Το όνειρο για τον στρατό έγινε πραγματικότητα

► Απόφαση δικαιώνει γυναίκα που προσπαθούσε να καταταγεί ως μάχιμη ΕΠΟΠ.

► Πλέον στον στρατό και οι γυναίκες θα μπορούν να διεκδικούν μια μά­χιμη θέση.

► Το συντηρητικό καθε­στώς και ο τρόπος που γίνονται οι διακρίσεις μεταξύ των δύο φύλων.

Της MAPIΑΝΝΑΣ ΚΑΚΑΟΥΝΑΚΗ

Η Κατερίνα Τσέτσου βρισκόταν στο σπίτι της στην Καρδίτσα, όταν ο δικηγόρος της τηλεφώνησε με τα καλά νέα. «Βγήκε η απόφαση» της είπε και της διάβασε το σκεπτικό της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας που ουσιαστικά έκρινε πως κακώς είχε αποκλειστεί από μια μάχιμη θέση των Ενόπλων Δυνάμεων μόνο και μόνο επειδή ήταν γυναίκα. «Και τώρα;» τον ρώ­τησε η 36χρονη γυναίκα. «Θα σου τηλεφωνήσουν από το υπουργείο, θα ολοκληρωθεί η διαδικασία και θα καταταγείς» της είπε. Εκείνο το βράδυ δεν μπορούσε να κοιμη­θεί από τον ενθουσιασμό. «Ένα όνειρο ζωής έγινε πραγματικότητα, δεν είναι και λίγο πράγμα», λέει στην «Κ».

Η Κατερίνα από μικρό κορίτσι ήξερε πως ήθελε να υπηρετήσει στον στρατό. Θυμάται να παρακο­λουθεί τον θείο και τα δύο της ξαδέρφια (και οι τρεις στον στρατό ξηράς) και κάτι να την τραβάει. «Δεν μπορώ να πω ακριβώς τι ήταν αυτό, η νοοτροπία τους, ο ρυθμός της ζωής τους, η στολή... Ήξερα πως ήθελα να τους μοιάσω». Οι γονείς της στήριζαν την επιλογή της, αν και στις Πανελλήνιες, όταν συμ­πλήρωνε το μηχανογραφικό της και είχε βάλει αποκλειστικά στρατιωτικές σχολές, εκείνοι επέμεναν να δηλώσει και κάτι ακόμα ως εναλ­λακτική. «Μάλλον είχαν δίκιο γιατί τελικά δεν μπήκα σε καμία από τις σχολές που ήθελα».

Παντρεύτηκε στα 18 της (έναν στρατιωτικό), απέκτησαν δύο γιους. Όταν τρία χρόνια αργότερα βγήκε μια προκήρυξη για μόνιμους Επαγγελματίες Οπλίτες έκανε αμέσως τα χαρτιά της. Πρόκειται για θέσεις στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, κυρίως επιχειρησιακών και τεχνικών ειδικοτήτων. Στην πλειοψηφία θέσεις μάχιμες, οι οποίες απαιτούν σημαντική εκ­παίδευση και εξειδίκευση.

Η Κατερίνα βέβαια γνώριζε πως ως γυναίκα δεν είχε καν δικαίωμα να διεκδικήσει μια μάχιμη θέση. Μπορούσε να ελπίζει για κάποια θέση υποστηρικτική (κυρίου ειδικότητες του Υγειονομικού Σώματος. «Πάντα επιζητούσα έναν ρόλο στο στρατόπεδο και όχι σε ένα γραφείο, αλλά είχα συμβιβαστεί πως έτσι έχουν τα πράγματα».

Συνολικά τρεις φορές προσπά­θησε να μπει στις Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά δεν τα κατάφερε. Στο μεταξύ, πήρε δύο πτυχία νοσηλευτικής και ξεκίνησε να δουλεύει στο νοσοκομείο στα Τρίκαλα. Δεν ήταν, όμως, έτοιμη να εγκαταλείπει το όνειρό της. Ζούσε τότε με την οικογένειά της σε στρατιωτικό οι­κισμό και η καθημερινή συνανα­στροφή με στρατιωτικούς ήταν μια συνεχής υπενθύμιση της ζωής που θα ήθελε να έχει. Μια ημέρα ένας γείτονάς της, συνταγματάρ­χης την προέτρεψε να μην το βάλει κάτω, αλλά να επικοινωνήσει με τον Πέτρο Αγγελάκη, έναν δικη­γόρο που «ειδικεύεται σε τέτοιες περιπτώσεις».

Δικαστική οδός

Η Κατερίνα κατέβηκε στην Αθή­να, συνάντησε τον Αγγελάκη και μαζί οργάνωσαν ένα σχέδιο. Καταρχάς θα έπρεπε να κάνει τα χαρ­τιά της για μια θέση «αποκλειστικά για άνδρες». Έτσι, το 2005 πήγε στο στρατολογικό γραφείο και έκανε αίτηση για Υπηρέτης Όλμων Πεζικού. «Η θέση αυτή δεν είναι για γυναίκες» της εξήγησαν. «Το γνωρίζω» απάντησε η Κατερίνα και κατέθεσε ωστόσο τα χαρτιά της. Μόνο εκείνη τη χρονιά από τις 2.770 θέσεις που είχαν προκη­ρυχθεί στον στρατό ξηράς, οι 2.699 αφορούσαν τους άνδρες και μόνον οι 71 αφορούσαν και άνδρες και γυναίκες.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η απάντηση που ήρθε έξι μήνες αρ­γότερα ήταν αρνητική. Έπρεπε να περιμένουν όμως και άλλο. Όταν βγήκε η τελική κατάταξη και είδαν πως ο τελευταίος στη σειρά είχε πολύ λιγότερα μόρια από την Κα­τερίνα, τότε προσέφυγαν στη δι­καιοσύνη. Από τότε πέρασαν 11 χρόνια, εξηγεί ο κ. Αγγελάκης. «Η επιχειρηματολογία μου ήταν με­ταξύ άλλων πως πλέον οι σύγχρονοι πόλεμοι δεν απαιτούν φυσική ρώμη αλλά υψηλή νοημοσύνη για τον χειρισμό και τη συντήρηση των νέων υπερσύγχρονων οπλικών συστημάτων. Οι γυναίκες είναι εάν όχι καλύτερες, σίγουρα εξίσου ικανές με τους άνδρες».

Ενόσω η υπόθεση δικαζόταν, η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων αποφάσισε πως δεν θα γίνεται πλέ­ον διάκριση μεταξύ ανδρών και γυναικών για καμία θέση. Η από­φαση του Συμβουλίου της Επικρατείας στην υπόθεση της Κατερίνας μπορεί να μην ήρθε λοιπόν ως έκ­πληξη, αλλά θεωρείται, σύμφωνα με τον κ. Αγγελάκη, μια κίνηση συμβολισμού προς τη σωστή κα­τεύθυνση, κυρίως όσον αφορά την αλλαγή νοοτροπίας στους συντηρητικούς κύκλους του Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας. Και αυτό γιατί, όπως έχει διαπιστώσει, πολλές αντίστοιχες «γενναίες» αποφάσεις ουσιαστικά καταργούνται στην πράξη με... νέες διατάξεις.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι αποφάσεις της αστυνομίας και της πυροσβεστικής το 2003 να μην κά­νουν διακρίσεις μεταξύ των δύο φύλων. Ένα προεδρικό διάταγμα, όμως, το ίδιο έτος ήρθε να αυξήσει το όριο του αναστήματος για τις γυναίκες από 1,65 μ. σε 1,70 μ. Ο Αγγελάκης έψαξε και βρήκε πως αυτή η επιλογή δεν ήταν τυχαία: Αυτό το όριο αναστήματος υπερ­βαίνει κατά επτά πόντους το μέσο ανάστημα των γυναικών και το διαθέτουν μόνο το 19% των γυναι­κών. Ο ίδιος εκπροσώπησε γυναίκες υποψήφιες αστυνομικών σχολών με ανάστημα κάτω του 1,70 μ. που αποκλείστηκαν για τον λόγο αυτό. Το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών τις δικαίωσε, στη συνέχεια όμως το υπουργείο Δημόσιας Τάξης άσκησε εφέσεις. Η σχετική απόφαση ανα­μένεται εντός των ημερών...

(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ-12/06/2016)