Ο Μιχαλoλιάκoς πέτυχε εκεί όπου απέτυχαν οι «κορυφαίοι»

Οι λύσεις στις μέρες μας περνούν μέσα από τις τσέπες των πολιτών, προπάντων όμως περνούν μέσα από τις ψυχές τους. 

του ΜΑΝΩΛΗ ΚΟΤΤΑΚΗ 

Τώρα που κατακάθι­σε κάπως η σκόνη των εξελίξεων και δι­αμορφώθηκε η ποινική αξιο­λόγηση ενός εκάστου από τα ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής, είναι νομίζω ώρα να πάμε τη συζήτηση λίγο πα­ρακάτω. Προφανώς και η παρατεταμένη υποδικία θα επηρεάσει τα πράγματα προς τη μία ή την άλλη κατεύθυν­ση, ασφαλώς και οι συσχε­τισμοί θα διαμορφωθούν εκ νέου, αυτό όμως δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζει από τα αληθινά προβλήματα του πολιτικού συστήματος. Στέκομαι σε δύο. 

Ερώτηση: Αν αφαιρέ­σουμε από τα στελέχη της Χρυσής Αυγής τη βία, την αυθάδεια, τον ...
τραμπουκισμό, το μίσος, τον ναζισμό, τι μένει, αλήθεια; Απάντη­ση: Ένα πολιτικό κόμμα, του οποίου η επιρροή εξαπλωνό­ταν ραγδαία σε όλα τα κοι­νωνικά στρώματα πριν από τη δολοφονία Φύσσα, με τάση να αποτελέσει με διαφορά την τρίτη δύναμη στις προσε­χείς ευρωεκλογές. Το εγκλη­ματικό λάθος της να δολο­φονήσει Έλληνα, κάτι που είναι μακριά από το «ιδε­ολόγημα» της, φυσικά και θα ανακόψει αυτή τη φρε­νήρη πορεία, το συμπέρα­σμα όμως είναι καθαρό: Ο Μιχαλολιάκος με την τρέλα του έδειχνε έτοιμος να πετύ­χει εκεί όπου απέτυχαν κορυ­φαία στελέχη της κεντροδεξι­άς παράταξης, τα οποία ίδρυσαν δικό τους κόμμα μέσα στην τελευταία εικοσαετία: να διασπάσει κατά τρόπο συντριπτικό την εκλογι­κή βάση της Ν.Δ, και να γίνει ο εφιάλτης της. Πριν από τη Χρυ­σή Αυγή ο κανόνας ήταν: Φεύγω, παίρνω μερικά στε­λέχη μαζί μου και, με τη βο­ήθεια της αγοράς και μερικών τηλεοπτικών σταθμών, επιδιώκω να αποσπάσω με­γάλο τμήμα της εκλογικής βάσης της Ν.Δ. Οι περισ­σότεροι που το έκαναν, είτε με τη βοήθεια του συστήματος είτε χωρίς, απέτυχαν. Με εξαίρεση τον Καρατζαφέρη, που κέρδισε δύο θητεί­ες (2007,2009), τον Σαμαρά, που κέρδισε μια (1993), και τον Καμμένο (μία), όλοι όσοι προσπάθησαν απέτυχαν παταγωδώς. 

Ο Μιχαλολιάκος πέτυχε εκεί όπου απέτυχε ο Μάνος με τους «Ταύρους», ο Στεφανόπουλος με τη ΔΗΑΝΑ, η Ντόρα με τη Δημοκρατική Συμμαχία και ο Αβραμό­πουλος με το ΚΕΠ. Οι πε­ρισσότεροι έχουν την τάση να υποβαθμίζουν αυτή την επιτυχία, η οποία επετεύχθη χωρίς οικονομικούς πόρους και συνέπεσε με την έκρηξη των social media στην πατρί­δα μας, αλλά η αλήθεια εί­ναι αυτή. Η Ακροδεξιά έγι­νε παίκτης γιατί ο πολιτικός της λόγος -προτού γίνουν τα πρόσφατα αποκαλυπτήρια της- ακουμπούσε τη λαϊκή ψυχή. Ακόμη και αν μετά τις τελευταίες εξελίξεις εξαφανι­στεί εντελώς από τον χάρτη, το πρόβλημα φυσιογνωμίας που έχει η ελληνική Κεντρο­δεξιά δεν επιλύεται. 

Όλο και κάποιος νέος Μιχαλολιάκος -περισσότε­ρο μοντέρνος, λιγότερο βί­αιος, μη ναζιστής- θα ξεπη­δήσει από το πουθενά για να διεκδικήσει έναν ολό­κληρο κόσμο που αναζη­τά έκφραση. Και για να εί­μαι ξεκάθαρος, δεν θεωρώ ότι η λογική της διανομής του πρωτογενούς πλεονά­σματος θα δώσει λύση στο πρόβλημα. Οι λύσεις, ναι, περνούν στις μέρες μας μέσα από τις τσέπες του εκλο­γικού σώματος, προπάντων όμως περνούν μέσα από τις ψυχές του. Αν δεν μιλήσεις σε αυτές, τα όποια κέρδη εί­ναι βραχυπρόθεσμα. 

Το δεύτερο που πρέπει να έχουμε στον νου μας είναι ότι η διείσδυση της Χρυσής Αυγής στον σκληρό πυρήνα του κράτους (Αστυνομία, Δικαιοσύνη, Στρατός, Εκκλησία) φανερώνει ότι βρισκό­μασταν στα πρόθυρα, πώς να το πω, ενός δεξιού «πραξικοπήματος»; Δεξιού λαϊκού «κινήματος»; Όταν φτάνουν άνθρωποι συντηρητικοί, πιστοί στο γράμμα του νόμου, που ψήφιζαν μια ζωή Ν.Δ. (το χέρι τους δεν πήγαι­νε αλλού) να βοηθούν μυστι­κά τη Χρυσή Αυγή, κατά την άσκηση των δημοσίων κα­θηκόντων τους, τότε το ρήγ­μα που έχει προκληθεί στον ιστορικό πυρήνα της ελληνι­κής Κέντρο-δεξιάς είναι πο­λύ μεγάλο. 

Και δεν ξέρω πόσο γρή­γορα μπορεί να κλείσει, εί­τε υπάρχει η Χρυσή Αυγή είτε όχι. Είναι, νομίζω, ώρα η ελληνική Κεντροδεξιά να ξανακοιτάξει καλά τον εαυ­τό της στον καθρέφτη και να διερωτηθεί: Της αρέσει αυτό που βλέπει; Ανταποκρίνεται στις κοινωνικές διεργασίες; Η πρέπει να επανιδρυθεί εκ θεμελίων; Ιδού η Ρόδος. 

(ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-06/10/2013)