ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΙ 0I ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ που απορρίπτουν το μειονοτικό σχολείο

■ Παρά την προσπάθεια που καταβάλλουν ορισμένοι ώστε οι μουσουλμάνοι της περιοχής να μείνουν αμόρφωτοι, είναι όλο και περισσότεροι εκείνοι οι μουσουλμάνοι που στρέφονται προς το ελληνόφωνο δημοτικό σχολείο. 

ΤΟΥ ΣΕΜΠΑΪΔΗΝ ΚΑΡΑΧΟΤΖΑ 

Ένα από τα θέματα που όσο και να τα αναλύσει κανείς πάντα θα έχει να πει και κάτι άλλο, πάντα θα βρίσκει κάτι να προ­σθέσει, είναι η μειονοτική εκπαίδευση στη Θράκη, ένα ζήτημα για το οποίο τα τελευ­ταία χρόνια έχουν ακουστεί πολλές γνώμες, έχουν γίνει αρκετές παρεμβάσεις, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια, εξακολουθεί δηλα­δή, η μειονοτική εκπαίδευση να καταδικάζει τα παιδιά των μουσουλμάνων στην αμάθεια και στην αγραμματοσύνη. 

Το μόνο ευχάριστο που μπορεί κανείς να... παρατηρήσει κατά την τελευταία δεκαετία είναι πως αυτό έχουν αρχίσει να το καταλαβαίνουν όλο και περισσότεροι μουσουλ­μάνοι οι οποίοι απορρίπτουν το μειονοτικό δημοτικό σχολείο και στέλνουν πλέον τα παιδιά τους σε ελληνόφωνο. Αυτό, φυσικά, δεν είναι μια απλή γνώμη, αλλά ένα από­λυτα τεκμηριωμένο στοιχείο, αφού μόνο τον αριθμό των μουσουλμανοπαίδων που φοιτούν σε ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία της Ξάνθης να δει κανείς θα καταλάβει πως πρόκειται για μια πραγματικότητα. 

Αυτή τη στιγμή οι μουσουλμάνοι μαθητές που φοιτούν σε ελληνόφωνα δημοτικά σχο­λεία της πόλης είναι μερικές εκατοντάδες και το ευχάριστο είναι πως χρόνο με το χρόνο ο αριθμός αυτός μεγαλώνει. Μάλιστα η αύξηση αυτή είναι τόσο μεγάλη, ώστε να χρειαστεί παρέμβαση και ειδική οδηγία από τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιος Εκπαίδευσης Ξάνθης με βάση την οποία οι μουσουλμά­νοι μαθητές που επιλέγουν το ελληνόφωνο σχολείο να μοιράζονται και στα είκοσι δυο δημοτικά σχολεία της πόλης έτσι ώστε να μην παρατηρηθεί το φαινόμενο μετατροπής ελληνόφωνων σχολείων σε μειονοτικά εξαι­τίας της παρουσίας πολλών μουσουλμάνων, κάτι δηλαδή που σχεδόν έχει γίνει στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Ξάνθης. 

Συμπεράσματα 

Από την κατάσταση αυτή όμως και από την επιλογή ελληνόφωνων δημοτικών σχο­λείων από τόσους πολλούς μουσουλμάνους συμπολίτες μας βγαίνουν και ορισμένα χρή­σιμα, κατά την ταπεινή μου άποψη, συμπε­ράσματα. 

Το πρώτο και κυριότερο, κατά τη γνώμη μου, συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως το πρόγραμμα εκπαίδευσης μουσουλμανοπαίδων των Δραγώνα και Φραγκουδάκη έχει αποτύχει εντελώς αφού σε διαφο­ρετική περίπτωση, αν, δηλαδή, ήταν ένα πετυχημένο πρόγραμμα κανένας μουσουλμάνος δεν θα είχε λόγο να επιλέξει το ελληνόφωνο δημοτικό σχολείο για το παιδί του. Κι όμως μιλάμε για ένα πρόγραμμα που στοίχισε πολλά χρήματα στο ελληνικό κράτος και που στην ουσία δεν πρόσφερε τίποτα στο παιδιά των μουσουλμάνων, και το περίεργο είναι πως κάποιοι εξακολουθούν να λένε ότι το εν λόγω πρόγραμμα έχει συμβάλει τα μέγιστα για την καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη μόρφωση των μου­σουλμανοπαίδων. 

Ένα δεύτερο και εξίσου σημαντικό συμπέρασμα είναι η απόλυτη δικαίωση όλων εμάς που εδώ και χρόνια έχουμε ζητήσει με τον πλέον επίσημο τρόπο την ίδρυση ελ­ληνόφωνων δημοτικών σχολείων αν όχι σε όλα τουλάχιστον σε κάποια από τα πομακοχώρια της ορεινής Ξάνθης. Αν υπήρχαν αυτά τα σχολεία οι μουσουλμάνοι γονείς της ορεινής Ξάνθης θα είχαν πραγματικά το δικαίωμα της επιλογής αναφορικά με το σχολείο των παιδιών τους και κυρίως εκεί­νοι που τελικά επιλέγουν το ελληνόφωνο σχολείο δεν θα χρειαζόταν να μπουν στη διαδικασία είτε να μετακομίσουν στην πόλη είτε να πηγαινοφέρνουν σε καθημερινή βάση το παιδί τους σε δημοτικό σχολείο της πόλης. 

Τα πομακοχώρια 

Φυσικά, αν στα πομακοχώρια υπήρχαν έστω μερικά ελληνόφωνα δημοτικά σχο­λεία είναι παραπάνω από σίγουρο πως θα ήταν πολύ περισσότεροι οι μουσουλμάνοι εκείνοι που θα απέρριπταν το μειονοτικό σχολείο και θα έστελναν τα παιδιά τους στο ελληνόφωνο. Ίσως βέβαια αυτό να μην γι­νόταν από την πρώτη χρονιά, αλλά θα πρέ­πει εδώ να θυμίσω σε κάποιους το τι είχε γίνει με την ίδρυση των πρώτων γυμνασίων στα πομακοχώρια τότε, δηλαδή, που, ενώ τα πρώτα γυμνάσια στην ορεινή περιοχή ήταν σχεδόν άδεια διότι κανένας μουσουλμάνος δεν έστελνε στο γυμνάσιο το παιδί του, ιδίως αν ήταν κορίτσι. Τώρα τα γυμνάσια αυτά δεν επαρκούν για την κάλυψη των αναγκών και χρειάζονται κι άλλα. Κάτι ανάλογο θα γινό­ταν και τώρα, αν το ταλαίπωρο αυτό κράτος αποφάσιζε να ιδρύσει ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία στα πομακοχώρια. Από την αρχή, δηλαδή, θα έμεναν σχεδόν άδεια, αλλά σε λίγα χρόνια δεν θα επαρκούσαν. Η αλήθεια είναι πως ο Ευριπίδης Στυλιανίδης μαζί με τον Αγγελο Συρίγο επί κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή είχαν κάνει μια πολύ σημαντική προσπάθεια για την ίδρυση τεσσάρων ελλη­νόφωνων δημοτικών σχολείων σε ισάριθμα πομακοχώρια της ορεινής Ξάνθης, αλλά η προσπάθεια αυτή δεν ολοκληρώθηκε ποτέ κυρίως επειδή δεν ήθελαν την ολοκλήρωσή της οι τοπικές πολιτικές Αρχές, όπως, για παράδειγμα, η τότε νομαρχία και όχι μόνο. Για­τί οι ντόπιοι πολιτικοί δεν ήθελαν και δεν θέ­λουν την ίδρυση ελληνόφωνων δημοτικών σχολείων στα πομακοχώρια; Μα φυσικά για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος, μια και η πολιτική τους καριέρα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το τουρκικό προξενείο της Κο­μοτηνής το οποίο, φυσικά, δεν επιθυμεί την ίδρυση ελληνόφωνων σχολείων σε περιοχές που κατοικούνται από μουσουλμάνους. 

Παρ' όλα αυτά και παρά την προσπάθεια που καταβάλλουν ορισμένοι ώστε οι μουσουλμάνοι της περιοχής μας να μείνουν αμόρφωτοι οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι δίνουν τη δική τους απάντηση και πλέον είναι όλο και περισσότεροι εκείνοι που στρέφονται προς το ελληνόφωνο δημοτικό σχολείο. Σε αυτό, φυσικά, θέλω να πιστεύω πως συ­νέβαλα κι εγώ, αφού ύστερα από δική μου (δημοσιογραφική) παρέμβαση, η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ξάνθης κάνει δεκτές τις εγγραφές μουσουλμανοπαίδων στα ελληνόφωνα δημοτικά της πόλης, χω­ρίς να είναι απαραίτητο να προσκομίσουν διεύθυνση κατοικίας ή έστω φιλοξενίας μέσα στην πόλη. Να θυμίσω πως πριν από την παρέμβαση μου αυτή για να γίνει δεκτό ένα μουσουλμανόπαιδο σε ελληνόφωνο δημοτικό σχολείο της Ξάνθης έπρεπε να παρουσιάσει μια διεύθυνση μέσα στην πόλη στην οποία είτε κατοικεί είτε φιλοξενείται ενώ τώρα η προσκόμιση τέτοιου στοιχείου δεν είναι απαραίτητη και πλέον κάθε μου- σουλμανόπαιδο μπορεί, ακόμα κι αν ζει σε κάποιο από τα πομακοχώρια να φοιτήσει σε ένα από τα ελληνόφωνο δημοτικά σχο­λεία της πόλης. 

Στην παρέμβαση μου αυτή, φυσικά, δεν αναφέρθηκα για να περιαυτολογήσω, αλλά για να γίνει ευρύτερα γνωστό στους μουσουλμάνους ότι πλέον μπορούν να στείλουν το παιδί τους σε ελληνόφωνο δημοτικό σχο­λείο της Ξάνθης χωρίς να είναι απαραίτητο να ζουν μέσα στην πόλη. Όσο για τη μετα­φορά του παιδιού τους από και προς το σχο­λείο, αυτή μπορεί να γίνεται μέσω των μα­θητικών δρομολογίων χωρίς την παραμικρή επιβάρυνση των γονέων. Είναι μια από τις λίγες, δυστυχώς, σωστές κινήσεις της Ελλη­νικής Πολιτείας, η οποία από τη στιγμή που δεν παρέχει ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία στους μουσουλμάνους στον τόπο διαμονής τους, φροντίζει τουλάχιστον να μεταφέρει τα μουσουλμανόπαιδα με κρατικά έξοδα εκεί όπου υπάρχουν τέτοια σχολεία. 

Από το τίποτα κάτι είναι κι αυτό. 

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-27/06-03/07/2013)