ΟΙ ΕΞΥΠΝΕΣ ΒΟΜΒΕΣ ΠΟΥΤΙΝ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

Η κυρίαρχη ομάδα σκέψης περί τον Ρώσο πρόεδρο κατανοεί ότι η αμερικανική πολιτική θα μπορούσε να σχεδιάζει για τη Ρωσία μια «μεγάλη Ουκρανία» στο έδαφος Συρίας - Τουρκίας. 

ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ, ΜΟΣΧΑ 

Το Κρεμλίνο φαίνεται πως κόβει οριστικά τις γέφυρες με το καθε­στώς Ερντογάν, προσπαθώντας με επιχειρήματα και αποδείξεις να το «εκθέσει» ανεπανόρθωτα στα μάτια των Δυτικών «εταίρων» ως απευθείας αγοραστή και διακινητή στις διεθνείς αγορές λαθραίου πετρελαίου από το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος. Είτε πιστεύει είτε δεν πιστεύει στη δέουσα αντίδραση της Δύσης ο Βλαντίμιρ Πούτιν, το βέβαιο είναι ότι μοιάζει απίθανο να ξανασφίξει το χέρι του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν...

«Έχουμε κάθε λόγο να θεωρούμε ότι η από­φαση να καταρριφθεί το αεροσκάφος μας προέκυψε από την επιθυμία να κατοχυρωθεί η ασφάλεια αυτών των οδών μεταφοράς πε­τρελαίου στο έδαφος της Τουρκίας, στα λι­μάνια όπου μεταφορτώνεται σε τάνκερ, και η υπεράσπιση των Τουρκομάνων είναι απλώς η πρόφαση», ανέφερε σε μια από τις πλέον κατηγορηματικές δηλώσεις του ο Πούτιν, επιμένοντας ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί ευρεία συμμαχία στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας «όσο κάποιος χρησιμοποιεί μέρος των τρομοκρατικών οργανώσεων για την επί­τευξη πρόσκαιρων πολιτικών σκοπών, όσο δεν υλοποιούνται τα Ψηφίσματα του Συμβου­λίου Ασφαλείας για τη διακοπή της πώλησης πετρελαίου που εξορύσσουν παράνομα τρο­μοκράτες, έργων τέχνης κ.λπ». 

Σε τι άραγε υπολογίζει η Μόσχα και «τρα­βάει το σκοινί»; Γνωρίζει ίσως κάτι περισσό­τερο κι από τον ίδιο τον Ερντογάν από τις παρασκηνιακές αλλά και τις επίσημες διαβουλεύσεις με Ισραήλ, ΗΠΑ, κύκλους εντός του τουρκικού στρατού; Ο πρόεδρος Πούτιν, πάντως, όχι μόνο απέφυγε να συναντήσει τον Τούρκο ομόλογό του στη Διάσκεψη για το Κλίμα στο Παρίσι, αλλά απέκλεισε, μάλι­στα, μέσω συνεργατών του και κάθε δυνατό­τητα τηλεφωνικής επικοινωνίας το επόμενο διάστημα, όπως και τις συμβουλές μεσολα­βητών, όπως του προέδρου του Καζακστάν, Νουρσουλτάν Ναζαρμπάεφ, την παρέμβαση του οποίου ζήτησε ο ίδιος ο Ερντογάν. Φρό­ντισε δε να συναντηθεί με τον ορκισμένο εχθρό του Τούρκου ηγέτη και πρωθυπουρ­γό του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που έστειλε εν μέσω ρωσοτουρκικής κρίσης κι άλλα μηνύματα «αλληλεγγύης» στη Μό­σχα, θυμίζοντας ότι τα αεροσκάφη φιλικών χωρών δεν καταρρίπτονται, και δη απροει­δοποίητα, ακόμη κι όταν παραβιάζουν τον εθνικό εναέριο χώρο γείτονος χώρας. 

Επισήμως, ο Ρώσος πρόεδρος διακήρυξε ότι η πολιτική τύχη του Ερντογάν είναι υπό­θεση του τουρκικού λαού και δεν αφορά τη Μόσχα, όμως συνεργάτες του αναφέρονται συχνά στην οργή που προκαλεί στους Τούρκους επιχειρηματίες η πολιτική της σύ­γκρουσης με τη Μόσχα. Σημειωτέον δε ότι «κομβικές» εκπομπές στα ρωσικά τηλεοπτι­κά δίκτυα δίνουν τεράστιο χώρο προβολής στις θέσεις των Κούρδων και στους υποστηρικτές της ανάγκης μιας στρατηγικής ενίσχυσής τους σε όλα τα επίπεδα. Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, κατονόμασε, μάλιστα, τους Κούρδους ως δεύτερη, μετά τον επίσημο συριακό στρατό, υπαρκτή δύναμη στον απαραίτητο χερσαίο αγώνα κατά του ISIS, που οι Ρώσοι άρχισαν επίμονα να αποκαλούν Daesh, υιοθετώντας με τη σειρά τους την «ενοχλητική» αυτή ονομασία για τους τζιχαντιστές. 

Την ίδια στιγμή, υλοποιώντας το προεδρικό διάταγμα Πούτιν, η ρωσική κυβέρνηση ανα­κοίνωσε οικονομικά και πολιτικά αντίποινα, που ξεκινούν από την απαγόρευση εισαγω­γών μιας σειράς αγροτικών προϊόντων και των τουριστικών πτήσεων προς την Τουρκία και καταλήγουν στην ανάκληση των Ρώσων φοιτητών που σπουδάζουν με διακρατικά προγράμματα σε τουρκικά πανεπιστήμια. Τα ρωσικά ΜΜΕ κρατούν όλο το τελευταίο διάστημα ψηλά τους τόνους στην «αποδόμηση» τόσο της προσωπικότητας του ίδιου του Ερντογάν και μελών της οικογένειάς του, που συνεργάζονται... λαθρεμπορικά και πε­ριθάλπουν αιμοσταγείς τρομοκράτες όσο και της αμφιλεγόμενης ρωσοτουρκικής προ­σέγγισης των τελευταίων ετών, έστω κι αν ο ίδιος ο Πούτιν δηλώνει ότι λυπάται για την κατάρρευση όσων χτίστηκαν με πολύ κόπο. 

Χαρακτηριστική είναι η εκτενής συζήτηση των «παρενοχλήσεων» σε ρωσικά πολεμικά πλοία από τουρκικά υποβρύχια καθ' όλη τη διαδρομή τους ως την Ανατολική Μεσόγειο, αλλά ειδικά εντός των Στενών Βοσπόρου και Δαρδανελλίων, με τους Ρώσους αξιωματούχους να σπεύδουν να προειδοποιήσουν την Άγκυρα ότι το Κρεμλίνο θεωρεί αδιαπραγ­μάτευτη και απαραβίαστη τη Συνθήκη του Μοντρέ και «παιχνίδι με τη φωτιά» κάθε σκέ­ψη για περιορισμό ή αποκλεισμό της ελεύ­θερης κυκλοφορίας των ρωσικών πλοίων. Πηγές στο ρωσικό Ναυτικό διέψευσαν ότι υπήρξε οποιοδήποτε «κλείσιμο» των Στε­νών, αλλά περιέγραψαν τα «καψώνια» με τη μορφή κωλυσιεργίας, πολύωρων καθυστε­ρήσεων και ξαφνικής εμφάνισης «ασκούμε­νων» υποβρυχίων στην πορεία των ρωσικών πολεμικών, προσφέροντας έδαφος σε έγκριτους Ρώσους διεθνολόγους, που θεωρούν δεδομένο ότι η Ρωσία πρέπει να απαντήσει και στρατιωτικά στις τουρκικές προκλήσεις. 

Τα ρωσικά ΜΜΕ έχουν φιλοξενήσει το τε­λευταίο διάστημα και πολύ πιο «εξωτικές» απόψεις, όπως εκείνη του υπερεθνικιστή Βλαντίμιρ Ζιρινόφσκι, ο οποίος πότε ζητά να διατάξει ο Πούτιν τη ρίψη... ατομικής βόμ­βας (!) στην Κωνσταντινούπολη και πότε να υποχρεωθούν οι Τούρκοι διά του διαμελισμού της χώρας τους να επιστρέψουν στην κοιτίδα τους την... Τουρκμενία. 

Ψύχραιμη «αρκούδα» 

Μπορεί, βέβαια, λίγοι να παίρνουν στα σο­βαρά τις «κορόνες» Ζιρινόφσκι, ο τελευταίος όμως έχει κατοχυρώσει τον θεσμικό ρόλο του «ακραίου πολιτικού κλόουν», που βοηθά τον πρόεδρο Πούτιν όχι μόνο να είναι, αλλά και να μοιάζει πάντα μετριοπαθής «πατέρας του έθνους» και διερμηνευτής της «μέσης πραγματιστικής γραμμής». Από την άποψη αυτή εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η ομολογία Πούτιν ότι πολλά από τα αντιτουρκικά μέτρα που λαμβάνονται σήμερα «είχαν ωριμάσει οπό καιρό», καθώς μέσω των μυστικών υπηρε­σιών αλλά και επισήμων καναλιών, είχε επανειλημμένως δια­βιβαστεί στην Άγκυρα το αγω­νιώδες μήνυμα της Μόσχας ότι ένοπλοι ισλαμιστές που επιχει­ρούν να βάλουν «φωτιά» στον ρωσικό Βόρειο Καύκασο και σε άλλες περιοχές της πρώην ΕΣΣΔ βρίσκουν καταφύγιο στην Τουρκία «Δεν συναντή­σαμε φιλική ανταπόκριση στις ανησυχίες μας», είπε ο πρόε­δρος Πούτιν, ο οποίος σημείω­σε το «περίεργο φαινόμενο» οι ένοπλοι αυτοί να διαμένουν στην Τουρκία υπό την προστα­σία μυστικών υπηρεσιών και υπηρεσιών ασφαλείας και να κινούνται ανενόχλητοι, αξιοποιώντας την κατάργηση της βίζας μεταξύ των δύο χωρών, η οποία επανεισάγεται από 1ης Ιανουάριου. Πολλοί σχολιαστές θυμήθη­καν και τις συχνές αναφορές των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών σε ευρήματα που αποδείκνυαν εμπλοκή του τουρκικού κράτους τόσο σε αυτονομιστική δράση στον Καύκα­σο όσο και σε τρομοκρατικές ενέργειες οι οποίες όμως για πολλά χρόνια προτιμήθηκε να παραμεριστούν για να μην πληγεί η όντως εντυπωσιακή προσέγγιση των δύο χωρών. 

Πλανώνται, πάντως πλάνην οικτράν όσοι πιστεύουν ότι ο «βρασμός» στις ρωσοτουρκικές σχέσεις θα οδηγήσει απαραίτητα και σύντομα σε ενσυνείδητη θερμή εμπλοκή της Ρωσίας σε νέες πολεμικές ενέργειες. Το Κρεμλίνο κατανοεί πολύ καλά ότι οι μόνοι που έχουν συμφέρον από έναν μεγάλο τοπι­κό και ενδεχομένως πολύ περισσότερο από έναν παγκόσμιο πόλεμο, η συζήτηση για τον οποίο είναι υπαρκτή στη ρωσική κοινωνία, είναι ακριβώς εκείνοι οι αμερικανικοί μη­χανισμοί οι οποίοι ζουν και αναπαράγονται από την παραγωγή και το εμπόριο όπλων, από τη διασπορά του γεωπολιτικού «χάους» σε όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας. Γι' αυτό και η αναμενόμενη «εκδίκηση» για τον Ρώσο πιλότο και την πρόκληση Ερντογάν θα έχει διάρκεια και πολλαπλάσιες βασανιστικές κατά τον σχεδιασμό τους συνέπειες για τον ίδιο και την τουρκική ελίτ. 

Στενοί συνεργάτες και συνομιλητές του Βλαντίμιρ Πούτιν θέλουν να πιστεύουν ότι «η ίδια η πορεία της ιστορίας, η λογική των γεγο­νότων και οι νόμοι της γεωπο­λιτικής εργάζονται υπέρ μας, ο κόσμος ήδη αλλάζει», επομένως η Ρωσία έχει κάθε λόγο να αντι­στέκεται σε όσους σπεύδουν -καλοπροαίρετα ή μη- να την παρασύρουν σε μεγάλες πολε­μικές συγκρούσεις, απορώντας γιατί ο Πούτιν δεν έφτασε στην Τιφλίδα ή στο Κίεβο ή γιατί το Κρεμλίνο δεν απαντά με ισοδύ­ναμο χτύπημα στον Ερντογάν. Η κυρίαρχη ομάδα σκέψης περί τον Ρώσο ηγέτη κατανοεί πλή­ρως ότι η αμερικανική πολιτι­κή ανάσχεσης της Μόσχας θα μπορούσε να σχεδιάζει για τη Ρωσία μια «μεγάλη Ουκρανία» στο έδαφος Συρίας - Τουρκίας, όπως σχεδίασε και μια «μεγάλη Τσετσενία» στο Ντονμπάς της Ανατολικής Ουκρανίας, όταν το «παιχνίδι» χάθηκε εντελώς στον Καύκασο. Στο πλαίσιο αυτό, οι σύμβουλοι του Πούτιν προσπα­θούν να ελιχθούν ανάμεσα στην ανάγκη να υπερασπιστούν την αξιοπρέπεια της ανερχόμενης Ρωσίας και να διασφαλίσουν τις -κατά το δυνατόν- ευνοϊκότερες συνθήκες της μελλοντικής της ανάπτυξης, διασώζο­ντας εαυτούς από τους δαίμονες που κατα­τρύχουν την ιστορία της. Μακάρι να έχουν πέσει μέσα στους υπολογισμούς τους... 

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-03-10/12/2015)