Γιατί είναι αναξιόπιστη η Αριστερά

► Φωτογραφία από τις ταραχές, λόγω της κομμουνιστικής ανταρσίας ,στην Αθήνα τον Δεκέμβριο τον 1944. 

► O ελληνισμός και ο μαρξισμός είναι έννοιες ασύμβατες μεταξύ τους και η σχέση τους είναι απόλυτα και διαχρονικά πολεμική. 

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ 

Υπάρχει ένα στοιχείο σε αυ­τούς τους ανθρώπους που είναι γνήσιο. Δεν ξέρω αν η κυρία αυτή (σ.σ.: στη Μαρία Ρεπούση αναφέρεται) ανήκει σ' αυτόν τον τομέα της γνησιότητας. Είναι τραυ­ματισμένοι άνθρωποι από τον εμφύ­λιο πόλεμο. Κι εγώ ανήκω στη νικη­μένη παράταξη του εμφυλίου πο­λέμου. Μέχρι που έμεινα εξόριστος στο Παρίσι έβλεπα την ελληνική ση­μαία και τη σιχαινόμουν. Και σιγά σιγά έμαθα να βλέπω τη σημαία και να κλαίω από συγκίνηση και από αγάπη. Έγινε σταδιακά. Υπάρχει ένα τμήμα αυτού του κόσμου, πά­ρα πολύ πληγωμένο από τον εμφύ­λιο πόλεμο, γιατί είναι βαθιά τραυ­ματισμένο, γιατί θρηνούν νεκρούς, φρίκες κ.λπ. Έχουν αυτό το μίσος, το οποίο δεν μπορούν να το ξεπερά­σουν. Το άλλο σημείο, βέβαια, είναι μια μπουρδολογική επιστημοσύνη - ανεπιστημοσύνη». 

Κώστας Ζουράρις, εκπομπή «Ελεύθερος Σκοπευτής», τηλεόρα­ση ΣΚΑΙ, 2 Ιουνίου 2013 

Ο κ. Ζουράρις προέρχεται από την Αριστερά και παραμένει εκεί, με τον δικό του ιδιόμορφο και άναρχο τρό­πο. Κατά δική του ομολογία, όταν βρισκόταν στο Παρίσι κατά τη δι­άρκεια της επταετίας, ένιωθε σιχαμάρα όταν αντίκριζε την ελληνική σημαία. Η ταύτιση του με το εθνικό σύμβολο μας προέκυψε έπειτα από δική του προσπάθεια και με την πάροδο του χρόνου. Το ενδιαφέρον στην αφήγηση του είναι... το γεγο­νός ότι δεν αποδίδει την ενστικτώδη απέχθεια στη δικτατορία, αλλά στην ήττα της Αριστεράς στην αιμα­τηρή αναμέτρηση 1946-1949. Οι νε­κροί, οι φρίκες και -πάνω απ΄ όλα- η γεύση της ήττας ήταν τα καθοριστι­κά στοιχεία που διαμόρφωσαν την ψυχοσύνθεση ανθρώπων σαν τον πρώιμο κ. Ζουράρι και την όψιμη Μαρία Ρεπούση. 

Αποδομητές 

Στην Ελλάδα η σύγκρουση της Αρι­στεράς με την Ιστορία, τα ήθη, τα έθιμα, τα σύμβολα, τη θρησκευτική πίστη και τις αντιλήψεις περί εθνι­κής συγκρότησης και ενότητας εί­ναι διαρκής. Δεν έχει πάψει ούτε μία ημέρα από την ίδρυση του ΣΕΚΕ (προδρομική ονομασία του ΚΚΕ) το 1918 κι έπειτα. Πέραν των συναι­σθημάτων της προσωπικής και συλ­λογικής ματαίωσης, λόγω της συ­ντριβής στον Γράμμο και των διώ­ξεων που επιφύλαξε το κράτος σε βάρος των κομμουνιστών, για να δι­αφυλάξει τη συνέχιση της ύπαρξης του, υπάρχουν πρακτικοί λόγοι που επιβάλλουν στους μαρξιστές το μί­σος εναντίον της σημαίας. 

Η Αριστερά δεν είναι συμβιβα­σμένη με την υπάρχουσα δομή της κοινωνίας και του κράτους. Επιδιώκει την εκ βάθρων αλλαγή, τη δι­άλυση του εποικοδομήματος και την αντικατάσταση του με το απείκασμα των ιδεοληψιών της. Δεν εί­ναι δυνατόν να χτιστεί η «αταξική» κοινωνία της κομματικής νομενκλα­τούρας πάνω στα θεμέλια του ελλη­νισμού και του χριστιανισμού. Κά­θε συνεπής αριστερός δεν μπορεί να υποστηρίζει κάτι άλλο εκτός από την ολοκληρωτική διάλυση του συλ­λογικού υπόβαθρου μας. 

Υπό μίαν έννοια, ο μαρξισμός θυμίζει πολύ θρησκευτικό σύστη­μα. Υπόσχεται πλήρη μεταμόρφωση των κοινωνικών και διαπροσω­πικών σχέσεων, δραματική μεταβο­λή των κρατικών δομών και μετα­στοιχείωση του είδους μας στη μια ή στην άλλη εκδοχή του «σοβιετικού ανθρώπου». Υπόσχεται επίγειο πα­ράδεισο (αφού δεν αποδέχεται μεταθανάτια ζωή) και δεν μπορεί να ανεχθεί εγγύς του να λειτουργούν άλλα συστήματα που θα προκαλούν παραμορφώσεις στο ηχηρό μηδενιστικό σήμα που διαρκώς εκπέμπει. 

«Ιεραποστολή» 

Τα παραδείγματα από τις εθνομηδενιστικές και μισελληνικές συμπεριφορές που ανέφερε ο κ. Ζουρά­ρις είναι αναρίθμητα. Όποτε πυρπο­λείται ελληνική σημαία, η Αριστερά θα σπεύσει να στηρίξει την ενέργεια. Όποτε έρχεται σε σύγκρουση η χώρα μας με άλλη δύναμη, από την Αρι­στερά θα ακουστούν επιχειρήματα για το «δίκαιο» των άλλων. Όποτε διασύρεται η θρησκευτική πίστη μας από αμφιβόλου ποιότητος «καλλιτέ­χνες», η Αριστερά θα πρωτοστατή­σει στην υπεράσπιση του δικαιώμα­τος στην «Τέχνη». Όλα τα παραπά­νω γίνονται διαρκώς, με κάθε ευκαι­ρία που θα δοθεί και με μια συνέπεια που εντυπωσιάζει. Η αποποίηση της εθνικής κληρονομιάς και το ξαναγράψιμο της Ιστορίας με πλήρως αφελληνισμένο το αφηγηματικό στιλ της είναι μια από τις μεγάλης κλίμα­κας καμπάνιες της ελληνόφωνης Αριστεράς. Δεν πρόκειται για πολι­τική επιλογή, αλλά για κανονική «ιεραποστολή»! Η Αριστερά ανέχεται την κριτική, αρκεί να μη στρέφεται εναντίον της. Τότε ομιλεί περί «χυ­δαίου αντικομμουνισμού», «πατριδοκαπηλίας» και «αναχρονισμού». 

Φυσικά, η συντριπτική πλειονό­τητα των Ελλήνων δεν συμμερίζε­ται αυτές τις αντιλήψεις και τις επι­διώξεις. Οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν αυτοπροσδιοριστεί Έλληνες (και είναι Έλληνες) και δεν σκοπεύ­ουν να εγκαταλείψουν όσα θεωρούν όσια και ιερά για να ικανοποιήσουν τα απωθημένα συμπλεγματικών αν­θρώπων. 

Ο ελληνισμός και ο μαρξισμός εί­ναι έννοιες ασύμβατες μεταξύ τους και η σχέση τους είναι απόλυτα και διαχρονικά πολεμική. 

(Κυριακάτικη Δημοκρατία-09/06/2013)