Επιλέξτε τον δήμιό σας!

■ Αριστερά: Ο Κεμάλ Ατατούρκ. Δεξιά: Ο Σουλεϊμάν ο «Μεγαλοπρεπής».

■ Πείτε μας πώς τον θέλετε: ντερβίση, σουλτάνο, μεγάθυμο και ραχατλή ή τετράστερο στρατηγό, λεβέντη με πουλάδες και κάδρο του Κεμάλ στο γραφείο; 

Ένα περίεργο πράγμα γίνεται στην Ελλάδα. Κάτι έχει το νε­ρό που πίνουν στις πλατείες Κουμουνδούρου, στους Περισσούς και σε άλλα σημεία της πρωτευούσης όπου συντάσσονται σχέδια μετατροπής της Ελλάδας σε «σοσιαλιστικό, μετασοβιετικό, τριτοκοσμικό και ό,τι να΄ναι παράδεισο». Δεν εξηγείται αλλιώς το να πονάει η ψυχή σου υπέρ των κεμαλικών και εναντίον των ισλαμιστών και να νομίζεις ότι αν πέσει ο Ερντογάν και έρθει ο Κιλιτσντάρογλου θα φτιάξει η ζωή σου.... 

Βλέπει ο άλλος με τα ροζ γυαλιά της «προό­δου» ισλαμιστή να ξεσηκώνεται στην Αίγυπτο και ενθουσιάζεται. Αλαλά­ζει λες και πήραμε πάλι το Euro. Ο ίδιος άνθρωπος βλέπει κεμαλικό αξι­ωματικό να τα βάζει με τον ισλαμιστή Ερντογάν και τάσσεται με το μέρος του κεμαλικού! Από πού κι ως πού ένας Έλληνας, ο οποίος και από τους μεν και από τους δε, αντιμετωπίζεται ως θήραμα, πρέπει να διαλέξει από ποιο χαντζάρι θα σφαγεί; 

Πώς κόβεις φλέβες για την Τουρκία και δεν σου καίγεται καρφί για τα δικά μας εθνι­κά ζητήματα, τους αγνοουμένους και την Κατοχή στην Κύπρο, τη Γενοκτο­νία των Ποντίων και τον ξεριζωμό των Μικρασιατών; 

Υπερπατριώτες 

Η ελληνόφωνη Αριστερά είθισται να επικεντρώνεται στα αλλότρια και να ψέγει τα δικά μας ως «εθνικιστικά», για έναν απλούστατο λόγο: το συνήθισε! Επί σχεδόν έναν αιώνα έπαιρ­νε γραμμή απέξω, από τη Μόσχα. Ως γνωστόν, πρώτα βγαίνει η ψυχή κι έπειτα το χούι. Αφού για τη μακαρίτισσα τη Σοβιετική Ένωση ήταν μεί­ζον ζήτημα η Κούβα, τεράστιο η Νι­καράγουα και κολοσσιαίο το Βιετ­νάμ, οι δικοί μας τα αντιμετώπιζαν ούτως. Με τα ημεδαπά ανοιχτά εθνι­κά θέματα δεν ασχολούνταν ιδιαιτέρως. 

Μάλιστα, για να ξεμπερδεύουν μια ώρα αρχύτερα, τα βάφτισαν όλα «ιμπεριαλισμό» και «εθνικισμό» και πήγαιναν ήσυχοι σπίτια τους. Επιπλέον, είχαν αποτύχει οικτρά με τα εκάστοτε «αντάρτικά» τους και κατέληξαν να ποντάρουν μόνο στην «εισαγωγή» επανάστασης. 

Άρα, έχουμε και λέμε 1) Όταν βλέπουν αστυνομικό εναντίον διαδηλωτή, επειδή η Αστυνομία τους έχει κάψει τη γούνα, τάσσονται με τον διαδηλωτή - ακόμα κι αν αυτός είναι ταλιμπάν και τρώει χριστιανούς για πρωινό. 2) Ο εθνικισμός τους αρέσει, αρκεί να μην είναι ο ελληνικός. Δώσε τους ξένο πράγμα και παρ΄τους την ψυχή (στην οποία δεν πιστεύουν). 

Από τον ΠΑΝΑΓΙΩΤΉ ΛΙΑΚΟ

(Εφ. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΔΕΥΤΕΡΑ 3 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013)