ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΟΛΕΘΡΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΑΣ

• Οι πυρηνικές φιλοδοξίες της Τουρκίας και η ελληνική στάση. 

• Φήμες θέλουν τους Αμερικανούς να ζητούν και την αεροπορική βάση Καλαμάτας για να επιχειρούν από αυτή μη επανδρωμένα αεροσκάφη φορτωμένα με πυραύλους.

ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ 

Ήταν Ιανουάριος του 2014, ακρι­βώς δύο χρόνια πίσω, όταν η Τουρκία ξεκινούσε -επίσημα πλέον- τη μεγάλη περιπέτεια για την από­κτηση πυρηνικών όπλων. Σε ρεπορτάζ της εκείνων των ημερών η ιαπωνική εφημερί­δα Asahi Shim bun (ημερήσια κυκλοφορία 8 εκατομμύρια αντίτυπα) αποκάλυπτε ότι ο Ερντογάν έκλεισε συμφωνία 22 δις δολαρίων με γαλλο-ιαπωνική κοινοπραξία, αφού πρώτα απαίτησε και πέτυχε τη δυνατότητα χρήσης από τουρκικής πλευράς των αντιδραστήρων εμπλουτισμένου ουρανίου. Συγκεκριμένα, οι Τούρκοι, για να κλείσει η συμφωνία με την ιαπωνική Mitsubishi Heavy Industries και τη γαλλική Areva για την κατασκευή πυρηνικού σταθμού στη Σι­νώπη του Εύξεινου Πόντου, απαίτησαν την προσθήκη όρου στη σύμβαση που να επι­τρέπει τον εμπλουτισμό ουρανίου και την εξαγωγή πλουτωνίου από χρησιμοποιημέ­νο πυρηνικό καύσιμο.

Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι, πριν «τα βρουν» με την Ιαπωνία, οι Τούρκοι είχαν μακρόχρονη συνεργασία... με το Πακιστάν, ενώ προσπάθησαν να πετύχουν συμφωνία και με τον Καναδά για πυρηνικό αντιδρα­στήρα. Μια συμφωνία που δεν υλοποιήθη­κε, γιατί όλοι στη Δύση κατάλαβαν πού το πήγαινε η Άγκυρα. Εν συνεχεία, οι Τούρκοι, για να προωθήσουν τις πυρηνικές τους φι­λοδοξίες επιχείρησαν να δελεάσουν τους Ρώσους. Γι' αυτό είχαν προσπαθήσει, ως προς το ρωσικής κατασκευής πυρηνικό εργοστάσιο στο Ακουγιού της Μερσίνας, να αποκτήσουν εμπλουτισμένο πυρηνικό καύσιμο. Όμως οι Ρώσοι, γνωρίζοντας σε βάθος τα τουρκικά σχέδια, αρνήθηκαν να ικανοποιήσουν τις πυρηνικές «ανησυχίες» της Άγκυρας, η οποία τελικά βρήκε τη διέ­ξοδο στην περίπτωση του συμβολαίου που υπέγραψε με τους Ιάπωνες.

Έτοιμοι οι γείτονες το 2025

Τι σημαίνουν όλα αυτά πρακτικά; Ότι περί το 2025 η Τουρκία θα είναι σε θέση να κα­τασκευάσει και να αποκτήσει τα πρώτα της πυρηνικά όπλα. Το τι συνεπάγεται η από­κτηση πυρηνικών όπλων από την Τουρκία για την ασφάλεια της Ελλάδας, όπως και της ευρύτερης περιοχής, είναι εύκολο να γίνει αντιληπτό: πλήρης και μη αναστρέψιμη δορυφοροποίηση της χώρας μας, πλήρης αποθράσυνση της τουρκικής επιθετικό­τητας. Όταν η Άγκυρα συμπεριφέρεται ως «νονός» και «νταβατζής» της περιοχής με όσα προσπαθεί να κάνει, π.χ., στη Συρία, όταν δεν διστάζει να καταρρίπτει μαχητικά μιας υπερδύναμης όπως είναι η Ρωσία, αντιλαμβάνεται ο καθένας τι άλλο θα πράξει αν καταστεί πυρηνική δύναμη. Η χειρότερη εκ­δοχή της Τουρκίας θα είναι μια «πυρηνική Τουρκία», μια ανεξέλεγκτη ακόμα κι από τη Δύση Τουρκία, κι αυτό προκαλεί ανησυχία και στους κόλπους του ΝΑΤΟ και σε ορισμέ­νους κύκλους στις ΗΠΑ.

Η ικανοποίηση στην Άγκυρα πλέον δεν κρύβεται. Το τουρκικό Κέντρο Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Αναλύσεων (TURKSAM), σε μελέτη του με τίτλο «Η Τουρ­κία γίνεται πυρηνική δύναμη», επισημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι «στο εγγύς μέλλον η Τουρκία μπορεί να αναγγείλει ότι θα γίνει πυρηνική δύναμη, δεδομένου ότι έχει την τεχνολογία να παράγει πυρηνικά όπλα. Γι' αυτό την τε­λευταία δεκαετία επενδύει στην τεχνολογία πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς». Όντως, παρακολουθώντας τη στρατηγική της Άγκυρας, διαπιστώνει κανείς ότι οι Τούρκοι επενδύουν πολλά στα πυραυλικά συστήμα­τα μεγάλου βεληνεκούς. Είναι μια ασφαλής ένδειξη πρόθεσης ανάπτυξης πυρηνικών όπλων, που θα μπορούν να φέρουν τα συ­στήματα αυτά.

Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, σε νατοϊκό επίπεδο η Τουρκία εμφανίζεται να έχει σήμερα στην κατοχή της 40 πυρηνικές κεφαλές Β61 (για αεροπορική χρήση), ενώ 50 επιπλέον βρίσκονται αποθηκευμένες στην αεροπορική βάση του Ιντσιρλίκ, γε­γονός που επιβεβαίωσε πέρσι και το ΝΑΤΟ μέσω εκπροσώπου του, επισημαίνοντας (αφελώς;) ότι «τα πυρηνικά όπλα ανήκουν στα κράτη-μέλη». Φαίνεται πως, παρά τις παγκόσμιες ανησυχίες, παρά την αλαζονεία και την επιθετικότητα της ερντογανικής Τουρκίας, κάποιοι στη Δύση εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν τι θα σημάνει μια πυρηνική Τουρκία.

Το αδιευκρίνιστο καθεστώς ελέγχου που φαίνεται να διέπει αυτές τις πυρηνικές κε­φαλές γεννά προβληματισμό στην ελληνι­κή στρατιωτική ηγεσία, ελπίζουμε και στον ίδιο τον υπουργό Εθνικής Άμυνας, Πάνο Καμμένο. Αληθεύει ότι αριθμός των πυ­ρηνικών αυτών κεφαλών έχει μεταφερθεί από το Ιντσιρλίκ δυτικά και, συγκεκριμένα, στην αεροπορική βάση του Μπαλίκεσιρ, στοχεύοντας ευθέως Αιγαίο και Ελλάδα;... Περιττεύει να υπενθυμίσουμε ότι μια -σε δέκα χρόνια- πυρηνική Τουρκία θα κατα­στήσει τελείως ανυπεράσπιστες και «παρά­λυτες» Ελλάδα και Κύπρο. Θα υποκύπτουμε αμέσως σε όλες τις απαιτήσεις της Άγκυρας, αφού θα επισείει τις πυρηνικές της δυνατό­τητες και θα απειλεί αναλόγως. Θα είναι το τέλος της όποιας εθνικής κυριαρχίας μάς έχει απομείνει...

Εμπλοκή και της Ελλάδας;

Στη χώρα μας οι πρώτες πυρηνικές βόμ­βες εγκαταστάθηκαν στην αεροπορική βάση του Αράξου (σημερινή έδρα της 116ης Πτέρυγας Μάχης της Πολεμικής Αεροπορίας) το καλοκαίρι του 1962. Είχε προηγηθεί στα τέλη του 1959 η υπογραφή συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ για την εγκατάσταση πυρηνικών όπλων στη χώρα, στο πλαίσιο του γενικότερου σχεδιασμού του ΝΑΤΟ και του Ψυχρού Πολέμου. Είναι χαρακτηριστικό ότι καμία ελληνική κυβέρνηση δεν παραδέχτηκε επίσημα και ανοιχτά ότι τα όπλα αυτά εγκαταστάθηκαν σε ελληνικό έδαφος.

Στη βάση του Αράξου μεταφέρθηκε άγνωστος αριθμός πυρηνικών βομβών τύπου Β61, όπου και εγκα­ταστάθηκε μόνιμα κλιμάκιο Αμερικανών αξιωματικών, οι οποίοι είχαν πρόσβαση σε όλα τα τμήματα της βάσης, ενώ υπήρχαν και τμήματα στα οποία είχαν πρόσβαση μόνο αυτοί. Τον Δεκέμβριο του 1995 το προσωπικό στη βάση του Αράξου έλαβε την ανώτερη τιμητική διάκριση από το ΝΑΤΟ για το επίπεδο επιχειρησιακής ετοιμότητάς του, ενώ το 1996 η εταιρεία Bechtel National Inc. ανέλα­βε την κατασκευή 6 ειδικών θόλων αποθήκευσης όπλων, κάτι που σχε­τίζεται σαφώς με την παρουσία πυρηνικών όπλων.

Μετά το 2001 υποτίθεται ότι οι πυρηνικές βόμβες μεταφέρθηκαν με μυστικότητα στην Ιταλία. Όπως όμως αποκάλυψε ο πρώην υπουργός Εθνικής Άμυνας Άκης Τσοχατζόπουλος, «δεν μπορούσες να επιβεβαιώσεις ότι αυτά τα όπλα έφυγαν, αφού δεν είχε βεβαιώσει κανείς ποτέ ότι ήρθαν. Η επίσημη θέση ήταν ότι δεν υπάρχουν πυρηνικά όπλα στην Ελλάδα». Όπως και να 'χει, η βάση του Αράξου παραμένει πιστοποιημένη από το ΝΑΤΟ για χρήση από αεροσκάφη που θα φέρουν πυρηνικά όπλα. Η κατάσταση παραμένει αδιευκρίνιστα περίπλοκη μέχρι και σήμερα, αφού για τους Αμερικανούς υπάρχει από­λυτη ελευθερία κινήσεων σε βάσεις στον Άραξο, στο Άκτιο ή στη Σούδα. Παράλληλα, φή­μες θέλουν τους Αμερικανούς να ζητούν και την αεροπορική βάση Καλαμάτας για να επιχειρούν επανδρωμένα αεροσκάφη (UAVs) φορτωμένα με πυραύλους.

Τα πράγματα περιπλέκονται μετά τις δραματικές εξελίξεις στη Συρία και τη ρωσοτουρκική κρίση. Ο Άραξος μπορεί να αναδειχτεί σε «δεύτερο Ιντσιρλίκ»; Έχει συμφέρον η Ελλάδα να έχει το δικό της -στην πραγματικότητα νατοϊκό- «Ιντσιρλίκ»; Για ποιο λόγο συμμετεί­χε η ελληνική Πολεμική Αεροπορία στην άσκηση του NATO «Steadfast Noon» (12-16 Οκτωβρίου 2015) στη Γερμανία, στέλνοντας εκεί μαχητικά από τον Άραξο; Και τι σχέση έχουν ασκήσεις όπως η παραπάνω με πυρηνικά χτυπήματα;

Επιστρέφοντας στην όλη αστάθεια των καιρών, είναι πλέον σαφές ότι η τουρκική επιθετικότητα αποσκοπεί στο να παρα­σύρει το ΝΑΤΟ σε μια σύγκρουση με τη Ρωσία. Το πόσο μπορεί να «ξεφύγουν» τα πράγματα καταδεικνύουν δηλώσεις όπως αυτή του Mikhail Alexandrov, επικεφαλής του Κέντρου Στρατιωτικών και Πολιτικών Σπουδών στη Μόσχα, ο οποίος δηλώνει: «Η Δύση και η Τουρκία θα προσπαθήσουν να μας σύρουν σε πόλεμο φθοράς, όπως στον Κριμαϊκό Πόλεμο (1853-1856), όπου η κλιμάκωση θα είναι αργή. Γι' αυτό η Δύση βοη­θά την Τουρκία, και θα εγκατασταθούν στο έδαφός της στρατιωτικές μονάδες και υπερσύγχρονες αεροπορικές μονάδες. Θα ήταν λάθος για τη Ρωσία να μην χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα σε αυτή την περίπτωση. Η Ρωσία θα πρέπει να χτυπήσει με πυρηνικά τις δομές και τους στρατιωτικούς στόχους της Τουρκίας. Κατά τη διάρκεια των πρώτων ωρών ενός πολέμου η Ρωσία πρέπει να κατα­στρέψει όλες τις στρατιωτικές υποδομές της Τουρκίας».

Μέσα σε ένα επικίνδυνα ρευστό πλέον γεωστρατηγικό περιβάλλον, η εκτίμησή μας είναι ότι η Ελλάδα οφείλει:

• Να ενισχύει αδιάλειπτα τη συνεχώς μειούμενη αποτροπή της, παρά τις γνω­στές δυσκολίες. Προς την κατεύθυνση αυτή γνωρίζουμε ότι όλοι στο υπουργείο Άμυνας -από τον Πάνο Καμμένο μέχρι τον τελευ­ταίο οπλίτη- καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες.

• Να παρακολουθεί στενά τις επόμενες «πυρηνικές» και μη κινήσεις της Τουρκίας και να τις αντιμετωπίζει στο πλαίσιο ευρύ­τερων συνεννοήσεων. Δεν ανησυχεί και δεν θα κινδυνεύσει μόνο η Ελλάδα από μια πυρηνική Τουρκία- όλα τα κράτη της ευρύ­τερης περιοχής θα αντιδράσουν. Απαιτείται συντονισμός όλων.

• Να μείνει έξω από τα πυρηνικά παιχνίδια του ΝΑΤΟ, που μπορεί να χρησιμοποιήσουν τους Τούρκους ως αναλώσιμους «χρήσι­μους ηλίθιους», αλλά δεν χρειάζεται να συμ­βεί το ίδιο και με εμάς. Αντίθετα, η Αθήνα ας θυμηθεί παλιές ιδέες και δράσεις, όπως εκείνες του Ανδρέα Παπανδρέου κατά των πυρηνικών όπλων, κι ας αναλάβει σχετικές διπλωματικές πρωτοβουλίες. Μια διεθνής διάσκεψη, π.χ., στην Αθήνα κατά της διάδοσης πυρηνικών όπλων στην περιοχή μας (Βαλκάνια - Ανατολική Μεσόγειος) μήπως θα ενδιέφερε τον υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Κοτζιά, στο πλαίσιο της πολυπολικής πολιτικής σταθερότητας και ασφάλειας που ο ίδιος υποστηρίζει;

Η Ελλάδα έχει ήδη πολλά, οικονομικά και άλλα, προβλήματα. Στη ρευστότητα που εντείνεται, από το Αιγαίο μέχρι τη Συρία, ας γίνει με τις κατάλληλες πρωτοβουλίες το αντίθετο από αυτό που έχουν γίνει οι Τούρ­κοι: πυλώνας σταθερότητας και λύσεων, όχι αστάθειας και κρίσεων...

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-15-21/01/2016)