ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ. Η τελευταία μεγάλη ευκαιρία!

■ Πώς μπορεί να αποτραπεί η αρπαγή κοιτασμάτων αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων

■ Αθήνα και Λευκωσία πρέπει τώρα να εργαστούν από κοινού και συντονισμένα προς το μεγάλο μακροπρόθεσμο στόχο-όραμα μέσω των δύο ΑΟΖ τους έναν ενοποιημένο θαλάσσιο και ενεργειακό χώρο. 

■ Παράλληλα, στο Μέγαρο Μαξίμου πρέπει να εξετάσουν την προοπτική μιας προκαταβολικής τιτλοποίησης εσόδων από τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην κατάλληλη στιγμή, όταν, δηλαδή, οι ενδείξεις θα έχουν καταστεί αποδείξεις. 

Είναι το πιο μεγάλο στοίχημα για την κυβέρνηση και πρέπει να κερδηθεί. Μιλάμε για το βεβαιωμένο πλέον ενεργειακό πλούτο σε Αιγαίο και Ιόνιο, αφού μένει να προσδιοριστούν με τις κατάλληλες έρευνες τα ακριβή μεγέθη - κατά πρώτον σε φυσικό αέριο....
 

Στην κυβέρνηση θα πρέπει να το εκλά­βουν και να το διαχειριστούν ως αγώνα δρόμου. Η ελληνική κοινωνία, ευρισκόμενη στα όρια των αντοχών της, δεν θα παραμείνει για πολύ θεατής στο δράμα που παίζεται ερήμην της και εκ βάρος της. Η διασφάλιση της δόσης μπορεί να χάρισε επικοινωνιακές και δημοσκοπικές ανάσες στην κυβέρνηση, γρήγορα όμως, θα λήξει η περίοδος χάρι­τος. Η στοχοποίηση, έστω μετά παλινδρομήσεων, του πλέον «ιερού» του Νεοέλληνα, του σπιτιού του και προεκτατικά της ακίνητης περιούσιας του, η ανεργία που φλερτά­ρει επικίνδυνα με το 30%, η έλλειψη εθνικού και κοινωνικού οράματος από μια κυβέρνη­ση που κινείται σε λογικές «διμήνου και βλέ­πουμε» θα κάνουν σε λίγο καιρό το γραμμά­τιο μη εξοφλήσιμο. 

Η κυβέρνηση, αν έβλεπε και λίγο παραπέρα -ας πούμε. Προς… Λευκωσία-, θα μπορούσε πράγματι να ανοίξει παράθυρο ελπίδας: Ένας τεράστιας αξίας πλούτος που θα «ξεκολλού­σε» την οικονομία από το τέλμα -πετρέλαιο και φυσικό αέριο- παραμένει ανεκμετάλλευ­τος και βαδίζουμε σημειωτόν, γιατί «απειλεί» η Τουρκία, γιατί πρέπει να «εγκρίνουν» οι Αμερικανοί. Το μήνυμα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ήταν σαφές. Αν επιλεγούν για τις ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ οι ρωσικές προσφο­ρές η Αθήνα δεν πρέπει να υπολογίζει σε αμερικανική στήριξη στο θέμα της ΑΟΖ. Για όσους ξέρουν να διαβάζουν πίσω από τις λέξεις αυτό μεταφράζεται σε «προχωρήστε όπως θέλετε, αν, όμως σας ενοχλήσουν οι Τούρκοι, βγάλτε τα πέρα μόνοι σας». 

Η τουρκική απειλή έχει αξιολογηθεί στο Μαξίμου και τα «Επίκαιρα» είναι σε θέση να γνωρίζουν πως επιτέλους οι καθ' ύλην αρμόδιοι στην κυβέρνηση ψάχνουν με τη μορφή του κατεπείγοντος να «κλείσουν τρύ­πες» στα ολοένα και περισσότερα κενά στην άμυνα της χώρας με λύσεις ανάγκης που να στηρίζουν έστω οριακά την προώθηση του θέματος της ΑΟΖ. Στη λογική αυτή εντάσσονται και πρωτοβουλίες ταχείας ενίσχυσης «κρίσιμων» νησιών στο Αιγαίο, καθώς και προβολής σημαίας στην Ανατολική Μεσό­γειο, μέσω ενδεχόμενης πιθανής ενοικίασης δύο φρεγατών ανοιχτής θάλασσας. 

Δύσκολες επιλογές 

Και έτσι, όμως, τα πράγματα είναι ανοιχτά, και τα κύρια εργαλεία στήριξης του ελληνικού εγχειρήματος απουσιάζουν. Πρέπει να ανακηρυχθεί ΑΟΖ και εν συνεχεία να οριοθετηθεί με τα γειτονικά κράτη, πώς, όμως, την υπερασπίζεις αν στην Άγκυρα επιλέξουν νέα Ίμια; Και όταν η Τουρκία, αντί να αποθαρρύνεται από συμμαχικούς υποτίθεται, κύκλους ενθαρρύνεται σε τυχοδι­ωκτισμούς. Απαιτούνται λεπτοί και ισορροπημένοι χειρισμοί, όπου η επιτυχία από την καταστροφή δεν απέχει πολύ. 

Οι «ΑΟΖόπονοι» θα ενταθούν στην Αθήνα και προεξοφλούμε πως ο πρωθυπουργός δεν θα προχωρήσει σε αποφάσεις το επό­μενο δίμηνο. Είναι σίγουρο πως στις ωμές πιέσεις που ασκούνται, ο Αντώνης Σαμαράς και ένας πολύ κλειστός κύκλος συμβούλων του δεν έχουν λάβει καμία απόφαση και βρίσκονται στον παρονομαστή της αμηχανίας. Τα δυτικά κέντρα λήψης αποφάσεων προκρίνουν τώρα προς αποκλεισμό της Gazprom και των Ρώσων, «τροποποιήσεις» στη διαδικασία επιλογής με δικαίωμα να μπουν στο παιχνίδι και νέοι «μνηστήρες», που δεν συμμετείχαν καν στην πρώτη φάση. Επιχειρείται έτσι να στηθεί μια Ελεγχόμενη από τη Δύση τεχνητή κοινοπραξία, που να κοντράρει τις προσφορές των Ρώσων και να προσφέρει στην κυβέρνηση διέξοδο από το αδιέξοδο. Η αποχώρηση από τη διαδικασία του ρωσικού ομίλου Sintez (μέσω της θυγατρικής Negusneft) απλώς καταδεικνύει πόσο ρευστά και ευμετάβλητα είναι τα δε­δομένα. 

Οι επιλογές λοιπόν, θα είναι δύσκολες ίσως και επώδυνες. Διότι δεν θα είναι απλώς ενεργειακές αλλά συνολικές, που θα καθο­ρίσουν και το γεωστρατηγικό πλαίσιο που θα κινηθεί η χώρα τις επόμενες δεκαετίες. 

Εκτιμούμε πως η μόνη ελπίδα να εξέλθει «ζωντανή» η χώρα από τέτοιες συμπληγάδες περνά μέσα από τον «κυπριακό δρόμο» και «μελετώντας Θουκυδίδη»: Η Αθήνα να πετά­ξει την ταμπέλα «δεδομένη» και να ανοίξει την τράπουλα προς κάθε ενδιαφερόμενο. Δεν μπορεί, από τη μια, η τρόικα και το Βερολίνο να ζητούν αποκρατικοποιήσεις εδώ και τώρα και, από την άλλη, να θέλουν να ορίσουν με τα δικά τους κριτήρια τους επενδυτές. Σε οποιαδήποτε συναφή διαδικασία, και όχι μόνο για τη ΔΕΠΑ, πρέπει να ισχύσει ένα και μόνο κριτήριο: το εθνικό συμφέρον. Να επιλεγεί αυτός που όχι απλώς θα δώσει τα περισσότερα σε χρήμα, αλλά που θα προ­σφέρει στην Ελλάδα ευρύτερη πλατφόρμα πολυσχιδούς συνεργασίας και πέρα από την ενέργεια -στον τουρισμό, στις επενδύσεις, στην άμυνα ακόμα. Η Αθήνα οφείλει να κά­νει ό,τι έκανε η Λευκωσία με το Τελ Αβίβ, να αναζητήσει, δηλαδή, νέες συμμαχίες μη αποποιούμενη τις παλαιές. 

Παράλληλα στο Μέγαρο Μαξίμου πρέπει να εξετάσουν την προοπτική μιας προκαταβολικής τιτλοποίησης εσόδων από τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην κατάλληλη στιγμή, όταν, δηλαδή, οι ενδείξεις θα έχουν καταστεί αποδείξεις .Αυτό κατατέθηκε ήδη ως πρόταση στην Κύπρο από τον υποψήφιο πρόεδρο Γιώργο Λιλλήκα, ώστε να εισρεύσει ζεστό χρήμα πριν ακόμα από τις εξορύξεις ώστε να προληφθεί η μέσω Μνημονίων χαριστική εκποίηση -άρα ξε­πούλημα- του εθνικού φυσικού πλούτου. Δεν είναι επιτρεπτό να ξεπουληθούν κοψοχρονιά κοιτάσματα αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, για να εξυπηρετηθούν -λογικές και μη- βραχυπρόθεσμες απαιτήσεις των δανειστών. 

Εθνική στρατηγική 

Αθήνα και Λευκωσία πρέπει τώρα να εργαστούν από κοινού και συντονισμένα προς το μεγάλο μακροπρόθεσμο στόχο-όραμα μέσω των δυο ΑΟΖ τους έναν ενοποιημέ­νο θαλάσσιο και ενεργειακό χώρο από την Αδριατική έως το Ισραήλ, που να παραμεί­νει, στο μέτρο του εφικτού, υπό εθνικό έλεγχο και όχι να εκποιηθεί αντί πινακίου φακής. Για να πραγματωθεί σε βάθος χρόνου μια τέτοια υψηλή στρατηγική, χρειάζονται αξιόπι­στες συμμαχίες πολιτικό θάρρος και εθνική -και όχι μικροδιαχειριστική- στρατηγική. Ο Αντώνης Σαμαράς οφείλει να δηλώσει «παρών» σε αυτό το ραντεβού με την Ιστορία, λαμβάνοντας έγκαιρα τις μεγάλες αποφάσεις. Και λέμε έγκαιρα -όχι βιαστικά-, διότι, αν δεν το πράξει, για τον όποιο διάδοχό του θα είναι ίσως αργά. 

Ο πρωθυπουργός τις επόμενες (βδομά­δες με βάση τις όποιες αποφάσεις του, κυρίως αυτές που σχετίζονται με τον εθνικό μας πλούτο, θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το αύριο της Ελλάδος και του λαού μας. Το ίδιο και ο νέος πρόεδρος της Κύπρου. Το στοίχημα που περιγράφηκε στον πρόλογο πρέπει να κερδηθεί. Θα επιλεγεί ο γνώριμος κατήφορος του φοβικού μικροελλαδισμού ή μια πανεθνική οραματική στρατηγική; Το οικονομικό αδιέξοδο δεν πρέπει να χρησι­μεύσει ως άλλοθι για να περάσει το πρώτο. Απεναντίας είναι ακριβώς το αδιέξοδο που πρέπει να μας αλλάξει, να γυρίσει τελείως το μυαλό μέρους έστω της πολιτικής ελίτ της χώρας ώστε να πάψουμε να είμαστε οι δε­δομένοι και μονίμως ζημιωμένοι. 

Το να μείνει υπό εθνικό έλεγχο, στο μέτρο -το ξανατονίζουμε- του εφικτού και δυνατού, ο πλούτος του ελληνικού θαλάσσιου υπεδάφους, το να μην επιτραπεί η λεηλασία του από τη «διεθνή των τοκογλύφων» και τα αρπακτικά των «οίκων αξιολόγησης» εί­ναι η τελευταία -και μεγάλη- ευκαιρία για φως στο τούνελ και ανάκαμψη. Θέλουμε να πιστεύουμε πως τουλάχιστον στο Μέγαρο Μαξίμου, αυτό έχει καταστεί αντιληπτό… 

ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-07-13/02/2013)