Η απογείωση της οικονομίας ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ

■ Ψίθυροι μεταξύ των βουλευτών της ΝΔ για την έλλειψη αναπτυξιακής προοπτικής. 

Με την τακτική της πολιτικής συ­νεχών αντιπερισπασμών επιχει­ρεί η τρικομματική κυβέρνηση να αποσπάσει την προσοχή από τη «λίστα Λαγκάρντ» και τις πολιτικές ευθύνες Βενι­ζέλου, αλλά κυρίως να συγκαλύψει το αδιέ­ξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η πολιτική της νεοφιλελεύθερης ανάπτυξης και της προσέλκυσης επενδύσεων... 

Με φόντο την πρωτοφανούς έντασης φτώχεια και ανεργία, ο κ. Σαμαράς επιδίδε­ται σε επικοινωνιακού χαρακτήρα συσκέ­ψεις υπουργών και υπηρεσιακών παραγό­ντων, που εξαντλούνται σε ευχές για την προσέλκυση επενδύσεων και τη βελτίωση της κατάστασης. Παράλληλα επιδιώκει διεύρυνση της ατζέντας με τις θεσμικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις που φτάνουν μέχρι την αναθεώρηση του Συντάγματος. 

Η ελληνική οικονομία δεν άρχισε να απο­γειώνεται το Νοέμβριο του 2012, όπως ευαγγελίζονταν οι κυβερνητικοί παράγοντες, τα προβλεπόμενα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις δεν ήρθαν μέχρι το τέλος του προηγουμένου έτους όπως διαρρεόταν από το κυβερνητικό επιτελείο. Επενδύσεις δεν φαί­νονται στον ορίζοντα γι΄ αυτό, άλλωστε, ο κ. Σαμαράς δήλωσε ότι «οι επενδύσεις θα έρ­θουν με τη ρευστότητα, την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την επιστροφή των καταθέσεων». Τα μεγάλα projects για το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου έχουν «κολλήσει» μεταξύ Βερολίνου, Μόσχας και Ουάσιγκτον, ενώ ακόμη και η ανακήρυ­ξη της ΑΟΖ προσκρούει επί του παρόντος στην αντίθεση της Τουρκίας και στις συστά­σεις των ΗΠΑ. Ενδεικτικό του γενικότερου αδιεξόδου είναι ότι τα ταξίδια του πρωθυ­πουργού για την προσέλκυση επενδύσεων σε Αραβικά Εμιράτα, Κατάρ, Μόσχα Πεκίνο έχουν «παγώσει» - αν δεν έχουν ματαιωθεί, όπως στα Αραβικά Εμιράτα. 

Η «απογείωση» της ελληνικής οικονομίας αναβάλλεται για το τέλος του 2013 τουλά­χιστον, αφού, όπως δήλωσε ο πρωθυπουργός, οι ιδιωτικοποιήσεις και οι επενδύσεις για να δείξουν αποτελέσματα θα απαιτηθούν περισσότεροι από έξι μήνες. Μέχρι τότε η συγκυβέρνηση θα περιοριστεί στην εφαρμογή του πιο σκληρού οικονομικού προγράμματος που έχει επιβληθεί σε χώρα της Ε.Ε και που με μαθηματική βεβαιότητα θα προκαλέσει ανθρωπιστική κρίση. Είναι δε σαφές ότι το πρόγραμμα είναι αδιέξο­δο, η υπέρμετρη αύξηση της φορολογίας εμποδίζει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας -όπως επισημαίνει ακόμη και η Wall Street Journal- και αυτό έχει αρχίσει και ανησυχεί σφόδρα το Μέγαρο Μαξίμου. 

Η Ελλάδα κάνει τα πάντα και η Γερμανία τίπστ΄ άλλο από το να ζητά ολοένα και περισσότερα μέτρα. Η αύξηση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης δεν είχε το αναμενόμενο εισπρακτικό αποτέλεσμα όπως δεν θα έχει και η αύξηση των φόρων στα αυτοκίνη­τα άνω των 2.000 κυβικών, ενώ η υπερφορολόγηση των ακινήτων επέφερε την καταβαράθρωση της αξίας τους και την εκτόξευση του αριθμού των «κόκκινων» δανείων. 

Λογικά προκύπτει ότι στόχος αυτών των μέτρων δεν είναι η αύξηση των εσόδου ή η βελτίωση των οικονομικών μεγεθών, αλλά η υποταγή του πληθυσμού, το σπάσιμο του ηθικού της κοινωνίας, η αποδοχή της υποβάθμι­σης του κοινωνικού και εθνικού επιπέδου. 

Η επενδυτική καχεξία πάντως και η απουσία θετικών ειδήσεων έχει αρχίσει και δημιουργεί ψιθύρους στο εσωτερικό της συμπολίτευσης αλλά και μεταξύ πολιτικών που αποτελούν δυνητική δεξαμενή για τη δημιουργία της ευρωπαϊκής παράταξης του κ. Σαμαρά. Παράλληλα υπάρχουν φωνές που ασκούν κριτική στον πρωθυπουργό επειδή δεν προχωρά στη δημιουργία ενός δικτύου κοινωνικής προστασίας που με φιλανθρωπικού έστω χαρακτήρα παροχές θα εμφανίσει την κοινωνική ευαισθησία της συγκυβέρνησης και θα διατηρήσει το κοινωνι­κό θερμόμετρο. Ακόμη και οι βουλευτές της Ν.Δ δεν είναι αισιόδοξοι για το αν η κυβέρ­νηση θα αντέξει μετά την άνοιξη. Αντίθετα προβλέπουν ότι οι αποκαλύψεις που θα συνοδεύσουν τη διερεύνηση της υπόθεσης για τη «λίστα Λαγκάρντ» θα προκαλέσουν προβλήματα στη Ν.Δ, από τη στιγμή που αποφάσισε να καλύψει τον κ. Βενιζέλο. 

Στο πλαίσιο αυτό, το Μαξίμου ανοίγει μέτωπο με τον ΣΥΡΙΖΑ και φέρνει στην κο­ρυφή της ατζέντας το ζήτημα της βίας από τμήμα του περιθωρίου. Ο στόχος είναι προφανής: να αποδυναμώσει και να απαξιώσει το βασικό πολιτικό φορέα που μπορεί να αποτελέσει τον πόλο συσπείρωσης της κοι­νωνικής δυσαρέσκειας και να προκαλέσει πολιτική αποσταθεροποίηση. Φυσικά, με την επίθεση στις καταλήψεις και γενικότερα στον εναλλακτικό αριστερό χώρο «χτυπά» προληπτικά πιθανές εστίες ακτιβισμού. Το ενδεχόμενο των εκλογών έχει αποκλειστεί, όπως επαναλαμβάνει πια ο πρωθυπουργός αφού οι Γερμανοί δεν θέλουν επ' ουδενί να ανοίξει ξανά το ελληνικό θέμα πριν από τις δικές τους εκλογές. 

Αν προκύψει πολιτική ανατροπή στην Ελλάδα, το κυρίαρχο περί τη Μέρκελ κατεστημένο θα βρεθεί μπρο­στά στο δίλημμα είτε να χρεωθεί εξελίξεις που θα οδηγούν πιθανόν σε κλυδωνισμούς στην Ε.Ε είτε να αναγνωρίσει την αποτυχία της στη χώρα μας και να υποχωρήσει χαλαρώνοντας το δημοσιονομικό πρόγραμμα. Και τα δύο θα έχουν κόστος αφού ο μέσος Γερμανός ψηφοφόρος δεν διακρίνεται για την ευελιξία σκέψης του. Σε αυτή τη λογι­κή εντάσσονται οι κινήσεις βελτίωσης των σχέσεων του Βερολίνου με τον ΣΥΡΙΖΑ -ή τουλάχιστον βολιδοσκόπησης των προθέ­σεων Τσίπρα-, τις οποίες το Μέγαρο Μαξίμου παρακολουθεί με προσοχή. 

ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΓΚΟΥΤΖΑΝΗ 

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-17/1/2013)