Ο ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΒΓΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΑΦΘΑΛΙΝΗ

■ Η πρόταση Σόιμπλε έρχεται να αναδείξει συνολικά τις βλέψεις του Βερολίνου για την Ευρώπη. 

■ Η καγκελαρία συγκρούστηκε με τον προνομιακό ενεργειακό της εταίρο, τη Μόσχα, και τώρα δεν μπορεί να βλέπει τη χάραξη των νέων ενεργειακών δρόμων αμέτοχη. 

ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΣΟΥΡΜΕΛΙΔΗ 

Τελικά ο στόχος μας Θα πρέπει να είναι ένας ευρωπαϊκός στρατός», δήλωσε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, στο τελευταίο για το 2015 κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας Bild. «Οι πόροι που ξοδεύουμε για τους28 εθνικούς στρατούς μας θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν πολύ πιο αποτελεσματικά από κοινού»... 

Η συζήτηση για τη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού είναι παλιά, γίνεται εδώ και 25 περίπου χρόνια, αλλά η ...απόφαση ήταν -και είναι- ότι το ΝΑΤΟ καλύπτει τις αμυντικές ανάγκες της Ευρώπης. Άλλωστε, οι 23 από τις 28 χώρες-μέλη της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας είναι ευρωπαϊκές. 

Η πρόταση Σόιμπλε γίνεται με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή κι αφού πρώτα έχει «αναδείξει» την «ανικανότητα» της Ελλάδας να υπερασπιστεί τα εξωτερικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης -σύνορα (χερσαία ή θαλάσσια), να θυμίσουμε, που αρνήθηκε να αναγνωρίσει η ΕΕ. Η πρόταση αυτή όμως, που είναι, φυσικά, πρόταση της γερμανικής κυβέρνησης, έρχεται να αναδείξει για μια ακόμα φορά τις βλέψεις του Βερολίνου συνολικά για την Ευρώπη. 

Η αμερικανική απάντηση είναι σχεδόν εκ των προτέρων δεδομένη: ευρωπαϊκός στρατός δεν θα υπάρξει, αφού υπάρχει το ΝΑΤΟ, λεφτά περισσότερα οι Ευρωπαίοι μπορούν και οφείλουν να βάλουν. Πού αποβλέπει, λοιπόν, η πρόταση; 

Καταρχάς, ενισχύει την πάγια θέση του Βερολίνου για κεντρικό οικονομικό έλεγχο, για διοικητικό και οικονομικό συντονισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τους κανόνες, βεβαίως, που θέλει και επιβάλλει ως σήμερα το ίδιο. Πού θα μπορούσε να εφαρμοστεί αυτό το μοντέλο; Σε μια δική τους -υπό γερμανικό έλεγχο, δηλαδή-, μικρότερη και πιο συνεκτική Ένωση. 

Σημειωτέον ότι η πρόταση Σόιμπλε έρχεται σε μια στιγμή που είναι κρίσιμη για τις αποφάσεις σε ό,τι αφορά στην οικονομία της ΕΕ και της Ευρωζώνης αλλά και στα επόμενα βήματα της Ένωσης. Έτσι, τώρα η πρόταση για κεντρικό σχεδιασμό, συντονισμό και έλεγχο της οικονομίας συμπληρώνεται, αφού στους προϋπολογισμούς περιλαμβά­νονται και οι αμυντικές δαπάνες. 

Ξανά στο τερέν... 

Η πρόταση για περισσότερη συνοχή της ΕΕ και της Ευρωζώνης έρχεται σε μια στιγμή που η Ένωση παρουσιάζει έντονα σημάδια αποσταθεροποίησης. Μετά την οικονομική κρίση, το προσφυγικό ζήτημα ήρθε να αναδείξει όλες τις λειτουργικές και ουσιαστικές αδυναμίες των Ενώσεων (ΕΕ και Νομισματι­κής). Οι βόρειες χώρες υψώνουν φράχτες και εντείνουν τους ελέγχους, παρά τη Συμφωνία Σένγκεν. Οι δε κοινωνίες ακολουθούν δια­φορετικούς δρόμους. Στις ανατολικές χώρες οι ακραίοι δεξιοί και ξενοφοβικοί κερδίζουν εξουσία και επιρροή, επικρίνοντας τον «σπά­ταλο Νότο». Εκεί, αντιθέτως οι κοινωνίες αναζητούν νέο σημείο ισορροπίας στα αβέ­βαια βήματα αριστερής απόχρωσης, που στο βάθος υποκρύπτουν την αντίθεση με το Βερολίνο και τον Βορρά. 

Κυρίως όμως επανεμφανίζονται οι ιμπε­ριαλιστικές διαθέσεις των μεγάλων κρατών. Βρετανία και Γαλλία δεν δείχνουν καμιά διά­θεση να «υποταχθούν» στο κοινό ευρωπαϊ­κό συμφέρον σε ό,τι αφορά στην ενέργεια, στους νέους ενεργειακούς δρόμους ή στη χάραξη των νέων συνόρων (νέων σφαιρών επιρροής) που διαμορφώνονται. Άλλωστε, και το ίδιο το Βερολίνο διαμορφώνει τη δική του επεκτατική πολιτική. 

Έχουν περάσει μόλις λίγες εβδομάδες αφότου η γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε να αποστείλει στη Συρία δύναμη 1.200 ανδρών, αεροσκάφη ανεφοδιασμού, έξι αναγνωρι­στικά Tornado και μία φρεγάτα που προστατεύει γαλλικό αεροπλανοφόρο. Τα γερμανικά αεροπλάνα επιχειρούν από την τουρκική αε­ροπορική βάση του Ιντσιρλικ, την οποία δεν χρησιμοποιεί καμία άλλη νατοϊκή δύναμη. 

Η Γερμανία έχει φροντίσει να περάσει νομο­θετικές αλλαγές ώστε να επιτρέπεται πλέον στην ίδια να στέλνει στρατεύματα εκτός Γερμανίας, κάτι που δεν γινόταν μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα τελευταία χρόνια, με προσεκτικά βήματα, ο γερμανικός στρα­τός -πάντα υπό το κάλυμμα του ΝΑΤΟ ή του ΟΗΕ- βγήκε από τη ναφθαλίνη. Τώρα, μάλιστα, που το παιχνίδι γίνεται με ανοιχτά χαρ­τιά, τώρα που οι σουνίτες (Τουρκία, Σαου­δική Αραβία, ISIS, Κατάρ) μάχονται κατά των σιιτών της ευρύτερης περιοχής και πίσω από αυτό μάχονται όλες οι μεγάλες δυνάμεις η Γερμανία δεν αντέχει να μείνει εκτός. 

Το Βερολίνο, για λόγους που πράγματι απαιτούν ενδελεχή μελέτη, συγκρούστηκε με τον προνομιακό ενεργειακό του εταίρο, τη Μόσχα, και τώρα δεν μπορεί να βλέπει τη χάραξη των νέων ενεργειακών δρόμων αμέ­τοχο. Η Γερμανία, ένας γίγαντας εξαγωγών, δεν αντέχει να κρατά κρυμμένη την ιμπε­ριαλιστική ψυχή της όταν οι άλλοι ιμπερια­λιστές βρίσκονται στο τερέν. 

Το σκηνικό προσομοιάζει με αυτό πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ειδικά όταν μιλάμε για ενέργεια. Η Γερμανία, που θέλει διακαώς να γίνει παγκόσμια δύναμη, βλέπει τώρα πως αυτό δεν μπορεί να συμβεί χω­ρίς να βγάλει από τη ναφθαλίνη τον δικό της στρατό. Στο πλαίσιο αυτό, η Ευρωπαϊ­κή Ένωση είναι ένα προκάλυμμα, αλλά κι ένα βάρος. Εκτός κι αν είναι μια μικρότερη, συντονισμένη και υπάκουη στις γερμανικές βλέψεις Ένωση... 

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, κήρυκας των πιο προχωρημένων γερμανικών θέ­σεων, ζήτησε δραστική αύξηση των στρατιω­τικών δαπανών. «Θα πρέπει να αφιερώσουμε πάρα πολλούς πόρους για τις κοινές ευρωπαϊ­κές πρωτοβουλίες άμυνας», γιατί η ευρύτερη Μέση Ανατολή και η Αφρική δεν θα σταθε­ροποιηθούν χωρίς ευρωπαϊκή παρέμβαση! 

Μόνο που οι εξελίξεις δεν «περίμεναν» τους Γερμανούς που προσπαθούν να μπουν στο μεγάλο παιχνίδι πατώντας και πάλι βά­ναυσα πάνω στην Ελλάδα και κολακεύοντας την Τουρκία. Οι άλλες μεγάλες χώρες (ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία, Ρωσία, Ισραήλ, Κίνα) έχουν ήδη μπει στη μοιρασιά. Τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους και ο γερμανικός στρατός θα εμφανιστεί αναγκαστικά με τις δικές του σημαίες. 

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-08/01-14/01/16)