Το πολιτικό Big Bang πλησιάζει

Η​​ ώρα του Big Bang του ελληνικού πολιτικού συστήματος φτάνει. Το «θηρίο» συνεχίζει αχόρταγο να καταβροχθίζει πολιτικούς, κόμματα, πρωθυπουργούς και ό,τι άλλο βρει μπροστά του. Κανείς όμως δεν μένει αλώβητος. Γι’ αυτό και οι βαθυστόχαστες προβλέψεις του τύπου «ο Τσίπρας θα πέσει μέχρι την άνοιξη» ή «ο Τσίπρας θα μείνει δέκα χρόνια» είναι απλώς ανόητες. Μέσα στην κρίση, ελληνική και ευρωπαϊκή, την οποία βιώνουμε, το πολιτικό χρονόμετρο μετράει πολύ πιο γρήγορα τον χρόνο.

Πώς θα μπορούσε να μοιάζει αυτό το Big Bang; Δεν έχω ιδέα, είναι η ειλικρινής απάντηση. Σενάρια κάνουμε...
όλοι. Ενα σενάριο είναι η απόλυτη ιταλοποίηση ή και βαϊμαροποίηση του πολιτικού σκηνικού. Ολα, δηλαδή, τα κόμματα κινούνται μεταξύ 5% και 20% και η χώρα μπαίνει σε μια παρατεταμένη περίοδο ακυβερνησίας. Οι πρωθυπουργοί αλλάζουν κάθε λίγο, όπως και οι εταίροι στα διάφορα κυβερνητικά σχήματα.

Αν, εν τω μεταξύ, ψηφιστεί και η απλή αναλογική, θα μιλάμε για ακόμη μεγαλύτερο κατακερματισμό του πολιτικού σκηνικού. Σε μια χώρα όπου η δημόσια διοίκηση δουλεύει τέλεια στον αυτόματο, αυτό το σενάριο ενέχει λιγότερους κινδύνους. Σε μια χώρα σαν τη δική μας, φοβάμαι ότι θα πρόκειται για τη χαρά της μικρής και μεγάλης διαπλοκής, που θα μπορεί να ελέγξει τις εξελίξεις με μικρά σχήματα και λίγα πρόσωπα...

Αλλο σενάριο; Ο υγιής διπολισμός. Ο κ. Τσίπρας ξεπερνάει τον εαυτό του και γίνεται ο Λούλα της Μεσογείου, μετατρέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ευρωπαϊκό κεντροαριστερό κόμμα. Εχει 30άρηδες για να στηρίξει ένα τέτοιο εγχείρημα, αλλά προς το παρόν βασίζεται στους συνήθεις υπόπτους της ιδεοληψίας ή του νταραβεριού. Ο δρόμος είναι ανοιχτός για ένα τέτοιο εγχείρημα. Το σενάριο γίνεται καλύτερο, και ουτοπικό εν μέρει, αν και η Ν.Δ. ανασυσταθεί και γίνει ένα σοβαρό κεντροδεξιό κόμμα. Και αυτός ο δρόμος είναι ανοιχτός και σήμερα θα φανεί αν οι πολίτες θα τον επιλέξουν. Ανάμεσα στους δύο πόλους θα υπήρχε χώρος για 1-2 μπαλαντέρ, που θα εξέφραζαν ασκεπείς κεντρώους οι οποίοι δεν χωρούν στο δίπολο.

Αλλο σενάριο, εφιαλτικό ίσως. Οι πολίτες, κουρασμένοι και θυμωμένοι, εγκαταλείπουν μαζικά την αριστερή στροφή της χώρας και στρέφονται σε κάτι και κάποιον που πρεσβεύει ακροδεξιές θέσεις με μεγάλες δόσεις θεσμικού αυταρχισμού. Μην το αποκλείετε. Οι κοινωνίες που περνούν αντίστοιχες κρίσεις συχνά βιώνουν τέτοιες θεαματικές μεταβολές και στην Ελλάδα έχουμε την τάση να πηγαίνουμε από το ένα άκρο στο άλλο.

Εχουμε βεβαίως και τα σενάρια οικουμενικής, εθνικής συνεννόησης ή όπως αλλιώς θέλετε να ονομάσετε μια τέτοια κυβέρνηση. Και αυτά παίζουν, ειδικά αν η χώρα πέσει πάλι σε τοίχο ή αν έχουμε κάποια μείζονα εθνική περιπέτεια. Σε αυτό το σενάριο είναι ελάχιστοι αυτοί που θα μπορούσαν να ηγηθούν μιας τέτοιας κυβέρνησης και πάμπολλοι αυτοί που πιστεύουν ότι μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη...

Αν με ρωτάτε ποιο σενάριο είναι το πιθανότερο, συγγνώμη, λάθος πόρτα χτυπήσατε, καλύτερα να επισκεφθείτε μια μέντιουμ ή καφετζού αξιώσεων. Υπενθυμίζω απλώς ότι αν σας έλεγα πριν από έξι χρόνια πως το ΠΑΣΟΚ θα συγκυβερνούσε με τη Ν.Δ. ή ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, θα μου συνιστούσατε πολύ ευγενικά είτε να ξεκουραστώ για λίγο είτε να επισκεφθώ κάποιον ψυχίατρο...

(ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ-20/12/2015)