Έλληνες, Χριστούγεννα και Σινάτρα

• Στη χώρα όπου υπούργευσε στα της... Παιδείας η ανελλήνιστη Διαμαντοπούλου της Μπίλντερμπεργκ, η φωτοτυπία βασιλεύει. 

Μέσα στις γιορτές μπορείς να καταλάβεις σε όλη της την έκταση τη συντριπτι­κή ήττα που έχει υποστεί η έννοια της ελληνικότητας ως ζώσα πραγ­ματικότητα. Ειδικά στους κατοίκους του εξαρτώμενου από τις δάνειες δυνάμεις κρατιδίου τούτο το βίωμα ξεθωριάζει πιο γρήγορα από τις προ­εκλογικές υποσχέσεις των μαριονέ­των με τα πτυχία της αλλοδαπής, τα αδούλευτα χέρια και τα πολλά ακίνητα. Στην άκρη του ...βαράθρου της απώλειας της ταυτότητας -άρα του νοήματος της ύπαρξης μας- προσπα­θούμε να πιαστούμε από ένα μελο­μακάρονο, έναν κουραμπιέ και τον ευτραφή «άγιο» της Coca-Cola με την κόκκινη φορεσιά. Αναπόφευ­κτα, γλιστράμε στον γκρεμό. Στο σα­λόνι της γιορτής ανοιχτή η τηλεόρα­ση να πρακτορεύει τα συμφέροντα των γενοκτόνων μας με τους γρυλισμούς του κάθε Σουλεϊμάν και τα αστεία, πανύψηλα φέσια των υπο­τακτικών του. 

Οι δήμαρχοι των ελληνόφωνων πόλεων, κωμικές φιγούρες οι περισσότεροι, με βασιλιά του τοπικού Καρνάβαλου τον απερίγραπτο Καμίνη, κάθε έτος φωτογραφίζουν το χάσκον κενό του εσωτερικού πολιτι­σμού τους και το εκθέτουν στις τερα­τώδεις κατασκευές των «γιορτών». Μνημεία κακογουστιάς. Ατσάλινες κιβωτοί της οίησης, της ηλιθιότητας, της ξενομανίας, στολισμένες με γιρ­λάντες και λαμπιόνια made in China. 

Νέα Υόρκη 

Σε κάτι τέτοια έχει συνοψιστεί το μήνυμα των Χριστουγέννων στον γκριζαρισμένο πληθυσμό της χώ­ρας. Μια παραφουσκωμένη γαλο­πούλα, αλκοόλ, επιβληθέν ξεφάντω­μα, καρέ του άσου, τηλεόραση ανοι­χτή, πεταχτά φιλιά με γεύση ψητού, ποτού και ζάχαρης άχνης, και Σινάτρα. Πολύς, ατέλειωτος, επαναλαμ­βανόμενος Φρανκ Σινάτρα. 

Στις κεντρικές πλατείες η Νέα Τάξη επιβάλλει τον ρυθμό με προ­παγανδιστικά μεγάφωνα που πα­ραπέμπουν σε Όργουελ. Από τα ηχεία, χωρίς παύση, δυνατά και με κακορυθμισμένα ποτενσιόμετρα, οι Έλληνες ακούν Φρανκ Σινάτρα. Λες και γιορτάζουμε τη γέννηση του «Φράνκι» στις 25 Δεκεμβρί­ου και όχι του Θεανθρώπου. Πα­ντού κυριαρχεί ο Σινάτρα-και άλ­λοι εξίσου Αμερικανοί ομότεχνοι του. Κάθε γωνιά του ρημαγμένου τόπου μετατρέπεται σε τσαλακω­μένη φωτοτυπία της Νέας Υόρκης. Μέχρι εκεί μπορούμε να φτάσου­με. Μέχρι τη φωτοτυπία. Στη χώρα όπου υπούργευσε στα της... Παιδεί­ας η ανελλήνιστη Διαμαντοπούλου της Μπίλντερμπεργκ, η φωτοτυπία βασιλεύει. 

Βιαστικές μητέρες τραβολογούν με πείσμα τα παιδιά τους, που είναι σοφά. Τα παιδιά θέλουν να πάνε παντού και να σταθούν παντού και να τα δουν όλα! Μπορούν να χαρούν με το τίποτα. Μόνο τα παιδιά μπορούν να χαρούν στην Ελλάδα του τίποτα. Μεθυσμένοι Αλβανοί Αϊ-Βασίληδες στην πλατεία Συντάγματος πουλάνε την αναμνηστική φωτογραφία τους (μαζί με ταλαιπωρημένο γαϊδουράκι) για να υπάρξει ντοκουμέντο ότι κάποτε υπήρξαν Χριστούγεννα - έστω και δίπλα σε μεθυσμένο «άγιο» από τα Τίρανα και το Φίερι. 

Η Δύση, στα Χριστούγεννά της, είναι ειλικρινής και ενθουσιώδης. Γιορτάζουν όσο τίποτα τη γέννη­ση του Χριστού διότι πιστεύουν ότι έγινε. Το Πάσχα εκεί, στην Εσπερία, περνάει στο ντούκου διότι κατά βά­θος δεν μπορούν να το δεχτούν ότι αναστήθηκε ο Κύριος. Δεν το χωράει ο νους τους το εξωλογικό, το μη με­τρήσιμο, το άπειρο. 

Μαύρη ήπειρος 

Η σπουδαιότερη, διδακτικότερη ει­κόνα της «Αθήνας που βάζει τα κα­λά της» είναι οι επιθετικοί Σουδανοί, Σομαλοί και άλλοι Αφρικα­νοί που έχουν απλωμένη την πρα­μάτεια τους στη λεωφόρο Αμαλίας έξω από τη Βουλή! Μπροστά στα μούτρα εκείνων που καμώνονται ότι «νοιάζονται» για την Ελλάδα και θα «ελέγξουν» την εγκληματικότητα. Κάθε εκλεγμένος αρλεκίνος περνά­ει μπροστά από τις λινάτσες του παραεμπορίου προτού μπει μέσα στον ναό του Τσοχατζόπουλου και ομι­λήσει για τη «σωτηρία του έθνους» και την... αυτοθυσία του να μπαίνει στον κόπο και τα... έξοδα «να προ­σπαθεί και να εργάζεται για το καλό μας». Αν στοχαζόμασταν ορθά, αντι­κρίζοντας την τριτοκοσμική εικόνα έξω από τη Βουλή, θα είχαμε φέρει μόνοι μας, αβοήθητοι, αποφασισμέ­νοι και πανίσχυροι, τη χρειαζούμενη μεταβολή στα πολιτικά μας. 

Μοναξιά 

Εκείνοι που παθαίνουν κατάθλιψη την περίοδο των γιορτών αισθάνο­νται παράταιροι με το απαστράπτον σκηνικό. Κι όμως, δεν είναι. Οι ρη­χές φωταψίες και η επίδειξη πλού­του είναι αταίριαστες με το μήνυμα της φτωχικής φάτνης. Όσοι θλιμμένοι κοιτούν τις στολισμένες βιτρίνες, είτε είναι πλούσιοι είτε άποροι, δεν είναι μύγες μέσα στο γάλα της πλα­στής χαράς. Υποσυνείδητα αντιλαμ­βάνονται ότι προδόθηκε το μήνυμα που στέλνει ο Χριστός στην ανθρω­πότητα. Αισθάνονται την αλήθεια να πνίγεται σε ωκεανούς σαμπάνιας, οί­νου και άλλων ουσιών και να ασφυ­κτιά κάτω από τη βαρεία ύλη. Γι’ αυ­τό ανυπομονούν και θέλουν να περά­σουν γρήγορα οι γιορτές. Επειδή δεν είναι οι γιορτές τους. Ο Χριστός στην Αγία Γραφή δεν αναφέρεται πουθε­νά να γελάει. Σίγουρα γνώριζε πώς θα διαχειριζόμασταν εμείς το σύμβο­λο της ταπεινής Γέννησης Του. 

Καλά Χριστούγεννα! 

Παναγιώτης Λιάκος 

(Κυρ.Δημοκρατία-23/12/2012)