Τα αυτονόητα της δημοκρατίας

> Υπό κανονικές πολιτικές συνθήκες, π επίσκεψη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο Πεντάγωνο δεν θα προκαλούσε απορίες (και ορισμένα παραπολιτικά σχόλια). Δεν θα ενοχλούσε τον πρωθυπουργό. Αντιθέτως, θα αντιμετωπιζόταν ως αυτονόητη εκατέρωθεν πολιτική συμπεριφορά, θα της αποδιδό­ταν η σημασία της «κανονικότητας» (για να αναφερθούμε σε όρους των ημερών). Μια, έστω, «θεσμική ρουτίνα», που, αναλόγως των επίκαιρων θεμάτων, θα αποκτούσε τη θέση που της αναλογούσε στην ειδησεογραφία της ημέρας. 

Αμ δε! Η προχθεσινή συνάντηση Τσίπρα - Αβραμόπουλου επιχειρήθηκε να υποβαθμιστεί από το...πρωθυπουργικό περιβάλλον, το οποίο έδειξε ενοχλημένο από την (αυτονόητη και θεσμικά επιβεβλημένη) ανταπόκριση του απερχόμενου υπουργού Άμυνας. Όπως συμβαίνει με όλες τις καταρρέουσες εξουσίες, ο πρωθυπουργός φοβάται ακόμη και τον ίσκιο του! Ο Δ. Αβραμόπουλος υπήρξε αποφασιστικός παράγων υπέρ του Σαμαρά στην κούρσα διαδοχής στη Ν.Δ. Και τώρα απέρχεται στην Κομισιόν. Συνεπώς, η δελφινολογία, που επιμόνως επανέρχεται για την επόμενη μέρα στη Ν.Δ., σε πρώτη φάση δεν περιλαμβάνει τον νέο Έλληνα επίτροπο. Η αντίδραση του Μαξίμου επιβεβαιώνει τις ενδοκυβερνητικές φοβίες, που συχνά προσλαμβάνουν χαρακτήρα αντιπαραθέσεων όλων εναντίον όλων. Αν μάλιστα συνεκτιμηθεί και η υφέρπουσα διαμάχη με το ΠΑΣΟΚ που ψυχορραγεί, τότε διαπιστώνουμε ότι η αμφισβήτηση των αυτονόητων συνιστά μία από τις όψεις της πολιτικής κρίσης. 

Προτού ο Αντ. Σαμαράς ανοίξει λογαριασμούς με την επόμενη μέρα, με τη μέρα της εκλογικής του ήττας, θα ήταν πιο εποικοδομητικό να εγκαταλείψει το πολεμοχαρές ύφος και να αντιληφθεί ότι έχει καθήκον να ενημερώνει τη Βουλή αλλά και κατ' ιδίαν τον αρ­χηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης επί θεμάτων μείζονος ε­θνικού ενδιαφέροντος. Πολύ περισσότερο που η διαγραφόμενη ε­κλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ επιβάλλει στοιχειώδη πολιτική προνοητικότητα, ώστε να διασφαλιστεί η συνέχιση του κράτους μέσα σε ένα πλαίσιο ανατροπής των ασκούμενων πολιτικών. 

Αν ο κ. Σαμαράς αρνείται, η πολιτική δεν επιτρέπει κενά... Ε­θνικό θέμα δεν είναι μόνο η τουρκική προκλητικότητα. Στην παρούσα φάση δεν είναι το κατεξοχήν θέμα επαπειλούμενης εθνικής κρίσης. Αντιθέτως, η αναζήτηση διεξόδου από την οικονομική κρίση, με γνώμονα την αντιμετώπιση του χρέους, παραμένει η υπ' α­ριθμόν ένα εθνική προτεραιότητα. Δηλαδή, η αναγνώριση της πραγματικότητας ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και είναι αναγκαία η συζήτηση σχετικά με τη νέα πολιτική εκτός του μονόδρομου των δανειστών. Η οικονομική κρίση έχει καταδικάσει τη χώρα σε πολύχρονη υποβάθμιση στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, αλλά και σε διαρκή απώλεια εθνικού κύρους διεθνώς. 

Η αντιμετώπισή της δεν μπορεί να γίνει με επικοινωνιακό αντιπερισπασμό και πολύ περισσότερο με εθνικιστικούς τυχοδιωκτισμούς. Δεν μπορεί να γίνει με υπαγωγή εθνικών στόχων σε προεκλογικούς σχεδιασμούς, όπως επιχειρήθηκε με την περιβόητη «έξοδο από το Μνημόνιο». Προέχει η ενίσχυση του εθνικού - δημοκρατικού φρονήματος των ενόπλων δυνάμεων, που δεν είναι δυνατή όμως εν όσω διαλύεται το λαϊκό - αγωνιστικό φρόνημα. Οι ένοπλες δυνάμεις χρειάζονται κοινωνικό βάθος, που σ' ένα βαθμό ισοδυναμεί και με την οφειλόμενη έμπρακτη αναγνώριση της πολιτείας, για να επιτελέσουν το συνταγματικό καθήκον τους. Η ρητορική συστηματικής απαξίωσης της δημοκρατίας, η σκόπιμη ενοχοποίησή της για την οικονομική κρίση, ο διχασμός του λαού υπονομεύουν την αναγκαία εθνική - λαϊκή ενότητα. Και βεβαίως επιβάλλεται η αναπροσαρμογή στην πολιτική των εξοπλισμών, ώ­στε, με άξονα την ενίσχυση του αποτρεπτικού χαρακτήρα τους, να προληφθούν κενά, αλλά και σχέδια για νέα κούρσα υπερ-εξοπλισμών που ήδη άρχισαν να διακινούνται (επικερδώς!) στα περιβάλλοντα των δανειστών μας. 

Στα αυτονόητα της προχθεσινής συνάντησης είναι ότι κατά κά­ποιον τρόπο συντελείται κατ' ουσίαν «παράδοση και παραλαβή». Έτσι είναι ο κανόνας της δημοκρατίας. Και με αυτόν οφείλει να συμφιλιωθεί ο πρωθυπουργός και το ακροδεξιό περιβάλλον του. 

ΝΙΚΟΣ ΦΙΛΗΣ 

(ΑΥΓΗ-23/10/2014)