Η εωσφορική «φιλανθρωπία» του εγωιστή.

■ Αν νιώθεις ό,τι πράττεις, δεν έχεις ανάγκη να το διαφημίζεις. Είσαι αυτό που κάνεις, όχι αυτό που λες πως κάνεις. 

Σου δε ποιούντος ελεημοσύ­νη, μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου». Ιησούς Χριστός, 

Καινή Διαθήκη, Κατά Ματθαίον 6:3. 

Όλα έχουν στηθεί ιδανικά. Τα έντονα φώτα από τα τηλεοπτικά συνεργεία κοντεύουν να προκαλέ­σουν εγκαύματα στα πρόσωπα των αδημονούντων να φανούν «καλοί άνθρωποι». Το χριστουγεννιάτικο δέντρο γυαλίζει, σ' ένα δωμάτιο γεμάτο χλιδή και ακριβό γούστο... Τα μικρά παιδιά, οι ανήμποροι, οι πολύτεκνοι, οι ασθενείς, οι εξαρτη­μένοι από ουσίες με τρίγωνα στα χέρια λένε τα κάλαντα στον «ισχυ­ρό πλην υπέροχο». Τον κοιτούν με προσδοκία. 

Το βλέμμα τους είναι ένα βου­βό σήμα SOS. Βυθίζονται στη στε­ριά. Ζητούν βοήθεια. Φαίνεται. Δεν χρειάζεται να το πουν. Οι δι­άπλατα ανοιγμένες κόρες των μα­τιών τους εκφράζουν την ύστατη ικεσία. «Δεν γίνεται αλλιώς... Αφού φτάσαμε μέχρις εδώ, μέχρι το σα­λόνι, τα ενδότερα της δύναμης και του πλούτου, θα ακουστούμε» σκέ­φτονται εκείνοι που σημαδεύτη­καν από τον Θεό, τους ανθρώπους και τον χαρακτήρα τους. Ο άρχων του κόσμου τούτου, ο πλούσιος, ο εξουσιαστής χαίρεται με το θέαμα. Οι κολασμένοι που μαζεύτηκαν στο σεράι του για τα κάλαντα και τις σιωπηλές παρακλήσεις απαρτί­ζουν ένα εξαίσιο ντεκόρ. 

Απαραίτητοι κομπάρσοι για τα γυρίσματα της ταινίας μικρού μή­κους «Ο Φιλάνθρωπος», όπου οι παραγωγοί εντυπώσεων της τηλε­όρασης, του ραδιοφώνου, των εφη­μερίδων και του ίντερνετ θα εγκωμιάζουν την απλότητα και την κα­λοσύνη του πρωταγωνιστή (και παραγωγού συνάμα). Κάθε χρόνο το κάνει. Πάντα πετυχαίνει το τρικ. Με τα χρήματα και τη δύναμή του, πολιτική ή άλλη, εξαθλιώνει πλη­θυσμούς. Μάζες ανθρώπων. Σ' αυ­τούς περιορίζει τις ελπίδες σε τέ­τοιο βαθμό, που το μοναδικό αποκούμπι τους είναι να βρουν μια θέ­ση στην ορχήστρα των καλάντων για να τα πουν στον δήμιό τους την επόμενη χρονιά - εκλιπαρώντας τον οίκτο του. 

Το μεγάλο κόλπο 

Το σχέδιο εκτελείται κατά γράμμα. Οι ηττημένοι της ζωής λένε τα κάλα­ντα και χαμογελούν στον Γραμμα­τέα, στον Τελώνη, στον Φαρισαίο. Χαμογελούν με την καραβοτσακισμένη έκφραση των ανθρώπων που πονούν. Εκείνος, στο φινάλε, δασκαλεμένος από «γκουρού» της επικοινωνίας ή απλώς εκπαιδευμέ­νος από τη μακρά θητεία του στον ιταμό τρόπο σκέψης, δακρύζει. Ο τρόπος που προσπαθεί να το «κρύψει», με αμήχανες κινήσεις των χε­ριών που σφουγγίζουν με μαντίλι κροκοδείλια δάκρυα, δεν είναι τίπο­τε άλλο παρά σκηνοθετική οδηγία: «Παιδιά, τραβάτε με από εδώ. Από την αριστερή την κάμερα. Μ' αυτό το προφίλ βγαίνω πιο συγκινημένος, πιο χλομός, πιο αδύνατος». Το πλά­νο βγαίνει αριστουργηματικό. 

Ο συναυτουργός του εγκλήμα­τος της προδοσίας των ελπίδων μας εκπέμπει στην τηλοψία την εικόνα του καλού Σαμαρείτη, ο οποίος δεν έχει να προσφέρει τίποτε άλλο από λίγες σταγόνες δακρύων και πολλές καλές κουβέντες. Ωστόσο, συγκινεί τους πάντες. Κυρίως τα επόμενα θύματά του... Ένα επίσης αξιοπρόσε­κτο κόλπο των απογόνων των σταυρωτών του Ιησού είναι η... παλιν­δρόμηση μεταχειρισμένων ενδυμάτων. Οι ντελάληδες της εξουσίας, οι εγκωμιαστές των κατοχικών δυνά­μεων, οι θεραπαινίδες των αριστε­ριστών δισεκατομμυριούχων, αφού εξοντώσουν πνευματικά και υλικά μια χώρα, κάνουν εράνους για τους φτωχούς! 

Κι αυτοί που κοντεύουν να φράξουν τα πνευμόνια τους καπνίζο­ντας πούρα και άλλες ουσίες μαζί με τους αρχινονούς της εγχώριας μαφίας, δράττουν τα μικρόφωνα, κορυβαντιούν και εκστασιάζονται επειδή γέμισαν φορτηγά με τρύ­πια πουκάμισα, παντελόνια με ξέφτια και ξεβαμμένες κιλότες που δί­νουν οι άμυαλοι φτωχοί στους άλ­λους - όχι από καρδιάς αλλά επει­δή το είπαν τα κανάλια. Γίνονται οι προμηθευτές της σκουπιδόμαζας που συγκεντρώνουν οι ζάπλουτοι για να την επιστρέψουν στους έχο­ντες ανάγκη! Και τελικά όσα μαζεύοντε πηγαίνουν στα σκουπίδια, όπως αποκάλυψε η «δημοκρατία». 

Κι όλα αυτά επειδή οι έχοντες και κατέχοντες γνωρίζουν να δια­χειρίζονται την αγιάτρευτη πληγή του εγωισμού. Ο πένης δεν θα δώ­σει τον έναν χιτώνα (έστω φθαρμέ­νο) στον πλησίον του, αλλά θα τον πάει στη χωματερή των τηλεοπτι­κών σταθμών. Φυσικά, το αντιμίσθιό του είναι η πιθανότητα προβο­λής της φάτσας του: «Εϊ, δείτε με! Είμαι καλός!» 

Το σωστό 

Ο Ιησούς Χριστός, απόλυτος γνώ­στης της ανθρώπινης ψυχικής αβύσ­σου, όπου πνίγονται οι αρετές, είχε διατάξει να μην προβάλλουμε τις αγαθοεργίες μας. Να μην επιδει­κνύουμε τα καλά που πράττουμε, υπολογίζοντας στον έπαινο, στην κοινωνική αποδοχή, στην τόνωση του εγωισμού. Αν νιώθεις ό,τι πράτ­τεις, το πιστεύεις, το ενστερνίζεσαι και είναι ο τρόπος της ζωής σου, δεν έχεις ανάγκη να το διαφημίζεις. Εί­σαι αυτό που κάνεις, όχι αυτό που λες πως κάνεις. 

ΔΙΑΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ

Παναγιώτης Λιάκος 

(Κυρ.Δημοκρατία-30/12/2012)