Ο εφιάλτης του Έλληνα

Του Νίκου Πηγαδά 

Είδα ένα όνειρο. Ήταν, λέει, το έτος 2035. Δηλαδή, 20 χρόνια από σήμερα. Ταξίδευα ανά την Ελλάδα κάνο­ντας οτοστόπ, ελλείψει χρημάτων. Τα αυτοκίνητα λίγα στους δρό­μους. Τα περισσότερα με ξένες πινακίδες. Ξε­χώριζαν, γιατί ήταν πολυτελείας και μεγάλου κυβισμού. Ρώτησα κι έμαθα πως τα είχαν αλ­λοδαποί. Οι λεγόμενοι «επενδυτές». Αυτοί που αγόρασαν με ψίχουλα τις μεγάλες, δημόσιες και ιδιωτικές, ελληνικές επιχειρήσεις: ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, αεροδρόμια, ΟΛΠ, ΟΛΘ, ΛΑΡΚΟ κ.λπ. Δηλαδή, τα μεγάλα αφεντικά. Τα κοράκια που απομυζούν τον ιδρώτα του Έλληνα. 

Πρόσεξα πως είχαν για σοφέρ χαμηλόμι­σθους, ίσως και απλήρωτους, έγχρωμους αλλοδαπούς....
 

Άλλωστε, νέους Έλληνες ελάχιστους έβλε­πα. Οι πολλοί είχαν γίνει μετανάστες. Ευρώ­πη, Καναδά, Αυστραλία, ακόμη και στην Κίνα Έλληνες της Διασποράς. Όχι, στις ΗΠΑ δεν πήγαιναν, θεωρούνταν, λέει. ανατρεπτικά στοιχεία. Μέχρι και τα γονίδιά τους καταγρά­φονταν. Τέτοιο φακέλωμα. 

Αλλά και παιδιά στην Ελλάδα πολύ λίγα έβλεπα. Και πώς να δεις, αφού σε πόλεις και χωριά ζούσαν πια μόνο γέροι και γριές. Σε κάποιες τρώγλες, ακόμη και καλύβες. Χωρίς ηλε­κτρικό ρεύμα. Δική τους γη δεν είχαν. Την πή­ραν όλη οι μεγαλοτσιφλικάδες, εγχώριοι και αλλοδαποί. Αναβίωσε η εποχή της φεουδαρ­χίας. Τα σπίτια τους έγιναν λεία των τραπεζών, που τα πουλούσαν στους ξένους λεφτάδες. 

Όσοι γέροι και γριές άντεχαν ακόμη, έκα­ναν κάποια μεροκάματα στα χωράφια. Σαν είλωτες. Στα μεγάλα λιμάνια σπάνια έβλεπες Έλληνες να δουλεύουν. Αλλά κι αυτοί σαν είλωτες. Όπως και στα αεροδρόμια. Χωρίς ασφάλιση, χωρίς ιατροφαρμακευτική περί­θαλψη και με μεροκάματα πείνας. 

Ιδιοκτήτες της ιδιωτικοποιημένης Ακρό­πολης και του Παρθενώνα ήταν, λέει, Γερμα­νοί. Όχι, δεν είχαν ακόμη υψώσει τη χιτλερική σβάστικα στον βράχο-σύμβολο της Δημοκρα­τίας και του ελληνικού πολιτισμού. Ίσως για να μην εκθέσουν τους νεότερους Τσολάκογλου, με πρώτο και χειρότερο τον ΓΑΠ. Στους αρχαι­ολογικούς χώρους και στα μουσεία, ανά την Ελλάδα, οι ελάχιστοι εναπομείναντες Έλληνες δεν είχαν πρόσβαση. Και πώς να έχουν, αφού όλα «για να σωθεί η χώρα» είχαν ξεπουληθεί σε πολυεθνικές. Δελφοί, Ολυμπία, Βεργίνα, Επίδαυρος, Κνωσός, Φαιστός, αρχαιολογικά μουσεία, τα πάντα. Και το αντίτιμο για να τα επισκεφθείς απλησίαστο. Κάποιος μού λέει: «Αυτός είναι ο καπιταλισμός, φίλε. Και μάλι­στα, στην πιο βάρβαρη και επιθετική μορφή του». Τον πίστεψα, μετά απ' όσα έβλεπα. 

Στα νησιά το όνειρό μου δεν με πήγε, για­τί, λέει, κι αυτά «είχαν αξιοποιηθεί». Δηλαδή, ξεπουλήθηκαν, αντί πινακίου φακής, σε ξέ­νους μεγαλοκαρχαρίες «για τη σωτηρία της χώρας». Κάθε νησί είχε πια τον αλλοδαπό φεουδάρχη του. Κι εκεί οι Έλληνες ελάχιστοι. Δούλευαν τα καλοκαίρια γκαρσόνια για ένα πιάτο φαΐ. Τον υπόλοιπο χρόνο, άνεργοι. 

Περνώντας από το Φάληρο, δεν το γνώρι­σα. Σ' όλη την παραλία, μέχρι και το Σούνιο, τεράστιοι ουρανοξύστες, όπως στο Ντουμπάι, σου έκρυβαν τη θέα στον Σαρωνικό. Δηλαδή, δεν έβλεπες θάλασσα, παρά μόνο τσιμέντο και κελεμπίες. Ρώτησα κι έμαθα πως οι κυ­βερνήσεις μας παραχώρησαν, επίσης αντί πινακίου φακής, άντε και κάποιας μίζας, όλο το παραλιακό μέτωπο σε Άραβες «επενδυτές» για «αξιοποίηση». Τότε κατάλαβα τι σημαίνει η φράση «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσί­ας», που μας πιπιλίζουν οι καλές μας κυβερνή­σεις, με την γκεμπελίστικη προπαγάνδα τους. 

Κάποια στιγμή συναντώ έναν ταλαίπωρο οδοιπόρο, σαν κι εμένα. Ερχόταν από τη Θρά­κη. Και τι μου λέει: «Ολόκληρη η Θράκη έγινε Ανεξάρτητη Οικονομική Ζώνη. Δηλαδή ΑΟΖ, αν έχεις ακουστά. Έχει δοθεί αποκλειστικά στους Γερμανούς, δίκην προτεκτοράτου. Για να πας στη Θράκη τώρα χρειάζεσαι διαβατή­ριο. Κατάλαβες;». 

Το όνειρο με πήγε μετά στα Δερβενάκια. Και τι να ιδώ; Έφιππο το φάντασμα του Κολοκοτρώνη. Ήταν οργισμένος ο Γέρος του Μό­ριά και βροντοφώναζε: «Πάω στην Αθήνα, να διώξω αυτούς που υποδούλωσαν την Ελλάδα στους ξένους και ντόπιους λωποδύτες. Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους...». 

Ξύπνησα τρομαγμένος απ' αυτόν τον εφι­άλτη. Κι όταν συνήλθα, με δέος αναρωτήθη­κα: «Κι αν τ΄ όνειρο βγει αληθινό;». 

(Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ-02/1/2016)