Το προσφυγικό πρόβλημα στην Ελλάδα

Οι Ευρωπαίοι εγκαταλείπουν τη χώρα μας στην άθλια οικονομική και όχι μόνο μοίρα της, απειλώντας ακόμα και με αποβολή της από τη Συνθήκη Σένγκεν. 

Γράφει ο INSIDER 

Το προσφυγικό πρόβλημα δεν είναι άγνωστο φαινόμενο για την Ελλάδα. Από χώρα προέλευσης μεταναστών, ως συνέπεια της δύσκολης μεταπολεμικής περιόδου, κατέστη, μέσα από μια περίοδο σχετικής ηρεμίας που περισσότερο οφειλόταν στις οικονομικές προοπτικές από την ένταξή μας στους κόλπους την ΕΟΚ, χώρα υποδοχής προσφύγων και μεταναστών. 

Αρχικά ήταν οι Πολωνοί και οι Ρουμάνοι, καθώς και κάποιοι λιγότεροι από άλλες χώρες της επιρροής... της Σοβιετικής Ένωσης, που εγκατέλειπαν κυρίως από λόγους και συνέπειες καταπίεσης τις καθεστωτικές χώρες τους, βρίσκοντας καταφύγιο και προορισμό την Ελλάδα, κυρίως επειδή η αντίδραση του ελληνικού λαού και η όλη σχετική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων ήταν ανέκαθεν όχι μόνο ανεκτική, αλλά μάλλον εξαιρετικά φιλική προς κάθε πρόσφυγα ή μετανάστη. 

Στη συνέχεια και μετά την κατάρρευση των ανατολικών καθεστώτων, στην Ελλάδα άρχισαν μαζικά να εισέρχονται μετανάστες προερχόμενοι από χώρες εγγύς ή απώτερα των βορείων συνόρων μας, κυρίως και κατά το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους από την Αλβανία, προς αναζήτηση καλύτερων όρων διαβίωσης. 

Λίγο αργότερα άρχισαν να εισρέουν μεγάλοι αριθμοί Κούρδων και Παλαιστινίων και σε περιορισμένα επίπεδα Ιρακινοί, για λόγους ικανούς να τους αποδοθεί η ιδιότητα και τα χαρακτηριστικά του πρόσφυγα. 

Προς τα τέλη την δεκαετίας του 1990 άρχισε η εισροή Πακιστανών, Μπανγκλαντεσιανών και Αφγανών, αλλά μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 η εισροή Πακιστανών και Αφγανών κατέστη μαζική, ενώ ανάμεσά τους υπήρχαν και προερχόμενοι από άλλες ασιατικές και αφρικανικές χώρες, επικαλούμενοι άπαντες σχεδόν ως λόγους εγκατάλειψης των χωρών τους την εκεί ταραχώδη κατάσταση, την καταπίεση και τη στοχοποίησή τους, υποβάλλοντας συγχρόνως αίτημα χορήγησης πολιτικού ασύλου στην Ελλάδα. 

Από εκείνη την περίοδο, άρχισαν να εμφανίζονται και τα πρώτα οργανωμένα δίκτυα διακίνησης και εκμετάλλευσης μεταναστών στην Τουρκία, της οποίας η όλη πολιτική την απέναντι στη συγκεκριμένη μορφή του οργανωμένου εγκλήματος ήταν πάντοτε όχι απλά ανεκτική, αλλά αντίθετα διαπραγματεύσιμη, προς αμοιβαίο όφελος, των διακινητών από τη μια μεριά και τουρκικών Αρχών ή μεμονωμένων αξιωματούχων από την πλευρά του τουρκικού κράτους.. 

Με την ανοχή, την παρότρυνση και την υποστήριξη των λαθροδιακινητών από συγκεκριμένες τουρκικές Αρχές, με πρώτη ενδιαφερόμενη και ενεργοποιούμενη τη ΜIT, οι μεμονωμένοι λαθροδιακινητές εξελίχθηκαν σε μεγάλα κυκλώματα, με διασυνδέσεις και ποικίλες δυνατότητες σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και βεβαίως στην Ελλάδα, που αποτελούσε την ανατολική πύλη εισόδου στην Ευρώπη των πλέον επικίνδυνων λαθροδιακινούμενων μεταναστών και προσφύγων. 

Έτσι, σε κάποια στιγμή, έγινε αντιληπτό από τη χώρα μας ότι στο έδαφός της βρίσκονταν πάνω από ένα εκατομμύριο μετανάστες, που εισήλθαν λαθραία στη χώρα μας και επίσης παράνομα παρέμεναν σε αυτή, ενώ ανάμεσά τους και αποδεδειγμένα υπήρχαν μέλη τρομοκρατικών και εγκληματικών ομάδων και οργανώσεων, καθώς και πράκτορες την ΜΙΤ, για συγκεκριμένες αποστολές και δράσεις. 

Απέναντι σε όλη αυτή την κατάσταση και διαχρονικά, η πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων χαρακτηριζόταν από μια διστακτικότητα στη λήψη αποτελεσματικών αποφάσεων για την αντιμετώπιση του όλο και περισσότερου διογκωμένου προβλήματος. 

Από τη μια μεριά ικανοποιούνταν, με αδικαιολόγητη φειδώ, τα αιτήματα χορήγησης πολιτικού ασύλου, ενώ από την άλλη παρεχόταν η ευχέρεια ακόμα και στους εντοπισθέντες παράνομους μετανάστες να παραμένουν στη χώρα μας, εκμεταλλευόμενοι τα σχετικά παράθυρα ανοχής που δημιουργούσαν οι επιπόλαια καταρτισθέντες και αναποτελεσματικοί νόμοι και αποφάσεις. 

Ουσιαστικά, δηλαδή, ουδέποτε υπήρξε και λειτούργησε σταθερή και σοβαρή πολιτική επί του μεταναστευτικού και προσφυγικού προβλήματος, ενώ και στους κόλπους την Ε.Ε. ουδεμία σχετική σοβαρή αναφορά, πρόταση ή απαίτηση υποβλήθηκε εκ μέρους της χώρας μας, η οποία επίσης δεν προκάλεσε κάποια ουσιαστική συζήτηση ή ειδική Σύνοδο Κορυφής για ένα τόσο σοβαρό θέμα. 

Υπό αυτές τις συνθήκες, η Ελλάδα βρέθηκε να υποδέχεται τα μεγάλα προσφυγικό κύματα από τη Συρία και τη γενικότερη μαζική εισροή μεταναστών από τα παράλια της Τουρκίας κατά τους τελευταίους μήνες, που βεβαίως σχετίζονται κατά πολύ και με τη λανθασμένη πολιτική την σημερινής ελληνικής κυβέρνησης, που μάλλον ταυτίζεται με πρόσκληση υποδοχής στη χώρα μας όλων των επιθυμούντων να εγκαταλείψουν τις δικές τους χώρες - για οποιουσδήποτε λόγους. 

Το πρόβλημα φαίνεται να οξύνεται ακόμα περισσότερο μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι και τον πανικό που προκάλεσαν στους Ευρωπαίους τα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα, με αποτέλεσμα να υψωθούν ποικίλης μορφής τείχη αναχαίτισης και παρεμπόδισης διακίνησης και μετάβασης των προσφύγων-μεταναστών στους επιθυμητούς τους προορισμούς. 

Αποτέλεσμα όλων αυτών των εξελίξεων και αποφάσεων είναι η Ελλάδα να τείνει να εξελιχθεί σε μια ευρωπαϊκή «αποθήκη ψυχών» και να καλείται να αντιμετωπίσει, για λογαριασμό όλων, το σύνθετο και απρόβλεπτων διαστάσεων πρόβλημα χωρίς εθνική σχετική πολιτική και χωρίς καμιά ουσιαστική οικονομική συνδρομή από τους Ευρωπαίους, οι οποίοι, για μια ακόμα φορά, έδωσαν «γην και ύδωρ» στην Τουρκία, που δεν τα δικαιούται, εγκαταλείποντας τη χώρα μας στην άθλια οικονομική και όχι μόνο μοίρα της, απειλώντας ακόμα και με αποβολή της από τη Συνθήκη Σένγκεν. 

(ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ-05/12/2015)