O παπα-Κύριλλος

Το σύμβολο της Πίστεως στα νερά της Σμύρνης. 

Μέσα στην απερίγραπτη μιζέρια μας, μέσα στη συνεχή απαξίω­ση της ίδιας μας της παράδοσης, του βασικού, δηλαδή, πυλώνα της εθνικής μας υπόστασης, ήρθε ο αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου Κύριλλος Συκής να μας αρπάξει από τα πέτα και να μας ταρακουνήσει! Εκεί, στο Και, στην απέραντη πα­ραλία της Σμύρνης, εκεί όπου «στα πλοία όποιος πιάνεται/κι οι φίλοι τον χτυπάνε», έφτασε ένα επιτραχήλιο και μερικές κουβέ­ντες για να μας πουν: «Τι είναι αυτά που κάνετε, ρε; Ξεχνάτε ποια είναι η γη που πατάτε; Ξεχνάτε τίνων παιδιά είσαστε;» Την ώρα που οι πολιτικοί ηγέτες μας «έκαναν πείσμα­τα» και πήγαν για Θεοφάνια στη Δεξαμενή λόγω του συμφώνου συμβίωσης (κουραφέξαλα), ο πα­τήρ Κύριλλος έριχνε τον Σταυρό στα νερά της Σμύρνης πρώτη φορά έπειτα από τον μαύρο Σεπτέμβρη του 1922!...

Αχ, βρε παπα-Κύριλλε, να ήξερες τι έκανες χθες! Να φανταζόσουν πόσες ψυ­χούλες, εκεί ψηλά, αγαλλίασαν, γλυκάθη­καν, ηρέμησαν. Σαν να τις έβλεπα όλες, μια μια, να περνάνε και να σου φιλούν το χέρι. Τη Θεια μας τη χατζή - Ελέγκω, τη Μαριάνθη, τη γιαγιά του Στέφανου, τη γρια-Πύρδαινα, την κυρα-Γιαννούλα, τον μπάρμπα- Στέλιο, όλους τους γείτονες μου, Σμυρνιούς κι από τα γύρω, Αλατσατιανούς, Κορδελλιώτες, Κουκλουτζαίους, τους έβλεπα να σταυροκοπιούνται, όπως κάθε φορά που ανέφεραν -στις ατέρμονες διηγήσεις έξω από τα σπίτια, στη Νίκαια- το όνομα της πα­τρίδας που έχασαν και που ποτέ δεν ξαναβρήκαν. 

Συγκλόνισαν τα λόγια του παπα-Κύριλλου προς τους βουτηχτάδες, που θα βουτούσαν στα παγωμένα νερά για να πιά­σουν το σύμβολο της Πίστεως. «Μη κοιτά­ξετε μόνο να πιάσετε τον Σταυρό. Σκαλίστε τον βυθό, εκεί που βρίσκονται τα κόκαλα των προγόνων μας, για να καταλάβουν τι γίνεται εδώ σήμερα!» Υποκλίνομαι μπρο­στά στον άξιο παπά, που έδωσε ένα ηχη­ρό χαστούκι στους μικρούς, οι οποίοι -δυστυχώς- κρατούν σήμερα τα γκέμια της κυανόλευκης άμαξας. Σε εκείνους που, αντί να ακουμπήσουν στην πίστη, στην παράδοση και την Ιστορία, βάλθηκαν -για­τί άραγε τόση βιασύνη;- να αμφισβητήσουν τα πάντα, επαγγελλόμενοι το «νέο», ένα «νέο» θολό και... κάπως. Ας είναι ευλογημένα τα νερά όπου έπεσε ο Σταυρός, εκεί όπου μαρτύρη­σε ο Ελληνισμός της Ιωνίας, εκεί όπου κά­ποιοι «είδαν» και, δυστυχώς, κάποιοι άλλοι «βλέπουν» ακόμη ότι έγινε «συνωστισμός»! 

Εκεί όπου το καμπαναριό της Αγίας Φωτεινής ηχούσε χαρμόσυνα τα Θεοφάνια, εκεί, στα μέρη απ’ όπου ξεριζώθηκαν οι Έλληνες που κρατούσαν στα χέρια τους την οικονομία της Ιωνίας. Τι να σας πιο, μωρέ, αφού δεν ντρέπεστε λιγάκι; Αφού «πουλά­τε» για τα ψηφαλάκια παράδοση και Ιστο­ρία! Ξυπνήστε, πριν να είναι πάλι αργά... 

Η ΑΚΙΣ(akis@dimokratianews.gr)

(ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-07/1/2016)