Ο αναπόφευκτος, ανθρώπινος «ρατσισμός»

Όσα νομοθετήματα κι αν εγκρίνει η Βουλή, οι κοινωνικές διακρίσεις δεν θα πάψουν ποτέ να υφίστανται... 

Ρατσισμός (ο) η κοινωνική ή πολιτική πρακτική διακρίσε­ων, που βασίζεται στο δόγμα της ανωτερότητας μιας φυλής, εθνικής ή κοινωνικής ομάδας και στην καλλιεργημένη αντίληψη των με­λών της ότι οφείλουν να περιφρου­ρήσουν την αμιγή σύσταση, την κα­θαρότητα της ομάδας τους καθώς και τον κυριαρχικό τους ρόλο ένα­ντι των υπόλοιπων φυλετικών, εθνι­κών, κοινωνικών κ.λ.π. ομάδων, που θεωρούνται από αυτά κατώτερες: φυλετικός/κοινωνικός~ φαινόμενα ρατσισμού εναντίον ξένων μετανα­στών.[ΕΤΥΜ. Μεταφορά του ιταλ. Razzismo. Βλ. κ. ράτσα]» 

Λήμμα «ρατσισμός». Λεξικό Μπαμπινιώτη, σελ. 1.531. 

Η λέξη «κλειδί» στον ορισμό αυτής της λέξης είναι η «διάκριση». Αν εμπιστευθούμε τη σύγχρονη κρατι­κή και υπερκρατική ιδεολογία, η διάκριση που βασίζεται στην κοινω­νική, εθνική ή φυλετική προέλευση είναι αξιοκατάκριτη πράξη και σύ­ντομα θα τυγχάνει κολασμού από τα ποινικά δικαστήρια της χώρας.... 

Οι πολίτες του αιώνα μας δεν πρέ­πει να κάνουν διακρίσεις-τουλά­χιστον κοινωνικές, εθνικές ή φυ­λετικές. Η επιδίωξη πίσω από την «αγαθή» προαίρεση των κλειδοκρατόρων της εξουσίας και των τροχονόμων του χρήματος φαντά­ζει περίπου «βιβλική». Σε αμιγώς θεωρητικό, θεολογικό επίπεδο, οι Επικυρίαρχοι δείχνουν να επιδιώ­κουν να επιστρέψουν την ανθρω­πότητα στην εδεμική νεότητά της. 

Δηλαδή, στον τόπο και τον χρόνο όπου δεν μπορούσαν οι πρωτόπλαστοι να ξεχωρίσουν το καλό από το κακό- ελλείψει του κακού ως μέτρου σύγκρισης. Κοντολογίς, αυτοί που μετατρέπουν τον πλανήτη σε αβίωτη κόλαση καμώνονται πως θέλουν να προκαλέσουν τη δη­μιουργία επίγειου παραδείσου! 

Ενστικτο - λογική 

Η πνευματική κατασκευή του «αντι-ρατσισμού» μπάζει, επειδή διεμβολίζει και καταστρέφει δύο στεγανά από τα οποία δεν μπορεί να ξεφύ­γει ο έμφρων άνθρωπος: το ένα εί­ναι η λογική και το άλλο το ένστικτο. Μας θέλουν να μην κάνουμε διακρίσεις, αλλά, αν σταματήσουμε να προβαίνουμε σε αυτές, θα γευ­τούμε πολύ περισσότερη δυστυχία απ' όση αρχικά μας επιφυλάσσει το πεπρωμένο. Η λογική μάς επιβάλλει να διακρίνουμε τον ισχυρό από τον ανίσχυρο· τον φίλο από τον εχθρό· τον θύτη από το θύμα. Εκείνον που μας ταιριάζει πνευματικά, κοινωνι­κά , επαγγελματικά, ιδεολογικά από κάποιον άλλον, πλήρως ασύμβατο πρόσωπο. Ο εγκέφαλος μας με τα δεδομένα που αποθηκεύει με κα­ταιγιστικούς ρυθμούς μάς διατάζει να κάνουμε όσο περισσότερες δια­κρίσεις μπορούμε για να αντεπεξέλ­θουμε στο ράλι της εξέλιξης και του προσπορισμού δύναμης, αναγνώρι­σης, συμμάχων και ευδαιμονίας. 

Επίσης, το ένστικτο με την ακα­τάβλητη ορμή του και την απολυτότητα της ίδιας της ύπαρξης του εξαναγκάζει τον άνθρωπο να «φοράει» διαφορετικές συμπεριφορές ανάλο­γα με τη σωματοδομή, τη μορφή και τη χημική-ορμονική ιδιοσυστασία του άλλου. Ο δέκτης του οπτικού ερεθίσματος, χωρίς να έχει επηρεαστεί από οποιαδήποτε ιδεολογία, συμπεριφέρεται καλύτερα σ΄όποιους έχουν καλογυμνασμένο σώμα, προσεγμένο ντύσιμο και ευχάριστη οσμή παρά σε ανθρώπινα ράκη που όζουν από την απλυσιά και τα ενδύματα τους είναι διαλυμένα από την πολυκαιρία. Κάποιοι διακρίνουν ευμενώς τις ξανθιές, κάποιες άλ­λες τους μελαχρινούς με τα έντονα ζυγωματικά και ορισμένοι αντιπα­θούν «με την πρώτη ματιά» συναν­θρώπους τους που χαρακτηρίζονται από έντονη τριχοφυΐα ή από την έλ­λειψη της. Φυσικά, πρέπει να ση­μειωθεί και η πάνδημη απέχθεια, η χλεύη και η δυσμενέστατη διάκριση προς τα πρόσωπα που συνηθίζουν να μεταβάλλουν γνώμη και πράξεις εν ριπή οφθαλμού... 

Η δύναμη του χρόνου 

Όσα νομοθετήματα κι αν εγκρίνει η παρούσα και η επόμενη σύνθε­ση της Βουλής, οι κοινωνικές δια­κρίσεις δεν θα πάψουν να υφίστα­νται. Άλλωστε, τη σημαντικότερη απ' όλες -την προτίμηση των πλουσίων έναντι των φτωχών- μας τη διδά­σκει η συμπεριφορά των ολίγιστων πολιτικών, που θυμούνται τους ανή­μπορους συμπολίτες μας προεκλογι­κά και επισκέπτονται... ψιλικατζίδι­κα με την προσποιητή καλοσύνη του φαρισαίου και την έκπληξη παιδιού που βολτάρει σε ζωολογικό κήπο... 

Και σε εθνικό και θρησκευτικό επίπεδο θα διατηρηθούν οι διακρί­σεις (έστω και κάπως πιο βουβές λό­γω του φόβου της ποινής). Οι Έλληνες θα συνεχίσουν να συμπαθούν περισ­σότερο τους Αυστραλούς παρά τους Τούρκους. Οι Ιταλοί θα συνεχίσουν να δείχνουν εγγύτεροι ημών, συγκρινόμενοι με τους Γερμανούς. Οι Σέρ­βοι πιο «αδέλφια» μας από τους Κοσοβάρους και οι ομόδοξοι Ρώσοι πιο φιλέλληνες από τους Πακιστανούς. 

Το ζήτημα είναι οι διακρίσεις μας (που δικαιούμεθα να τις κά­νουμε, να τις υπερασπιζόμαστε και να τις πιστεύουμε) να μη μας οδη­γούν στην αδικία. Αυτό είναι το απάνθρωπο και όχι το να λειτουργούν η κρίση και το σώμα μας. Δυστυχώς, πάνω στη σκόπιμη σύγχυση των όρων «διάκριση» και «αδικία» οικοδομείται η βαβέλ της ανοησίας της κυρίαρχης ιδεολογίας. 

Παναγιώτης Λιάκος 

(Κυριακάτικη Δημοκρατία -02 Ιουνίου 2013)