Το παιδί μεγάλωσε

Του Θανάση Καρτερού 

Δεν υπάρχει μέρα, που κάποιος από την αντιπολίτευση να μην εξαπολύσει μια προσωπικά επίθεση στον Αλέξη Τσίπρα, αμφισβητώντας το ήθος, την ειλικρίνεια, τπ σταθερότατα, τπ δυνατότητά του να κυβερνήσει. Με τις επιθέσεις να έχουν πάρει χαρακτήρα κανονικής εξύβρισης, στον αγώνα των υποψήφιων αρχηγών της ΝΔ, οι οποίοι έχουν αποδυθεί σε ένα ανταγωνισμό φραστικής οξύτητας απέναντι στον «εχθρό». Αν πιστέψει κανείς τα μισά από όσα λέγονται, τότε ένας άνθρωπος που εξαπάτησε τον ελληνικό λαό και είναι έτοιμος να πουλήσει τους πάντες και τα πάντα είναι εγκατεστημένος αυτή τη στιγμή στο Μαξίμου. Κι αυτό βάζει στην πρώτη σειρά το καθήκον να τον ξεφορτωθούμε με κάθε μέσο... 

Η πιο πολιτική -ας την πούμε έτσι- όμως προσπάθεια αποδόμησης, που ξεκίνησε προεκλογικά από τον Μεϊμαράκη, είναι ότι ο πρωθυπουργός, ανεξάρτητα από τις καλές ή κακές προθέσεις του -κακές, κάκιστες, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα- έχει όλα τα κουσούρια του νέου ανθρώ­που. Το παιδί δεν ξέρει, είναι άπειρο, δεν μπορεί, είναι οι δι­απιστώσεις με τις οποίες τον περιλούζουν. Θυμόμαστε όλοι ότι ο Μεϊμαράκης, προεκλογικά, τον αποκάλεσε «ψευτράκο» -ούτε καν ψεύτη- στην προσπά­θεια να τον εμφανίζει ως ένα πιτσιρικά που είναι φυσικό να τα κάνει μούσκεμα. Κι αυτό το βιολί συνεχίζεται με δημοσι­εύματα, δήθεν παραπολιτικά, κριτική για τη στάση του απέ­ναντι στους ξένους ηγέτες, για τα αγγλικά του, για τα ελληνικά του, και πάει λέγοντας. 

Ωστόσο, όσο κι αν κανείς τον πρώτο καιρό της νέας διακυβέρ­νησης θα μπορούσε να διακρί­νει στις κινήσεις του τα σημάδια απειρίας, ή ακόμα και νεανικής αφέλειας, όσο οι μήνες περνούν τόσο ο Τσίπρας αλλάζει. Υπάρ­χουν εκείνοι που εκτιμούν ότι γίνεται πιο ρεαλιστής, υπολογί­ζει τους σιδερένιους νόμους του συσχετισμού των δυνάμεων, δι­αχειρίζεται με μεγαλύτερη προ­σοχή τις δημόσιες υποθέσεις, τα πρόσωπα, τον εαυτό του. 

Απ’ την άλλη, υπάρχουν κι εκεί­νοι που τον καταγγέλλουν ότι εγκατέλειψε τις δεσμεύσεις του, προσχώρησε στο στρατόπεδο του αντιπάλου, έγινε νεοφιλε­λεύθερος ή σοσιαλδημοκράτης. Όπως όμως και να εκτιμά ο καθένας τις αλλαγές στη στά­ση του, το γεγονός παραμέ­νει: Μόνο παιδί που δεν ξέρει τι του γίνεται δεν θυμίζει πια ο Αλέξης Τσίπρας. 

Ο τρόπος με τον οποίο στέκεται στην Ευρώπη, η προσπάθειά του να χτίσει συμμαχίες -για παράδειγμα με τον Ολάντ- η εξομάλυνση των σχέσεών του με τη μαμά Μέρκελ, βεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές. Όλες οι ενδείξεις μάλιστα, και πλήθος από αποδείξεις, βεβαιώνουν ότι ο ευρωπαϊκός παράγοντας, όπως και ο διεθνής γενικότε­ρα -βλέπε ταξίδι στην Τουρκία και το Ισραήλ, επίσκεψη Κέρι, σύνοδοι κορυφής- επενδύει θέλει-δεν θέλει στον Τσίπρα. Βλέποντας ότι αυτή τη στιγμή η Ελλάδα του Τσίπρα είναι η μόνη σταθερά σε ένα ασταθές περι­βάλλον πολέμου, προσφυγικού ρεύματος, ανακατατάξεων. Και στην αντίληψη αυτή έχει φυσι­κά συμβάλει ο ίδιος ο έλληνας πρωθυπουργός. 

Και στο εσωτερικό, όμως, οι τε­λευταίες κινήσεις του, όπως η σύσκεψη των πολιτικών αρχη­γών, η συζήτηση για τον προϋ­πολογισμό, η αντιμετώπιση του προσφυγικού, η βήμα-βήμα τή­ρηση των δεσμεύσεων, δείχνουν ότι έχει κάνει άλματα. Όποιος έχει στοιχειώδη πολιτική σκέψη καταλαβαίνει ότι ο Τσίπρας δεν έπαψε να είναι αριστερός, έμα­θε όμως πώς να γεφυρώνει τις προθέσεις του με την πραγμα­τικότητα. Το παιδί μεγάλωσε, εν ολίγοις, ό,τι κι αν λένε...  

(HOTDOC - 10 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2015)