Η ιδεολογία των Ατλάντιων

► Ιδανική οδός παραφροσύνης: να έχεις μια συνταγή που οδηγεί σε πανωλεθρία και να προσπαθείς να την εφαρμόσεις κατά γράμμα. 

O Ιωσήφ Στάλιν, ο Εμβέρ Χότζα, ο Νικόλαε Τσαουσέσκου, ο Βόιτσεκ Γιαρουζέλσκι, ο Φι­ντέλ Κάστρο είναι ονόματα που προ­καλούν ρίγη ανατριχίλας στο άκουσμα τους. Εκατοντάδες εκατομμύρια άν­θρωποι, που «ευτύχησαν» να ζήσουν υπό την...
αιγίδα τούτων των «άγιων» μορφών, αποπειράθηκαν πολλάκις να αποδράσουν από τους σοσιαλιστικούς παραδείσους. Μάλλον θα έφταιγαν οι πολλές αμερικανικές ταινίες που έβλε­παν και είχαν πειστεί ότι περνούσαν άσχημα. Ίσως και να ευθυνόταν η λά­θος στάση που είχαν επιλέξει να τηρή­σουν απέναντι στη «λαϊκή» εξουσία. Όντως είναι λάθος να στέκεσαι μπρο­στά στις κάννες των Αρχών «ασφαλεί­ας» αντί να είσαι εσύ εκείνος που κρα­τάει το όπλο και πατάει τη σκανδάλη. Ακόμα μεγαλύτερο λάθος είναι να δια­λέγεις τον ρόλο του ανακρινόμενου αντί να προτιμήσεις το «λειτούργημα» του ανακριτή. Ωστόσο, άλλοι θεωρούν ότι ακόμα μεγαλύτερο λάθος είναι να υπερασπίζεσαι υποθέσεις χαμένες, εγκλήματα κραυγαλέα και καταστάσεις εξωφρενικές. Σαν να είσαι Ατλάντιος και να αποπειράσαι να πείσεις επιζήσαντες συμπατριώτες σου να ξα­νακάνετε το πείραμα που έστειλε τη χαμένη ήπειρο στον πάτο. Το τελευ­ταίο φαντάζει απίθανο σε όλες τις χώ­ρες του κόσμου - πλην Ελλάδος. 

Πολ Ποτ 

Εδώ, η ιδεολογία των Ατλάντιων που­λάει ακόμα σαν το ζεστό ψωμί, παρό­λο που αποτελεί μια χαρά αιτία για να πεις το ψωμί ψωμάκι. Η συντριπτική πλειονότητα των διαμορφωτών άπο­ψης θα προτιμούσε να ορκιστεί στο κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο ότι γου­στάρει τον Πολ Ποτ (και τις μεθό­δους του) παρά ότι έχει ίχνη συμπά­θειας για τον στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο. Ο αριστερισμός και οποια­δήποτε έξαλλη εκδοχή του θεωρείται αυτονοήτως υπερασπίσιμη από όλους όσοι βοήθησαν την τρόικα να κατσικωθεί στην Ελλάδα. Δεν θα μπορού­σε να συμβεί κάτι διαφορετικό σε μια χώρα όπου το τρίπτυχο «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια» αντιμετωπίζε­ται σκωπτικά από αυτούς που καλού­νται να το υπερασπιστούν. 

Οι επιτήδειοι οκνηροί, που βγά­ζουν σπυράκια μόνο με την ιδέα ότι κάποτε μπορεί να υποχρεωθούν να εργαστούν, τα έχουν καταφέρει πολύ καλά στην εξυπηρέτηση του προσωπι­κού συμφέροντος τους. Το χόμπι του ανθελληνισμού το έχουν καταστήσει επάγγελμα και ο χρόνος τους περνάει ευχάριστα με τις διεθνιστικές δραστηριότητές τους. Προσοχή: Διεθνισμός εν Ελλάδι σημαίνει να μιλάς υπέρ όλων των εθνικισμών του κόσμου - πλην του ελληνικού. Και η αντίπερα (της Αρι­στεράς) όχθη παρακολουθεί άπραγη τα τεκταινόμενα... 

Παναγιώτης Λιάκος 

(Εφ. Δημοκρατία-23/2/2013)