Η μελαγχολία της επιστροφής

Η στενόχωρη σύγκριση Πειραιά και Κουσάντασι. 

Κατεβαίνεις από το βαπόρι στο Κουσάντασι (το νησί των που­λιών στα τουρκικά) και αρχίζει η μελαγχολία. Πεντακάθαρη η προκυμαία, σε περιμένουν τρίκυκλα αμαξίδια με οδη­γούς Τούρκους, που μιλούν τη γλώσσα των επισκεπτών. «Καλημέρα». «Γκουντ μόρνινγκ», «Μπονζούρ», «Μποντζιορνο». «Μπουένος ντίας» και τα τοιαύτα. 

Με ένα δίευρο σε μεταφέρει ως την έξοδο του λιμανιού, προς μεγάλη τέρψη των παιδιών, που πάντα ...τα εντυπωσιάζει η «καβαλαρία». Τα καταστήματα στον χώ­ρο του λιμανιού είναι πρώτης γραμμής, αστραφτερά, όπως και οι καφε­τερίες, όπου ο καφές κοστίζει 1 ευρώ, παρά θίν' αλος. To Tax Free του μικρού λιμανιού, που δέχεται όμως καθημερινά χιλιά­δες επισκέπτες, έχει όλα τα κα­λά, σε τιμές χαμηλότερες από εκείνες του Πειραιά. Βγαίνεις στον δρόμο και σε πνίγει η... καθαριότη­τα! Ίχνος σκουπιδιού στον δρόμο και μά­λιστα με παντελή απουσία κάδων απορ­ριμμάτων! Τους έχουν «κόψει», για να αποφύγουν τυχόν βομβιστικές επιθέσεις. Τα απορριμματοφόρα περνούν ξημερώ­ματα και οι κάτοικοι αφήνουν τα απορ­ρίμματα σε καλά κλεισμένες σακούλες, στις γωνίες. Το πρωί όμως όλα λάμπουν! 

Το παζάρι της μικρής παραθαλάσσιας πόλης είναι γεμάτο μικρά και μεγάλα κα­ταστήματα , όπου θα σε φιλέψουν τσάι και λουκούμι, ψωνίσεις - δεν ψωνίσεις. Δερμάτινα μέτριας κατασκευής και κακού φινιρίσματος, τσάντες «μαϊμού» (αλλά... «καλό μαϊμού», όπως λένε οι Τούρκοι),ψευτολακόστ και άλλες «μάρκες», πλην όμως βαμ­βακερά . Οι Έλληνες έχουν πάψει να ψωνί­ζουν, αφού τα «τούρκικα» τα έχουμε πλέ­ον και στην Ελλάδα, αλλά οι ξένοι επιβάτες του δίνουν και καταλαβαίνει! 

Το έχουν πιάσει το νόημα οι γείτονες. Καθαριότητα, εξυπηρέτηση, χαμόγελο και φιλική διάθεση. Στην πλατεία τα πούλμαν και τα ντολμούς (ταξί πολλών θέσεων) γε­μίζουν επιβάτες για την Έφεσο. 

Επιστροφή στον Πειραιά. Μελαγχο­λία. Αλήθεια, πού να πάει ο ξέ­νος στον Πειραιά; Θα επισκεφθεί την Κεντρική Αγορά, ένα συνον­θύλευμα καταστημάτων, σε έναν χώρο σχεδόν ρυπαρό; θα περά­σει από το ισόγεια του «Πύργου» που βρωμοκοπάει αμμωνία; Θα πέσει πάνω στο περιφραγμένο (χρόνια) χορταριασμένο οικόπεδο στη Μακράς Στοάς, που ανήκει στο Τζάνειο Νοσο­κομείο και παραμένει άχτιστο επειδή βρέ­θηκαν πριν από... 30 χρόνια αρχαία; 

Στην Τουρκία θα το είχαν δώσει σε ιδιώτη, θα είχε φτιάξει γυάλινη προθήκη, προσβάσιμη στο κοινό, για τα αρχαία, θα είχε ανεγείρει ένα κλασικού ρυθμού κτίριο και το νοσοκομείο θα είχε έσοδα από την αντιπαροχή. Σήμερα και τα αρχαία κρύ­βονται και το οικόπεδο αχρηστεύτηκε! Μελαγχολία, σας λέω, μεγάλη... 

H AKΙΣ
(Εφ. Δημοκρατία-11/09/2014)