Η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ των πιστωτών

■ Τα κόμματα των Μνημονίων και τα plan Α και plan B. 

■ Υπό συνθήκες πρωτοφανούς και μαζικής παρέμβασης των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, ο ελληνικός λαός δεν αποφάσισε να ολοκληρώσει το βήμα της 6ης Μαΐου στις εκλογές της 17ης Ιουνίου... 

Η επίθεση κατά του βουλευτή της Αριστεράς Δημήτρη Στρατούλη ελπίζουμε να μην συνιστά ένδειξη εισόδου σε ελληνικό «κύκλο της έντασης», σαν αυτόν που γνωρίσαμε στο παρελθόν σε Ελλάδα, Κύπρο, Ιταλία. Δεν μπορούμε όμως να το αποκλείσουμε.... 

Ανεξαρτήτως του τι συνέβη με τον Στρατούλη, έχουμε στην Ελλάδα από τη μια, τη βίαιη, εμφυλιοπολεμική κουλτούρα που «εκπέμπει» η Χρυσή Αυγή και, από την άλλη, τις καθόλου ακίνδυνες δυνάμεις που «επιστάτησαν» / «επιστατούν» στα Μνημόνια, αρχικά διά της επιρροής τους στους συμβούλους του Γιώργου Παπανδρέου και μετά στις κυβερνήσεις που ακολούθησαν. Δεν πρόκειται μόνο για οικονομικές / πολιτικές δυνάμεις. Διαθέτουν αυτόνομη, διεθνή παρακρατι­κή υποδομή. Έχουν δραστηριοποιηθεί σε «καυτά σημεία» (Βαλκάνια, πρώην ΕΣΣΔ, Μέση Ανατολή), σε συνεργασία με διάφορες υπηρεσίες. Για να μην μιλήσουμε για τη δράση «συνιστωσών» ξένων συμφερόντων στο ίδιο το ελληνικό «βαθύ κράτος». 

Επανειλημμένα υποστηρίξαμε ότι ο δρόμος του Μνημονίου οδηγεί στην καταστροφή της ελληνικής Δημοκρατίας, όσης και όποιας υπάρχει τέλος πάντων. Γι΄ αυτό είναι γελοία η πρόταση σύμπηξης «αντιφασιστικού μετώπου» από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα κόμ­ματα των Πιστωτών. Πώς είναι δυνατόν να ενωθούν οι Έλληνες που πέφτουν από τα μπαλκόνια κι αυτοί που τους σπρώχνουν με την πολιτική τους; Η Χρυσή Αυγή είναι γνή­σιο τέκνο του Μνημονίου. Αν θέλεις να την καταπολεμήσεις, πρέπει να σταματήσεις το Μνημόνιο! Μόνο την αυτοκαταστροφή της μπορεί να προκαλέσει η Αριστερά, συνεργα­ζόμενη με πολιτικές δυνάμεις που προώθη­σαν / προωθούν την καταστροφή, λεηλασία και προδοσία του ελληνικού λαού. 

Τελειώνει η μετεκλογική «ισορροπία» 

Φεύγοντας από τη βία, διαπιστώνουμε μια γενικότερη πολιτική «αντεπίθεση», εσωτερι­κά και διεθνώς, των δυνάμεων του Μνημο­νίου, των κομμάτων των Πιστωτών. Πριν από έξι μήνες όλοι εξεπλάγησαν και πανικοβλήθηκαν από τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μάιου. Αποτελέσματα που απέδει­ξαν την έκταση της αποδοκιμασίας των δύο κομμάτων που διοίκησαν τη χώρα μετά το 1974, εκτοξεύοντας βίαια τον ΣΥΡΙΖΑ στη δεύτερη θέση, εξαιτίας ιδίως του κύριου προεκλογικού του μηνύματος «Θέλουμε να σταματήσουμε το Μνημόνιο και θα το κά­νουμε αν μας εμπιστευτείτε. Το μικρό έως τότε κόμμα της Αριστεράς έθεσε έτσι υπο­ψηφιότητα να γίνει κύριο εθνικό υποκείμενο για τη διακοπή της αυτοκαταστροφικής «δίνης θανάτου» στην οποία μπήκε η χώρα με τις Δανειακές και τα Μνημόνια. 

Υπό συνθήκες πρωτοφανούς και μαζικής παρέμβασης των ευρωπαϊκών κυβερνή­σεων, ο ελληνικός λαός δεν αποφάσισε να ολοκληρώσει το βήμα της 6ης Μαΐου στις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Οι εκλογές κερδήθηκαν, σύμφωνα με τα αποτελέσματα που ανακοινώθηκαν, οριακά από τη ΝΔ, που σχημάτισε κυβέρνηση, με τη συν­δρομή του εκλογικού νόμου, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Και συνέχισε, χωρίς καμία «επαναδιαπραγμάτευση», την πορεία κατα­στροφής. 

Ο ελληνικός λαός δεν τόλμησε να κάνει το επόμενο βήμα είτε γιατί φοβήθηκε τις συνέπειες είτε γιατί έκρινε «ασταθές» το σήμα που λάμβανε από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και ανεπαρκώς έτοιμο το κόμμα να ηγηθεί του έθνους στον τιτάνιο αγώνα που οφείλει να δώσει αν θέλει να διακόψει τη μνημονιακή πορεία. 

Έκτοτε τα πράγματα έμειναν σε μια σχε­τική ισορροπία, με το μνημονιακό μπλοκ να καταρρέει σε όλες τις εκφράσεις του, τη Χρυσή Αυγή να γίνεται βασικός υποδοχέας της αγανάκτησης των νέων συνεχώς καταστρεφόμενων κοινωνικών στρωμάτων και τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ σταθεροποιημένο με ελα­φρά αυξητική τόση στα θερινά ποσοστά του. Αυτή, όμως, δεν ήταν και δεν μπορούσε να είναι, από την ίδια τη φύση της μνημονιακής διαδικασίας καταστροφής, τίποτα περισσότερο από μια ασταθής, προσωρινή και παρά το φαινόμενα δυναμική και όχι στατική ισορροπία. Το ποδήλατα δεν μπο­ρούν να σταματήσουν. Αν δεν προχωρήσεις, πέφτεις. 

Plan Α και plan Β, αλλά των Πιστωτών 

Το διεθνές κόμμα του Μνημονίου και τα εγχώρια κόμματα των Πιστωτών είχαν προσώρας αδρανοποιηθεί από το σίριαλ της επόμενης δόσης και την προσπάθεια να πειστεί η κυβέρνηση Σαμαρά να προχωρήσει σε απίστευτες πράξεις κοινωνικής βαρ­βαρότητας και εθνικού ακρωτηριασμού, με τις νέες νομικές ρυθμίσεις που δένουν την Ελλάδα στο καθεστώς της αποικίας. Με το που έγιναν αυτά, ξεκίνησαν ήδη την πολιτική τους αντεπίθεση, σε μια στρατηγική που 

περιέχει, κατά τα φαινόμενα plan Α και plan Β, αν όχι και περισσότερα. Το plan Α συνίσταται στο να εμποδιστεί η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σε περίπτωση νέων εκλογών και ο σχηματισμός αντιμνημονιακής κυβέρνησης, ιδίως πριν από τις γερμανικές εκλογές. 

Το plan Β είναι, εφόσον το πρώτο δεν καταστεί δυνατό, να σχηματιστεί κυβέρνηση με πυρήνα την Αριστερά και να συντριβεί, ώστε αφενός να πέσει σε αυτή την παράτα­ξη η ευθύνη μιας μείζονος ιστορικής τραγωδίας, που ασφαλώς δεν τη βαρύνει, και, καταστρεφόμενης αυτής της παρατάξεως, που αντικειμενικά συνιστά την κύρια και μάλλον τελευταία ευκαιρία ειρηνικής και δημοκρα­τικής εξέλιξης να ανοίξει ο δρόμος πολύ χειρότερων καταστροφών για τον ελληνικό λαό απ' αυτές που γνωρίσαμε τα δυόμισι τε­λευταία χρόνια. 

Αυτή είναι η στρατηγική του Μνημονίου και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Δεν έχουμε λόγους να εκτιμάμε ότι επ' αυ­τού του ζητήματος διαφοροποιείται ουσιω­δώς η προσέγγιση των κυρίαρχων κύκλων της «γερμανο-Ευρώπης» και των ΗΠΑ, έστω κι αν οι τελευταίες -και το ΔΝΤ και ακόμα περισσότερο η πιο ριζοσπαστική πτέρυγα της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος»- προ­φανώς θα χρησιμοποιήσουν, αν δεν ενθαρρύνουν ενδεχομένως, μια σύγκρουση Βερο­λίνου και Αθήνας εφόσον κρίνουν ότι είναι προς το συμφέρον τους. 

Πρώτες πολιτικές πρωτοβουλίες 

Αν αυτή η ανάλυση είναι σωστή, τότε μπο­ρούμε καλύτερα να ερμηνεύσουμε το πάζλ των πιο πρόσφατων πολιτικών εξελίξεων. 

Πολλά μπορεί ενδεχομένως να προσάψει κανείς στον Πάνο Καμμένο, πράγματα, βέβαια, που δεν έγιναν γνωστά στους βου­λευτές του την τελευταία εβδομάδα - οι αποχωρήσαντες τα γνώριζαν και τα ανέ­χθηκαν πολύ καιρό. Η κίνηση, όμως των πρώην βουλευτών της ΝΔ που οδηγήθηκαν σε ρήξη με το κόμμα τους λόγω των αντιμνημονιακών τους θέσεων και δεν έπαψαν ποτέ να κλείνουν στην πραγματικότητα το μάτι στη ΝΔ, και μάλιστα με το επιχείρημα ότι ο Καμμένος θέλει να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να θεωρηθεί ενδεικτική των επιδιώξεων που έρχεται να εξυπηρετήσει η νέα κίνηση. 

Η εκδήλωση αυτής της κίνησης είναι βέ­βαια και αντανάκλαση της κατάστασης που επικρατεί στην κοινωνία, των ανεπαρκειών και των αδυναμιών, δηλαδή, της αντιμνημονιακής τόσης στο επίπεδο των ιδεών και των πολιτικών πρωτοβουλιών. Η διάλυση των Ανεξάρτητων Ελλήνων περιορίζει ακόμα περισσότερο τα περιθώρια ελιγμών του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, αν χρειαστεί δυνητικούς συμ­μάχους για τη διακοπή των Μνημονίων. Πόσω μάλλον αν οι μνημονιακοί επιβάλουν την απλή αναλογική - που ορθώς έχει υπο­στηρίξει, κακώς έχει θεοποιήσει, κατά τη γνώμη μας η Αριστερά. Στην περίπτωση αυτή και με τα σημερινά δεδομένα καθίσταται σχεδόν αδύνατος ο σχηματισμός αντιμνημονιακής κυβέρνησης. Και, περαι­τέρω, πιέζεται ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαστεί με μνημονιακές δυνάμεις για να κυβερνηθεί η χώρα. 

Ταυτόχρονα, η ανακήρυξη τώρα ΑΟΖ θα περισπάσει την προσοχή του ελληνικού λαού από τα κρίσιμα για την επιβίωσή του θέματα της συνεχιζόμενης μνημονιακής καταστροφής της πλήρους κατάρρευσης της δυνατότητας αναπαραγωγής της ελλη­νικής κοινωνίας και του κράτους. Διεθνώς θα δώσει ένα σοβαρό επιχείρημα σε όσους αντιτίθενται σε οποιαδήποτε διαγραφή του ελληνικού χρέους απαραίτητο συστατικό οποιασδήποτε «στρατηγικής βιωσιμότη­τας» του ελληνικού λαού και του κράτους του. 

Τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μεσομακροπρόθεσμα είναι ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ να εκπονήσει τακτικές και στρατηγική, αντιμέτωπος με πολύ δύσκολα προβλήμα­τα, ορισμένα παγκοσμίως πρωτότυπα και με τελικό διακύβευμα που δεν είναι συγκρί­σιμο με οτιδήποτε αντιμετώπισε η Αριστερά μετά το 1949. 

Είναι φυσικό να αντιμετωπίζει δυσκολίες, γιατί μόνο η Αθηνά βγήκε πανέτοιμη, με την πανοπλία της από το κεφάλι του Δία. Οπωσ­δήποτε όμως η τόλμη, η σοβαρότητα και το ανοιχτό μυαλό θα αποτελέσουν κρίσιμους παράγοντες για την επιτυχία της προσπάθειάς της και για τη δική της και την τύχη της Ελλάδος. 

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ,20-27/12/2012)