Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ για τον ενεργειακό πλούτο.

■ Τι συζητείται σε υψηλό επίπεδο πίσω από κλειστές πόρτες - Γιατί επιλέγει... Γερμανία η ελληνική πλευρά - Ποιος ο ρόλος των Αμερικανών 

Τη στρατηγική της πρόσδεσης στο άρμα των Γερμανών επιλεγεί η κυ­βέρνηση, έχοντας την ελπίδα -αυ­ταπάτη κατά άλλους- ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα βάλει πλάτη στη χώρα απέναντι στην Τουρκία, προκειμένου να λυθεί το θέμα της ΑΟΖ και να αρχίσει στο μέλλον, μετά το 2020, η εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου νοτίως της Κρήτης αλλά και στο Καστελόριζο...
 

Όπως πληροφορούνται τα «Επίκαιρα», στις παρασκηνιακές συναντήσεις που έχει στο Μέγαρο Μαξίμου με πρεσβευτές χωρών-μελών της Ένωσης αλλά και ξένων εταιρειών ο σύμβουλος του πρωθυπουρ­γού και βουλευτής Επικρατείας Χρύσανθος Λαζαρίδης -προφανώς κατόπιν οδηγιών του Αντώνη Σαμαρά-, το «φλερτ» που έχει αναπτυχθεί με τους Ευρωπαίους εταίρους είναι έντονο. Η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός γνωρίζουν ότι είναι πιθανό να βρεθούν με την πλάτη στον τοίχο αν δεν αξιοποιήσουν τα νέα δεδομένα σωστά, κα­θώς οι δανειστές με το που «μυρίστηκαν» ψητό, τον ορυκτό πλούτο της Ελλάδος, είτε αυτός είναι πετρέλαιο είτε φυσικό αέριο είτε χρυσός στη Βόρεια Ελλάδα, έπεσαν με τα μούτρα για να εκμεταλλευτούν τη δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας και να αρπάξουν τη μερίδα του λέοντος. 

Η διαπραγματευτική τακτική που σχεδιά­ζει να ακολουθήσει η κυβέρνηση Σαμαρά -πόσο επιτυχής θα είναι θα αποδειχθεί στην πράξη- είναι να διαρρέει πληροφορίες, εκ­θέσεις και δεδομένα για τη συνολική αξία του ενεργειακού πλούτου της χώρας αλλά να μην θέτει η ίδια στο τραπέζι το ζήτημα «δια­γραφή χρέους έναντι φυσικού αέριου». Δεν θέτει καν το θέμα της διαγραφής χρέους για­τί, άλλωστε, αυτή τη δουλειά-ποιος ξέρει με τι ανταλλάγματα- την κάνει στο παρασκήνιο το ΔΝΤ που μας έχει πάρει επ'ώμου. Στο Μα­ξίμου ο κ. Λαζαρίδης ισχυρίζεται ότι επελέγη η τακτική να τους αφήσουν να το θέσουν οι ίδιοι στο τραπέζι, γιατί «δεν θέλουμε να τους χαρίσουμε τον ορυκτό πλούτο κοψοχρονιά και, μάλιστα με παλαιοαποικιακούς όρους», ωστόσο στο εσωτερικό της κυβέρνησης διατυπώνονται εντονότατες επιφυλάξεις για την τακτική αυτή, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε εντελώς αντίθετα αποτελέσματα απ΄τα επιδιωκόμενα. Η κυβέρνηση σε αυτή τη φάση καλοπιάνει τους Γερμανούς για να έχει τη στήριξη τους όταν σε κάποια στροφή θα αποπειραθεί να ανακηρύξει την ΑΟΖ, ώστε να περιοριστούν στο ελάχιστο τα προβλή­ματα που θα αντιμετωπίσει με την Τουρκία. Ωστόσο, δεν υπάρχουν αυταπάτες. 

Ασφυκτικές πιέσεις 

Όταν έρθει η ώρα της μοιρασιάς και της διανομής των ποσοστών σε οποιοδήποτε μελλοντικό κοινοπρακτικό σχήμα οι πι­έσεις για να δοθεί η μερίδα του λέοντος στους επισπεύδοντες ξένους δανειστές θα είναι απίστευτες και ασφυκτικές. Ήδη στο παρασκήνιο ακούγονται ποσοστά που φτάνουν το 70% - ανεπιβεβαίωτα και πρώιμα ποσοστά ασφαλώς ενδεικτικά των διαθέσεων των εταίρων και συμμάχων μας κατά τα άλλα. 

Η ανακήρυξη της ΑΟΖ χωρίς προηγου­μένη συνεννόηση με την Αίγυπτο, η οποία είναι χώρα-κλειδί προκειμένου να αποδυ­ναμωθούν τα επιχειρήματα της Άγκυρας για το Διεθνές Δίκαιο και ειδικότερα για το Καστελόριζο, δεν είναι αυτονόητη. Εξ΄ου και οι τακτικές επισκέψεις τόσο του υπουρ­γού Εξωτερικών, Δημήτρη Αβραμόπου­λου, όσο και του ίδιου του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια. Από το 1973 ήταν «παγωμένες» οι συζητήσεις για τον προσδιορισμό της υφαλοκρηπίδας και των χωρικών υδάτων. Πολύ δε περισσότε­ρο δεν είναι αυτονόητη η ανακήρυξη ΑΟΖ χωρίς να εξουδετερωθεί η να εμπλακεί στο ζήτημα η Τουρκία. 

Στο υπουργείο Εξωτερικών αυτή την επο­χή, και μάλιστα σε ανώτατο επίπεδο, δεν ομιλούν για προετοιμασίες ανακήρυξης ΑΟΖ, αλλά για «προετοιμασία καθορισμού συντεταγμένων της ΑΟΖ». Σε κάθε περί­πτωση, όπως προκύπτει και από παλαιότε­ρες δηλώσεις Αμερικάνων αξιωματούχων, όπως η συνέντευξη που έδωσε προ έτους ο Αμερικανός απεσταλμένος για Ενεργειακά θέματα στην περιοχή, Ρίτσαρντ Μόρνινγκσταρ, ανάμεσα στα ανταλλάγματα που θα ζητηθούν από τους πάντες για την επίτευξη λύσης που θα απελευθερώνει τους ενερ­γειακούς πόρους θα είναι και η οριστική επίλυση των Ελληνοτουρκικών. Το ενεργεια­κό θα αξιοποιηθεί από τους συμμάχους ως μέσο πίεσης προκείμενου να δοθεί οριστικό τέλος στις ελληνοτουρκικές διαφορές δεκα­ετιών για την υφαλοκρηπίδα το εύρος των χωρικών υδάτων και την αιγιαλίτιδα ζώνη. Και κάτι τέτοιο γεννά βεβαίως αυξημένη ανησυχία δεδομένης της οικονομικής κατά­στασης στην οποία βρίσκεται η χώρα μας. 

Υπενθυμίζεται -αυτό, μάλιστα είναι χειρό­τερο ενδεχόμενο- ότι ο κ. Μόρνινγκσταρ, σε συνέντευξη που είχε δώσει σε ελληνική εφημερίδα τον Αύγουστο του 2010, είχε κά­νει λόγο για «συνοριακές διαφορές» μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας και είχε παροτρύνει τα δύο παράκτια κράτη να προχωρήσουν σε συμφωνία για συνεκμετάλλευση των κοιτα­σμάτων χωρίς να έχουν προχωρήσει σε συμ­φωνία για τα Ελληνοτουρκικά. Υπό το φως αυτών των δεδομένων, τόσο η αναθέρμαν­ση των διερευνητικών συνομιλιών μεταξύ των δύο χωρών όσο και η Συνάντηση Κορυ­φής που ετοιμάζεται στην Άγκυρα μέσα στο α' τρίμηνο του 2013 δείχνει ότι υπάρχει έντο­νη κινητικότητα. Προς όφελος ή προς βλάβη των εθνικών συμφερόντων; θα φάνει… 

ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΚΟΤΤΑΚΗ 

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-13-20/12/2012)