Ο χορός του Ζαλόγγου, όταν δεν εντάσσεται στο πλαίσιο του εθνικού μύθου, οδηγεί στην αυτοκτονία.
Οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις έφεραν στο προσκήνιο αυτό που θέλουμε συστηματικά να αγνοούμε: ότι το κομματικό σύστημα αντικατοπτρίζει την κοινωνία που το εκλέγει, το συντηρεί και εν τέλει το αποδέχεται. Κανείς, ωστόσο, δεν τολμά να καταλογίσει ευθύνες στο εκλογικό σώμα για τον τρόπο με τον όποιο πιέζει στο να ασκούνται οι πολιτικές.
Για παράδειγμα, ο Φώτης Κουβέλης, ο οποίος... βρέθηκε -και δικαίως- στο μικροσκόπιο της κριτικής, πολιτευόταν με μετριοπάθεια και σοβαρότητα προσδίδοντας στην απαρχαιωμένη και ξεπερασμένη ιστορικά καταγγελτική ελληνική Αριστερά τη δυναμική της ενεργούς συμμετοχής στις εξελίξεις με δυνατότητα παρέμβασης. Φαίνεται ότι αυτή η πολιτική - σύμφωνα πάντα με τις μετρήσεις της κοινής γνώμης- δεν ήταν αποδεκτή σε αντίθεση με ό,τι επιβραβευόταν δημοσκοπικά: τα χαστούκια, δηλαδή, του Κασιδιάρη και η ακραία χυδαιολογία της Χρυσής Αυγής, που συντελούν στην απαξίωση του Κοινοβουλίου και των δημοκρατικών θεσμών.
Η κοινή γνώμη πρόκρινε πολιτικές ακτιβιστικού τραμπουκισμού, επαναστατικών γιαουρτωμάτων, καθώς και βίαιης ενοχοποίησης και εντόνου κανιβαλισμού απέναντι στην αντίθετη άποψη. Επικροτούσε και επικροτεί ακραίες λαϊκιστικές πολιτικές που συστηματικά αποφεύγουν τις λύσεις και καταγγέλλουν τα προφανή: τη φτώχεια, την ανεργία, την άγρια φορολόγηση.
Με δυο λόγια είναι κυρίαρχη μια αντίληψη ότι επιτυχημένος πολιτικός είναι αυτός που καταγγέλλει και φωνασκεί αγανακτισμένος και όχι αυτός που προσπαθεί να βρει μια διέξοδο, μια λύση, όχι στον κόσμο του αοράτου, αλλά μέσα στο μέτρο του δυνατού. Έτσι, ο Τσίπρας, σε αντίθεση με τον Κουβέλη, εμφανίζεται σαν Σούπερμαν -ένας Ερνέστο σε επαρχιακή εκδοχή κακοσχεδιασμένου καρτούν. Ωστόσο, ο χορός του Ζαλόγγου -θα μπορούσε να τον είχε ενημερώσει η έγκριτη ιστορικός και βουλευτής της ΔΗΜΑΡ κυρία Ρεπούση-, όταν δεν εντάσσεται στο πλαίσιο του εθνικού μύθου, οδηγεί στην αυτοκτονία. Ωθούμενος από τη δημοσκοπική καταβαράθρωση (από το «αλάνθαστο» κοινό αίσθημα), οδηγήθηκε κακήν - κακώς στην έξοδο και στην πολιτική αβεβαιότητα.
Ο Κουβέλης δεν μπορούσε να φορέσει - και λόγω ιδιοσυγκρασίας- το κοστούμι του «τζάμπα μάγκα» που όλα τα σφάζει και όλα το μαχαιρώνει… Ωστόσο από εδώ και στο εξής τόσο η ΔΗΜΑΡ όσο και ο πρόεδρός της καλούνται να αποδεικνύουν καθημερινά τον λόγο της πολιτικής τους ύπαρξης!
xenofonb@gmail.com
(ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ-27/06/2013)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις ή υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.