ΧΤΥΠΩΝΤΑΣ ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΣΤΗ ΦΩΛΙΑ ΤΟΥ

• ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ. 

• Η ανάγκη για παραμερισμό του ανορθολογικού αντιρωσισμού και συσπείρωση της Ευρώπης. 

ΤΟΥ ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΓΡΙΒΑ* 

Η επίθεση στο Παρίσι θέτει πλέον, ολοκληρωτικά και απόλυτα, την Ευρώπη ενώπιον μιας μεγάλης επιλογής: Θέλει να αντιμετωπίσει κατάφατσα τον κόσμο ή επιθυμεί να παραμείνει βυθισμένη στις φαντασιώσεις τις εμμονές και τις ιδεοληψίες της και να οδηγηθεί εντέλει στην καταστροφή; Με άλλα λόγια, απαιτείται μια νέα στρατηγική για τη Γηραιά Ήπειρο, η οποία θα πρέπει να βασίζεται στη ρεαλιστική ανάγνωση των γεωπολιτικών δεδομένων τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της...
 

Το πρώτο και κομβικό στοιχείο αυτής της νέας στρατηγικής δεν μπορεί να είναι άλλο από την εξομάλυνση των σχέσεών της με τη Ρωσία. Και, μάλιστα, σε τέτοιο βαθμό που όχι απλώς να επιτευχθεί ένα modus vivendi μαζί της, αλλά να δημιουργηθεί ένα ενιαίο γεωπολιτικό σχήμα, το οποίο θα περιλαμβάνει ολόκληρη την Ευρώπη, Δυτική και Ανατολική. Έτσι κι αλλιώς η πραγματική ένωση ολόκληρης της Ευρώπης αποτελεί μονόδρομο, αν θέλει να συνεχίσει να υφίσταται στον 22ο αιώνα έστω και ως γεωγραφική έννοια, όπως ο γράφων έχει υποστηρίξει και σε άλλα του άρθρα στα «Επίκαιρα». Αυτό όμως είναι ένα ζήτημα υψηλής στρατηγικής, που ξεφεύγει από τα περιορισμένα όρια αυτού του κειμένου. 

Εν προκειμένω, εξετάζουμε πώς η επίθεση εναντίον της Ευρώπης θα μπορέσει να αναχαιτιστεί ή αν η σφαγή στη γαλλική πρω­τεύουσα θα εξελιχθεί στο πρώτο βήμα μιας παρατεταμένης επιχείρησης υβριδικού πολέμου (hybrid warfare), με παρόμοια χτυπήματα να προκύπτουν και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. 

Κατά την άποψη του γράφοντος, για να μην λειτουργήσει η επίθεση στο Παρίσι ως το πρώτο συμβάν σε μια αλληλουχία παρόμοιων επιθέσεων σε ολόκληρη την ήπειρο, θα πρέπει να υπάρξει ένα σφοδρό ανταποδοτικό πλήγμα, που θα επιφέρει παραλυτικά αποτελέσματα στο Χαλιφάτο. Και το πλήγμα αυτό φυσικά και δεν μπορεί να είναι η στρατιωτικοποίηση των ευρω­παϊκών κοινωνιών και η εγκαθίδρυση ενός διαρκούς κράτους «έκτακτης ανάγκης». 

Αυτή θα ήταν απλώς μια αυτοκαταστροφική ενέργεια, που θα αποτελούσε ουσιαστικά προέκταση της τζιχαντιστικής επίθεσης και δεν θα είχε κανένα νόημα ούτε καν όσον αφορά στην ενίσχυση της ασφάλειας στις ευρωπαϊκές χώρες. Όσο δρα­κόντεια μέτρα προστασίας και να πάρεις, αν κάποιος θέλει να προκαλέσει μαζικές απώλειες στον άμαχο πληθυσμό, χωρίς να νοιάζεται για τη δική του επιβίωση, θα βρει τον τρόπο. Η ανελευθερία δεν ενισχύει την ασφάλεια όταν έχεις να αντιμετωπίσεις τέτοιους αντιπάλους. Η Ευρώπη θα πρέπει να συνεχίσει τους φυσιολογικούς της ρυθμούς όσο αυτό είναι δυνατόν. Θα πρέπει όμως και να αντεπιτεθεί. 

Πλήγμα στην «καρδιά» 

Αυτό που απαιτείται είναι να χτυπηθεί το Ισλαμικό Κράτος στα ίδια του τα εδάφη. Αυτό όμως πολύ δύσκολα μπορεί να επιτευχθεί άμεσα από τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες δεδομένου ότι ούτε τα μέσα διαθέτουν, ενώ, ακόμη κι αν μπορούσαν, μια παρόμοια επιχείρηση μεγάλης κλίμακας θα αντιμετωπιζόταν από το σύνολο του μουσουλμανικού κόσμου ως μια ακόμη «Σταυροφορία», δηλαδή μια ιμπεριαλιστική επέμβαση της Δύσης και μεγάλες λαϊκές μάζες θα συσπειρώνονταν γύρω από τους τζιχαντιστές. 

Η επιλογή της Ευρώπης είναι πολύ πιο απλή: να πάψει να βοηθάει το Ισλαμικό Κράτος, όπως επιμένει να κάνει ακόμη και σήμερα, και να αφήσει ανενόχλητους τους εχθρούς του να το συντρίψουν. Δηλαδή τη Ρωσία, το καθεστώς Άσαντ, την κυβέρνηση της Βαγδάτης, τη Χεζμπολάχ και τους Κούρδους. Αυτή η παρανοϊκή στάση, όπου η Ευρώπη χτυπάει (με αναιμικά χτυπήματα...) το ISIS, τη στιγμή που ενισχύει τους «μετριοπαθείς αντάρτες» στη Συρία, υπονομεύει τον Ασαντ, καταδικάζει τη «ρωσική επιθετικότητα» και αδιαφορεί για τους Κούρδους, θα πρέπει να λάβει τέλος. Με άλλα λόγια, οι επιλογές για την Ευρώπη είναι εξαιρετικά εύκολες: θα πρέπει να επιλέξει τους εχθρούς και τους φίλους της στη Μέση Ανατολή αλλά και στην ίδια την Ευρώπη. Αν συνεχίσει να θεω­ρεί εχθρούς της τον Άσαντ και τον Πούτιν, τότε πολύ απλά ενισχύει τους ισλαμιστές και θα πρέπει να περιμένει κι άλλες επιθέσεις. 

Επιπροσθέτως οφείλει να αντιμετωπίσει και τις δυνάμεις που επιμένουν να ενισχύουν τους τζιχαντιστές για να προωθήσουν τη δική τους γεωπολιτική ατζέντα. Με προεξάρχουσα, φυσικά, την Άγκυρα. Μετά την επίθεση στο Παρίσι τα ευρωπαϊκά κράτη οφείλουν να κατανοήσουν ότι η Τουρκία δεν είναι μέρος της λύσης, αλλά του προβλήματος και θα πρέπει να απομονωθεί. Αν δεν το πράξουν, θα είναι άξια της μοίρας τους. 

Εν κατακλείδι, ο μόνος τρόπος για να μην εξελιχθεί η επίθεση στο Παρίσι στο πρώτο συμβάν ενός παρατεταμένου υβριδικού πολέμου, ικανού να θέσει την Ευρώπη ακόμη και υπό απειλή εξαφάνισης με τη μορφή που τη γνωρίζουμε, είναι να προκύψει ένα ανταποδοτικό πλήγμα τόσο σφοδρό που θα κάνει τους εμπνευστές της να κατανοήσουν ότι παρόμοιες ενέργειες είναι απολύτως αντιπαραγωγικές. Κι αυτός που μπορεί να επιφέρει παρόμοιο πλήγμα είναι ο γεωπολιτικός σχηματισμός που μάχεται το ISIS. Άρα ακριβώς αυτός ο σχηματισμός πρέπει να ενισχυθεί ή, έστω, να πάψει η Ευρώπη να τον πολεμά. Ταυτοχρόνως πρέπει να σταματήσει κάθε μορφή στήριξης και συνδιαλλαγής με τον προθά­λαμο του ISIS, δηλαδή τους «μετριοπαθείς αντάρτες», και να απομονωθεί η Τουρκία, η οποία, προκειμένου να χτυπήσει τον Άσαντ, να επεκτείνει τη σφαίρα επιρροής της και να αποφύγει τη δημιουργία κουρδικού κράτους στο Βορρά της Συρίας, συνεχίζει να ενισχύει τους τζιχαντιστές. Είναι τόσο απλό. 

Κι όμως προσωπική εκτίμηση του γράφοντος είναι ότι η Ευρώπη δεν πρόκειται να προχωρή­σει σε αυτές τις επιλογές. Είναι τόσο βαθιά βυθισμένη στον αντιρωσισμό, την παράνοια, τις εμμονές τις φοβίες και την ανορθολογική ανά­γνωση των διεθνών εξελίξεων, που θα επιμεί­νει στην απομόνωση του Άσαντ, στη σκοτεινή φαντασίωση της «επιθετικής Ρωσίας» και στη φαιδρή αντίληψη της «πολύτιμης Τουρκίας». Κι αυτό σημαίνει ότι θα θέσει σε κίνηση τις δυνά­μεις για την ίδια της την καταστροφή. Και τότε και η Ελλάδα θα πρέπει να λάβει τις αποφάσεις της στο επίπεδο της υψηλής στρατηγικής ως προς το τι θα πράξει στο μέλλον. Θα παραμεί­νει σε αυτό το σχήμα που θα καταρρέει, απει­λώντας να συντριβεί μέσα του, ή θα αποφα­σίσει, ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία της να λειτουργήσει ως πραγματικά ανεξάρτητο κράτος αναζητώντας την επιβίωσή της στον πραγματικό κόσμο και όχι στην εικονική πραγ­ματικότητα της «ενωμένης» Ευρώπης; 

* Διδάσκει το μάθημα της Γεωπολιτικής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και Γεωγραφία της Ασφάλειας και των Αφοπλισμών στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. 

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-20/11-26/11/2015)