι καριέρες που και οι δυό τους κυνήγησαν ΔΕΝ τους άφησαν τον απαραίτητο χρόνο για τεκνοποίηση, έστω και εάν η νεαρή κυρία δηλώνει ότι μεσολάβησαν 2 εκτρώσεις και υπήρξε πάντοτε διακαής ο πόθος της για απόκτηση παιδιού. 

Καθώς ξετυλίγει την προσωπική της ιστορία τα πράγματα περιπλέκονται αντί να γίνουν απλούστερα και οι υποθέσεις μου αποκρυσταλλώνονται σε δύο μόνο επίπεδα ερμηνείας αυτής της φυγής από ένα πρόσωπο αγαπημένο, από ένα σπίτι όπου στήθηκε ο έρωτας και μαζί η συνήθεια επί μια δεκαετία. 

Εάν θάθελε κανείς να είναι αυστηρά πικρόχολος και επίκαιρος στην Ελλάδα των διαπροσωπικών ανθρώπινων σχέσεων της εκμετάλλευσης και της μιάς χρήσης τότε προφανώς ο «φυγάς» ήρθε, χρησιμοποίησε και λεηλάτησε, και όταν το έκρινε αναγκαίο για αυτόν...απεχώρησε! Βοήθησε καθόλου σε αυτό και η κυρία που κάθεται απέναντί μου; Αυτό μόνο η ίδια μπορεί ειλικρινά να το απαντήσει.. 

Ισως, πάλι να ευθύνεται και αυτή η φοβερή ψυχοδυναμική κατάσταση της επανάστασης των 30ρηδών, της συνειδητοποίησης ότι η ζωή μας φεύγει, γλυστρά μέσα από τα χέρια μας και ζούμε με ένα πρόσωπο που ΔΕΝ είναι αυτό που νομίσαμε ότι είναι πριν 10 και κάτι χρόνια... 

Ωραία, και η γυναίκα, αυτή που ξαφνικά αισθάνεται να είναι και πάλι στην αρχή της δεκαετίας των 20 και να μένει ολομόναχη στο σπίτι που με τόσο πόθο και πάθος, με μεράκι και φιλότιμο, με έρωτα και αγάπη έστησε επί μια δεκαετία και βάλε αφού εγκατέλειψε το πατρικό της σπίτι όντας 21 και όχι 33 αυτή η γυναίκα πώς να αισθανθεί, που να στηριχθεί, και με τι νέους στόχους να συνεχίσει μέσα στην μικρή κοινωνία όπου στη διαδικασία του κουτσομπολιού της γειτονιάς θα την οικτίρουν ως «θύμα» ενώ την ίδια στιγμή θα αναρωτιούνται για το μέγεθος της «συμμετοχής» της στο ρόλο του συνένοχου και θύτη; 

Έχει την καριέρα της, θα μου πείτε, είναι αυτό μιά σιγουριά αλλά φτάνει; 

Και από την άλλη πλευρά μήπως το παράπονο της έλλειψης παιδιών δεν είναι ταυτόχρονα και σημείο θετικό για το ξεκίνημα μιας νέας σχέσης, ίσως και ενός νέου γάμου; 

Εσείς τι λέτε;