ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΣΕ «ΛΥΣΗ» ΤΥΠΟΥ ΑΝΑΝ

■ Συνδυασμένες πιέσεις για να καταλήξει σε ένα αυτοκαταστροφικό «ναι».

■ Η θρυλούμενη «πρόοδος» στις συνομιλίες δεν έχει να κάνει παρά με τις ελληνικές παραχωρήσεις στο συνταγματικό κομμάτι, στον διαμοιρασμό της εξουσίας και στις περιουσίες.

■ Η Άγκυρα ζητά πρωτογενές δίκαιο στην ΕΕ για το πακέτο της επιδιωκόμενης συμφωνίας, ώστε η εφαρμογή του ευρωπαϊκού κεκτημένου να μην συγκρούεται με τις πρόνοιες της συζητούμενης «λύσεως» και να διασφαλίζεται εσαεί ο τουρκικός χαρακτήρας της κατεχόμενης Βόρειας Κύπρου.

■ Πως είναι δυνατόν μια «τρίτη χώρα», η οποία είναι, μάλιστα, υποψήφια προς ένταξη, να έχει λόγο και συμμετοχή στη λήψη των ευρωπαϊκών αποφάσεων;

ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ ΝΕΑΡΧΟΥ*

Ο Κύπριος Πρόεδρoς, Νίκος Αναστασιάδης, υποστηριζόμενος ένθερμα και από το αριστερό ΑΚΕΛ, συμφώνησε να μεταβεί στο Mont Pelerin της Ελβετίας για να διεξαγάγει εκεί, από τις 7 έως τις 11 Νοεμβρίου, εντατικές συνομιλίες με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη, Μουσταφά Ακιντζί. Ως κύριος λόγος για τη μεταφορά των συζητήσεων στην Ελβετία προεβλήθη η προσδοκώμενη συζήτηση του εδαφικού, το οποίο είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο και εμπιστευτικό θέμα. 

Η τουρκική πλευρά προέβαλλε συστηματικά άρνηση για τη συζήτηση του εδαφικού, προτάσσοντας τα θέματα που την ενδιαφέρουν ιδιαίτερα και παραπέμποντας το εδαφικό στο τέλος της διαπραγματεύσεως, για να συζητηθεί μαζί με τα θέματα ασφαλείας και εγγυήσεων σε Πενταμερή Διάσκεψη. Η ελληνική πλευρά, για να επιδείξει μια -κακώς νοούμενη- καλή θέληση και να μην οδηγήσει τις συνομιλίες σε ναυάγιο, υπέκυψε στον τουρκικό εκβιασμό και δέχθηκε την πρόταξη των θεμάτων που αφορούν στις παραχωρήσεις της ελληνικής πλευράς στο συνταγματικό θέμα, στον λεγόμενό «διαμοιρασμό της εξουσίας», στο θέμα των περιουσιών και στα θέματα της οικονομίας και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

Η θρυλούμενη «πρόοδος» στις διακοινοτικές συνομιλίες αφόρα ουσιαστικά στις ελληνικές παραχωρήσεις στα παραπάνω θέματα, που ήδη προϊδεάζουν για μια ολέθρια «λύση». Η τελευταία, εάν επιβληθεί, θα θέσει σε θανάσιμο κίνδυνο ολόκληρη την Κύπρο και το μέλλον του κυπριακού Ελληνισμού. Η αρχή έγινε -σε ό,τι αφορά τουλάχιστον στον παρόντα κύκλο διακοινοτικών συνομιλιών- με το κοινό ανα­κοινωθέν Αναστασιάδη - Έρογλου, που υπεγράφη στις 11 Φεβρουάριου 2014, ως δήθεν κοινή βάση των συζητήσεων. Το κοινό αυτό ανακοινωθέν προσέλαβε, με το περιεχόμενό του, έπειτα από πιεστική παρέμβαση της Αμερικανίδος υφυπουργού για Ευρασιατικά Θέματα, Βικτώριας Νούλαντ, χαρακτήρα ενδιάμεσης συμφωνίας.

Ο Κύπριος Πρόεδρος, συνεχίζοντας την πολιτική του Ακελικού προκατόχου του, Δημήτρη Χριστόφια, προέβη σε νέες καταστροφικές υποχωρήσεις πριν από την έναρξη των συνομιλιών. Ισχυρίζεται ότι έγιναν δήθεν δεκτές σ' αυτό οι τρεις βασικές αρχές που θέτει η ελληνική πλευρά: η μία, δηλαδή, κυριαρχία, η μία διεθνής εκπροσώπηση και η μία ιθαγένεια. Πρόκειται όμως για θλιβερή φενάκη.

Με ποια λογική μπορεί να θεωρήσει κα­νείς ως μία κυριαρχία τη διχοτόμηση της Κύπρου σε δύο «ίσα» μέρη και την κατά­λυση της δημοκρατικής αρχής της πλειοψηφίας, η οποία καταλήγει σε υποταγή της πλειοψηφίας στη μειοψηφία και μέσω αυ­τής στην Άγκυρα; Σε μια τέτοια περίπτωση, η Κύπρος θα μετατρεπόταν σε προτεκτο­ράτο της Τουρκίας και δεν θα είχε καμιά ουσιαστική κυριαρχία. Πρακτικά, τίποτε δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Άγκυρας. Με την ίδια λογική, η Κύπρος, στη διεθνή της εκπροσώπηση, θα έδινε την εικόνα ενός δικέφαλου κράτους. Ειδικότερα, σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση το «ισότιμο» τουρκοκυπριακό κρατίδιο θα άνοιγε την πίσω πόρτα στην Άγκυρα για να έχει λόγο και επιρροή, ακόμη και βέτο, σε κρίσιμες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Η Άγκυρα δεν ικανοποιείται με την «πολιτική ισότητα» του τουρκοκυπριακού μέρους στη λήψη των αποφάσεων· θέλει επιπλέον να εκφράζεται αυτό και συμβολικά σε όλα τα επίπεδα. Ζητά γι' αυτό εκ περιτροπής προεδρία για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρόεδρο της σχεδιαζόμενης Κάτω Βουλής και της Γερουσίας και τους προέδρους όλων των άλλων θεσμικών σωμάτων και οργάνων. Ζητά επίσης πρωτογενές δίκαιο στην Ευρωπαϊκή Ένωση για το πακέτο της επιδιωκόμενης συμφωνίας, ώστε η εφαρμογή του ευρωπαϊκού κεκτημένου να μην συγκρούεται με τις απαράδεκτες πρόνοιες της συζητούμενης «λύσεως» και να διασφαλίζεται εσαεί ο τουρκικός χαρακτήρας της κατεχόμενης Βόρειας Κύπρου.

Δόλωμα για αναγνώριση του ψευδοκράτους το εδαφικό

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έδωσε την εντύπωση ότι η αποδοχή της προτάσεως για εντατικές συνομιλίες εκτός Κύπρος συνδεόταν με την αποδοχή από την τουρκική πλευρά της συζητήσεως του εδαφικού. Στη συνέχεια όμως ο Τουρκοκύπριος ηγέτης διέψευσε ότι στο Mont Pelerin θα συζητηθεί μόνο το εδαφικό. Δήλωσε ότι θα συζητηθούν όλα τα θέματα. Άφησε δε αδιευκρίνιστο εάν τελικά η τουρκική πλευρά θα παρουσιάσει χάρτες ή αν θα περιορίσει τη συζήτηση στα λεγόμενα «κριτήρια».

Σε μεταγενέστερες δηλώσεις του έθεσε επίσης ως προϋπόθεση για την κατάθεση χαρτών την εκ των προτέρων αποδοχή από την ελληνική πλευρά της Πενταμερούς Διασκέψεως για τη συζήτηση των θεμάτων ασφάλειας και των εγγυήσεων. Η τουρκική πλευρά απαιτεί, ως γνωστόν, την παραμο­νή τουρκικών στρατευμάτων και μετά τη λύση, στο πλαίσιο τουρκικής στρατιωτικής βάσεως στην Κύπρο, και τουρκικές εγγυή­σεις, κατά το πρότυπο των εγγυήσεων του 1960.

Αναρωτιέται κανείς γιατί ενεπλάκη η ελληνική πλευρά σε μια τέτοια διαδικασία, όταν η τουρκική παρασπονδία και υπεκφυγή είναι τόσο έκδηλη. Η τουρκική πλευρά εμμένει στην ίδια πολιτική της χρησιμοποιήσεως των συνομιλιών για την προαγωγή της διεθνούς αναγνωρίσεως του ψευδοκράτους, με την προβολή της περιβόητης «πολιτικής ισότητας», και για την απόσπαση συνεχών υποχωρήσεων από την ελληνική πλευρά, που άγεται από την ελπίδα ότι η τουρκική πλευρά θα δεχθεί να συζητήσει το εδαφικό και να καταθέσει προτάσεις επί χάρτου.

Η προσδοκία επίσης της ελληνικής πλευράς ότι τα Ηνωμένα Έθνη, εκπροσωπούμενα από τον γενικό γραμματέα, Μπαν Κι Μουν, και τον ειδικό σύμβουλό του για το Κυπριακό, Έσπεν Μπαρθ Άιντε, θα καταγράψουν την τουρκική αδιαλλαξία και θα επιρρίψουν σ' αυτή ευθύνες σε περίπτωση αδιεξόδου είναι ευσεβής πόθος και μάταιη ελπίδα. Η Πολιτική Γραμματεία του ΟΗΕ, που διαχειρίζεται την προσφορά καλών υπηρεσιών από τον γενικό γραμματέα, ελέγχεται απολύτως από την αμερικανι­κή και τη βρετανική διπλωματία. Τόσο ο αμερικανικός όσο και ο βρετανικός παρά­γων επιδιώκουν, για λόγους στρατηγικούς και γεωπολιτικούς, την επιβολή «λύσεως» στην Κύπρο που θα ικανοποιεί την τουρκι­κή πλευρά και ποσώς ενδιαφέρονται εάν η «λύση» θα είναι άδικη και ετεροβαρής για τους Ελληνοκυπρίους. Η πολιτική αυτή επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά στη Νέα Υόρκη, όταν ο αντιπρόεδρος των Ηνωμέ­νων Πολιτειών, Τζο Μπάιντεν, ταυτίσθηκε με τις τουρκικές διεκδικήσεις και άσκησε πίεση στον Κύπριο Πρόεδρο να δεχθεί τουρκική στρατιωτική βάση και μετά τη «λύση», καθώς και τουρκικές εγγυήσεις.

Οι ΗΠΑ επιδιώκουν ειδικότερα να δώ­σουν μια νέα ώθηση στις ευρωτουρκικές σχέσεις μέσα από μια φιλοτουρκική «λύση», ανοίγοντας την πίσω πόρτα στην Άγκυρα, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, για τη συμμετοχή της, μέσω της διζωνικής Κύ­πρου, στη λήψη των ευρωπαϊκών αποφά­σεων. Το ενδεχόμενο αυτό είναι ένα πολύ ευαίσθητο και σημαντικό θέμα, το οποίο θα έπρεπε κανονικά να το χρησιμοποιή­σει η ελληνική πλευρά ως επιχείρημα για την αποτροπή μιας τέτοιας «λύσεως». Με την ακολουθούμενη όμως σήμερα άκρως υποχωρητική πολιτική, η ελληνική πλευρά διολισθαίνει σε επικίνδυνες ατραπούς. Υπό το πρόσχημα της διζωνικής ομοσπονδίας και της «πολιτικής ισότητας», επιδεικνύει μια απαράδεκτα παθητική στάση.

Ολέθρια βάση για άδικη «λύση»

Εάν απαριθμήσει κανείς τα δεινά που θα επέφερε στην Κύπρο μια «λύση» διζωνικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, θα γίνει αμέσως προφανές ότι η ίδια η βάση πάνω στην οποία διεξάγονται οι συνομιλίες είναι σαθρή, ετεροβαρής και απαράδεκτη. Υπέ­χουν μεγάλες ευθύνες οι ηγεσίες των δύο κομμάτων, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, που έκαναν ση­μαία τη διζωνική ομοσπονδία, με τον ισχυ­ρισμό ότι αποτρέπει δήθεν τη διχοτόμηση! Στην πραγματικότητα, όχι μόνο δεν την αποτρέπει, αλλά η ίδια συνιστά τη χειρό­τερη μορφή διχοτομήσεως. Αφ' ενός γιατί θα εξασφάλιζε την υπογραφή των Ελληνο­κυπρίων για την τουρκοποίηση του Βορρά. Αφ' ετέρου, γιατί θα κατέλυε και την Κυπρια­κή Δημοκρατία και θα μετέτρεπε ολόκληρη την Κύπρο σε τουρκικό προτεκτοράτο.

Η Κύπρος αγωνίσθηκε να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να κατοχυρώσει τη διεθνή της αναγνώριση, την ασφάλειά της και την προοπτική μιας λύσεως του Κυπριακού με βάση το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Η στρατηγική αυτή επιτυχία της Κύ­πρου υπονομεύεται όμως από την ίδια την ηγεσία της και την πολιτική που ακολουθεί. Στη Συνθήκη της Λισσαβώνος, που είναι ο καταστατικός χάρτης της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, έχουν προσαρτηθεί, ως αναπόσπα­στα μέρη της, η Ευρωπαϊκή και η Διεθνής Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Και αντί η ελληνική πλευρά να εμμείνει σταθε­ρά πάνω σ' αυτή τη βάση, παλινδρόμησε σε αποτυχημένες και χρεοκοπημένες πολι­τικές, υπό την πίεση κυρίως του αμερικα­νικού και του βρετανικού παράγοντα, που ενεργούν με σημαία ευκαιρίας τον ΟΗΕ.

Οι παραχωρήσεις οι οποίες είχαν γίνει στο πλαίσιο των προηγούμενων διακοινοτικών συνομιλιών και οι οποίες είχαν περιληφθεί στο Σχέδιο Ανάν απερρίφθησαν με το δη­μοψήφισμα του 2004.0 δρόμος ήταν ανοι­κτός για μια νέα στρατηγική στο Κυπριακό, με την Κύπρο χώρα-μέλος τώρα της ΕΕ και με σημαία το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Η παλινδρόμηση όμως στο παλαιό πλαίσιο των διακοινοτικών συνομιλιών και στην ολέθρια βάση της διζωνικής ομοσπονδίας επανέφερε το Κυπριακό στον ίδιο παρονο­μαστή και στον ίδιο κλοιό των ξένων πιέσε­ων. Σ' αυτές προστίθενται τώρα οι πιέσεις και από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας η Κύπρος είναι χώρα-μέλος. Αυτό φαίνεται αντιφατικό, αλλά γίνεται δυ­νατό διότι η ίδια η Κύπρος παρέχει, με την πολιτική της, άλλοθι για να επιρρίπτεται η ευθύνη στο θύμα. Οι Βρυξέλλες επικαλού­νται τη σύμφωνη γνώμη της Λευκωσίας όταν συζητούν πράγματα για την Κύπρο, τα οποία, με βάση το ευρωπαϊκό κεκτημέ­νο, θα έπρεπε να θεωρούνται αδιανόητα.

Πώς είναι δυνατόν να συζητείται, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, λύση του Κυπριακού στη βάση της καταλύσεως της δημοκρατικής αρχής «ένας άνθρω­πος - μία ψήφος», της υποδουλώσεως της πλειοψηφίας στη μειοψηφία και της εφαρ­μογής προτύπων εθνικών και φυλετικών διακρίσεων; Πώς είναι δυνατόν μια «τρίτη χώρα», η οποία είναι, μάλιστα, υποψήφια προς ένταξη, να έχει λόγο και συμμετοχή στη λήψη των ευρωπαϊκών αποφάσεων μέσα από τον έλεγχο του «ισότιμου» τουρκοκυπριακού κρατιδίου μιας διζωνικής Κύπρου ή να διεκδικεί εγγυήσεις για μια χώρα-μέλος;

Πολλοί δεν έχουν αντιληφθεί τι ακριβώς θα σήμαινε για τον Ελληνισμό μια τέτοια διζωνική Κύπρος. Υπάρχουν σήμερα με την Κύπρο δύο ελληνικά κράτη και ένα έθνος. Η εικόνα και η πραγματικότητα αυτή θα αντιστρέφονταν πλήρως σε περίπτωση επιβολής μιας καταστροφικής «λύσεως» διζωνικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότη­τα και, υπό το παραπλανητικό σύνθημα της δήθεν «επαναστάσεως», θα υπήρχαν στην περίπτωση αυτή δύο τουρκικά κράτη, για­τί η διζωνική Κύπρος δεν θα μπορούσε να πάρει καμιά απόφαση χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Άγκυρας.

Είναι προς τιμήν του ΚΚΕ στην Ελλάδα που απέσυρε ευθαρσώς την υποστήριξή του προς τη διζωνική ομοσπονδία και την κατήγγειλε ως διχοτομική και ιμπεριαλι­στική λύση. Η θέση του αποτελεί ράπισμα στην ενδοτική πολιτική του «αδελφού» κόμματος ΑΚΕΛ στην Κύπρο, που ναρκισσεύεται ότι ακολουθεί δήθεν «πολιτική αρχών»! Από πότε η υπαγωγή της πλειο­ψηφίας στη μειοψηφία, η χειρότερη μορ­φή διχοτομήσεως και η σύμπλευση με την πολιτική του ξένου παράγοντα είναι «πο­λιτική αρχών»;

Τίποτα καλό δεν προδιαγράφεται...

Οι συνομιλίες στο Mont Pelerin δεν προ­διαγράφουν τίποτε καλό για την Κύπρο. Η τουρκική πλευρά επιδιώκει να καταστήσει αμετάκλητες τις ελληνικές υποχωρήσεις και να εκβιάσει για Πενταμερή Διάσκε­ψη με δόλωμα το εδαφικό. Οι τουρκικές υπαναχωρήσεις και η προβολή από την πλευρά τους τριών σταδίων στις συζη­τήσεις, με πρώτο τα κεφάλαια στα οποία έχει σημειωθεί πρόοδος με στόχο την ολοκλήρωσή της, δεύτερο τα κριτήρια για το εδαφικό και τρίτο το εδαφικό αλλά σε συνάρτηση με τη σύγκληση Πενταμερούς Διασκέψεως, δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία για τη στάση και τις επιδιώξεις της τουρκικής πλευράς.

Ολοκλήρωση της διαπραγματεύσεως για τα άλλα κεφάλαια, χωρίς συζήτηση του εδαφικού, θα ήταν ολέθριο λάθος της ελ­ληνικής πλευράς. Ολέθριο λάθος θα ήταν επίσης η σύνδεση του εδαφικού είτε με τη σύγκληση Πενταμερούς Διασκέψεως είτε με τις διεκδικούμενες τουρκικές εγγυή­σεις και προτάσεις ασφαλείας. Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής κανενός ότι η ίδια η αποδοχή Πενταμερούς Διασκέψεως ή Τετραμερούς (τρεις εγγυήτριες δυνάμεις συν οι δύο κοινότητες ή Ελλάδα, Τουρκία συν οι δύο κοινότητες) προϋποθέτει την αποδοχή εγγυήσεων και τον παραμερισμό της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Είναι βέβαιο ότι θα ασκηθούν πιέσεις στην ελληνική πλευρά και θα υποβληθούν παραπλανητικές προτάσεις. Ήδη παρου­σιάζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση ως το πλαί­σιο που μπορεί να αμβλύνει τις συνέπειες οδυνηρών παραχωρήσεων, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στην άσκηση των τεσσάρων ευρωπαϊκών ελευθεριών. Ο εμπαιγμός εί­ναι προφανής. Η τουρκική πλευρά ζητά να εφαρμοσθεί πρωτογενές δίκαιο για το πλαίσιο της λύσεως και να ισχύσει μετά το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Να μην ισχύσει, δηλαδή, το ευρωπαϊκό κεκτημένο για τις αρχές και τις προϋποθέσεις της λύσεως και να ισχύσει μετά, όταν αυτά που αφορούν στους Ελληνοκυπρίους θα έχουν υπαχθεί στο πρωτογενές δίκαιο και δεν θα μπορούν οι Ελληνοκύπριοι να τα επικαλεσθούν.

«Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού» έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Η κυπρια­κή ηγεσία, με τεράστια ευθύνη επίσης των ελληνικών κυβερνήσεων, επανεγκλωβίσθηκε διπλωματικά σε μια διαδικασία η οποία οδηγεί στα ίδια και χειρότερα αποτελέσμα­τα που οδήγησε και η προηγούμενη του Σχεδίου Ανάν. Με τη μεγάλη διαφορά όμως ότι το 2004 η Κύπρος δεν ήταν χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και εκβιαζόταν με το δίλημμα ότι το «όχι» στο Σχέδιο Ανάν θα μπορούσε να της στοιχίσει την ένταξή της. Το δίλημμα στην πραγματικότητα ήταν ψευ­δεπίγραφο, γιατί η ουσιαστική ένταξη της Κύπρου είχε ήδη γίνει από τον Απρίλιο του 2003. Απέμενε μόνο η επικύρωση της εντάξεως από τα άλλα μέλη. Είχε συμφωνηθεί όμως από πριν ότι η ένταξη των δέκα νέων μελών θα γινόταν πακέτο. Αυτό όμως δεν εμπόδισε ούτε τον τότε Έλληνα πρωθυπουρ­γό, Κώστα Σημίτη, ούτε τους ξένους ηγέτες να κινδυνολογούν ότι η ένταξη της Κύπρου θα μπορούσε να τεθεί σε κίνδυνο στην περί­πτωση ενός «όχι» στο δημοψήφισμα.

Η Κύπρος δεν είχε επίσης το 2004 το στρατηγικό χαρτί του φυσικού αερίου, το οποίο έχει ενισχύσει πολύ σημαντικά τη θέση της και άνοιξε προοπτικές για περιφερειακές στρατηγικές συμμαχίες. Η Τουρκία ορέγεται, βεβαίως, το φυσικό αέριο της Κύπρου και επιδιώκει να θέσει υπό τον έλεγχό της ένα λεόντειο μερίδιο της κυπριακής ΑΟΖ.

Όχι μόνο μέσα από την «ισότιμη» συμμε­τοχή των Τουρκοκυπρίων στους φυσικούς πόρους, που θα είναι ομοσπονδιακή αρμο­διότητα, αλλά και μέσα από τη διεκδίκηση του μεγαλυτέρου μέρους της κυπριακής ΑΟΖ, με βάση τις δικές της θεωρίες και αξιώσεις για την ΑΟΖ. Η ΑΟΖ της «επανενωμένης» Κύπρου και της Τουρκίας θα πρέπει να οριοθετηθεί μετά τη «λύση». Ποιος θα υπερασπισθεί το φυσικό αέριο της Κύπρου, όταν θα έχει καταλυθεί η Κυπριακή Δημο­κρατία και καμιά απόφαση δεν θα μπορεί να λαμβάνεται για λογαριασμό της Κύπρου χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του «ισότιμου» τουρκοκυπριακού κρατιδίου;

Τα ερωτήματα αυτά και πολλά άλλα εί­ναι αμείλικτα και υποδεικνύουν ότι η ακο­λουθούμενη ολισθηρά οδός των συνεχών υποχωρήσεων και διολισθήσεων δεν είναι απλώς αδιέξοδη. Είναι καταστροφική και υπονομεύει τη διεθνή θέση της Κύπρου και την ασφάλεια και το μέλλον ολόκληρου του κυπριακού Ελληνισμού. Αυτό το οποίο χρειάζεται η Κύπρος είναι η εύσχημη απα­γκίστρωση από μια ολέθρια πολιτική και διπλωματική διαδικασία και η χάραξη μιας νέας πορείας και στρατηγικής που θα θέτει στο επίκεντρό της αυτό που είναι ο πυρή­νας του προβλήματος: η τουρκική εισβολή και κατοχή. 

* Πρέσβεως ε.τ.

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-11/11-24/11/16)