Ο αντιρατσιστικός νόμος αφήνει στο απυρόβλητο τις τουρκικές θηριωδίες!

• Μουσουλμάνοι στη διάρκεια της προσευχής τους στους κλειστούς χώρους του Ολυμπιακού Σταδίου της Αθήνας. 

• Η επιβολή επικίνδυνων και ανιστόρητων απόψεων μέσα από τη ρύθμιση που προωθεί το υπ. Δικαιοσύνης και οι πιέσεις βουλευτή (που έφτασε μέχρι τον Ερντογάν) για να διασφαλιστούν τα συμφέροντα της Άγκυρας και οι μουσουλμάνοι. 

Από τον Μάνο Ηλιάδη 

Η συζήτηση για τον αντιρατσιστικό νό­μο αποτέλεσε μία καλή ευκαιρία για να ανα­δειχθεί όλη η παθογένεια τμήματος του πολιτικού φάσματος της χώρας, η μα­κρά περίοδος κυριαρχίας της ιδεολογίας του οποίου ήταν μία από τις αιτίες που οδήγησαν τη χώρα στη ση­μερινή κατάσταση. Ήταν η ίδια ιδεολογία που επέβαλε, παρά τη θέληση της πλειονότητας των Ελλήνων, την αφαίρεση της ελληνικής ιθαγένειας ως προϋπόθεση της εισαγωγής στις στρατι­ωτικές σχολές της χώρας, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για στρατολόγηση στο μέλ­λον μη ελληνικής καταγωγής αποφοίτων των στρατι­ωτικών σχολών από τις μυ­στικές υπηρεσίες ξένων χωρών....
 

Είναι η ίδια που έρ­χεται τώρα να ακυρώσει τα υγιή αμυντικά αντανα­κλαστικά μίας κοινωνίας, η οποία έχει κατακλυσθεί από λαθρομετανάστες, μου­σουλμάνους στη συντριπτι­κή τους πλειονότητα, όταν σε ολόκληρη την Ευρώπη η εξάπλωση του Ισλάμ έχει γίνει πληρώς αντιληπτό πλέον ότι αποτελεί σοβαρή απειλή τόσο για την ομοιογένεια του λαού και τη συ­νοχή του κοινωνικού ιστού όσο και σαφή απειλή εθνικής ασφαλείας. 

Ο ρατσισμός και η ξενο­φοβία ουδέποτε υπήρξαν στην Ελλάδα, από την αρ­χαιότητα μέχρι σήμερα μέ­χρι που ορισμένοι τις εισή­γαγαν ως έννοιες και όρους στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν ο πληθυσμός της χώρας άρχισε να αντιδρά στην κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας από τους πρώτους αλλοδαπούς πληθυσμούς που κατέκλυ­σαν την Ελλάδα. 

Η αντίδραση 

Και όλως περιέργως για τη δικαιολογημένη αντίδρα­ση ενάντια στην εξάπλω­ση αυτής της εγκληματικότητας, αυτός ο ταλαίπωρος πληθυσμός κατηγορήθηκε για ρατσισμό και για… ξενο­φοβία (άλλο φρούτο αυτό), τη στιγμή μάλιστα που η αύ­ξηση των λαθρομεταναστών έχει φέρει τους πληθυσμούς ολόκληρων περιοχών, π.χ., στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα και όχι μόνο, σε σημείο απαράδεκτο για κάθε κοινωνία και κάθε ευνομούμενο κράτος. 

Η εξάπλωση αυτών των «προοδευτικών» απόψεων τμήματος της Αριστεράς και των ΜΚΟ, με ύποπτες ή τουλάχιστον άγνωστες πηγές χρηματοδοτήσεως που τις στηρίζουν, οδήγησε στο σημείο να κατηγορηθεί, στα 82 της χρόνια η Κική Δημουλά για ρατσισμό όταν τόλμησε να αναφερ­θεί στην κατεχόμενη και ξενοκρατούμενη Κυψέλη όπου ζει χρόνια. Και είναι ίσως η πλέον χαρακτηριστική ένδειξη της επικρατήσεως αυτής της προοδευτικής θολοκουλτούρας, που άτο­μα τα οποία εξ αντικειμέ­νου ουδεμία σχέση έχουν με την αποκρουστική φύ­ση του ρατσισμού, όταν κα­λούνται στην τηλεόραση και άλλα ΜΜΕ να σχολιάσουν κάποιο ειδεχθές έγκλημα από λαθρομετανάστη ή καταστάσεις τρομοκρατίας το­πικών πληθυσμών από λαθρομετανάστες, αρχίζουν τον λόγο τους με την απολο­γητική εισαγωγή «δεν είμαι ρατσιστής, αλλά...». 

Το νο­μοσχέδιο που είδαμε είναι αποτέλεσμα της κυριαρχίας αυτών των απόψεων και τό­σο το απαράδεκτο κείμενο του όσο και η αιτιολογία για την προσπάθεια επιβολής του ως νόμου δεν αξίζουν τον κόπο να κάνει κανείς μία σοβαρή κριτική για­τί έτσι και αλλιώς νομοθε­σία για το θέμα αυτό υπάρ­χει από ετών και είναι και επαρκέστατη. Το ίδιο άλλω­στε το κείμενο του αποτελεί έναν συμβιβασμό απόψε­ων των ετερόκλητων πολιτικών και μη συμφερόντων που το προώθησαν. 

Η δήλω­ση Ρουπακιώτη στην κρατι­κή τηλεόραση («δημοκρα­τία» της τρίτης), σύμφω­να με την οποία, ότι «αν θέ­λουμε να αποκρούσουμε τον νεοναζισμό, οφείλουμε να πράξουμε...», μόνο θυμηδία προκαλεί σε όσους δεν βλέπουν ακόμη (και ευτυ­χώς, γιατί αυτό είναι ένδει­ξη ψυχικής υγείας) τα Πάντσερ του Μιχαλολιάκου στη γωνία. Η έκφραση αυ­τή άλλωστε δεν είναι η μό­νη που αποκαλύπτει ότι πί­σω από το νομοσχέδιο αυτό κρύβεται η ανησυχία ορισμένων κομμάτων για τη συ­νεχή άνοδο της Χρυσής Αυγής, με πρόσχημα την καταπολέμηση του καθ΄ ημάς ανύπαρκτου ρατσισμού των Ελλήνων, αλλά και άλ­λες σκοπιμότητες. 

Γιατί με την ίδια ευκαιρία είδαμε και κάτι άλλο. Συγκεκριμέ­νως σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, το νομοσχέδιο αναφέρεται (άρθρο 4) στην ποινικοποίηση της αρνήσεως εγκλημάτων γενοκτο­νίας, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας κ.λπ. (παρ. 1), ενώ στην επόμενη παράγραφο (2) προσδιορίζεται ότι για την εφαρμογή αυτής της παραγράφου απαιτείται τα εγκλήματα αυτά να έχουν αναγνωριστεί με αμετάκλη­τη απόφαση ελληνικού ή ξένου δικαστηρίου. 

Πού είναι το ύποπτο (τουλάχιστον) του πράγματος; Στο γεγονός ότι στο περσινό νομοσχέδιο, που τελικά δεν πέρασε, η σχετική αναφορά για γενοκτονίες αφορούσε σε αυτές που έχουν εγκριθεί από το Ελ­ληνικό Κοινοβούλιο και όχι από διεθνή ή ελληνικά δικαστήρια. Τι σημαίνει αυ­τή η αλλαγή: Το Ολοκαύ­τωμα των Εβραίων είναι το μόνο αναγνωρισμένο διε­θνώς ενώ η Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και του Πόντου δεν έχει αναγνωρισθεί από κανέ­να διεθνές δικαστήριο, παρά μόνο από την Ελληνική Βουλή. Όπερ σημαίνει ότι ουδείς θα μπορεί να αμφι­σβητήσει δημοσίως τη γε­νοκτονία των Εβραίων, αλλά ο καθείς θα μπορεί να αμφι­σβητήσει τη γενοκτονία των Ποντίων, δεδομένου ότι για την τελευταία δεν υπάρχει καμία απόφαση διεθνούς δικαστηρίου, ούτε και ελ­ληνικού. Πώς έγινε και τελικά απεσύρθη το περσινό νομοσχέδιο, έχει μία εξή­γηση ελάχιστα κολακευτική για αυτούς που υποτίθε­ται κήδονται των ελληνικών συμφερόντων. 

Ο... εθνοπατέρας 

Βουλευτής (επαρχίας) συγκεκριμένου κόμματος γνωστοποίησε το περιεχόμενο του περσινού νομοσχεδίου στον Τούρκο πρέσβη, λέ­νε οι πληροφορίες μας, αυ­τός επικοινώνησε με τον Ερ­ντογάν, που με τη σειρά του επικοινώνησε με την τό­τε υπηρεσιακή κυβέρνηση και το θέμα σταμάτησε εκεί. Για το πως έγινε και στο ση­μερινό νομοσχέδιο το θέμα της γενοκτονίας αναφέρε­ται μόνο στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων και όχι στη γε­νοκτονία των Ποντίων (γιατί χρειάζεται αμετάκλητη από­φαση διεθνούς ή ελληνικού δικαστηρίου), κατά τρόπο, δηλαδή που ικανοποιεί πά­λι την τουρκική πλευρά, οι ίδιες πληροφορίες αναφέ­ρουν ότι υπήρξε ακόμη μία παρέμβαση. 

Πάλι από βου­λευτή του ίδιου κόμματος (του ευρύτερου Κέντρου), που επισήμανε τον κίνδυ­νο διαταράξεως των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Τό­σο ωραία και τόσο απλά. Τα λοιπά περί «εχθροπάθειας» και ποινικοποιήσεις της αναφοράς σε ομάδες ή άτο­μα που προσδιορίζονται με αναφορά στη θρησκεία τους, στην εθνική ή εθνοτική τους καταγωγή είναι επίσης επικίνδυνα λόγω και της αοριστίας τους. Δηλαδή εάν ανα­φερθεί κανείς σε «ταραξίες και ανθελληνικές ενέργειες τουρκογενών μουσουλ­μάνων της Θράκης», τι γί­νεται; θα πρέπει απλώς να αναφερόμεθα σε «ταραξίες της Θράκης»; 

Θα έπρεπε να τους συλλάβουν 

Η αναφορά στη μουσουλμανική μειονότητα της Θρά­κης έχει όμως και μια όψη που ορισμένοι (και ορισμέ­νες) από τους εδώ υποστηρικτές τους αγνοούν. Αν δει κανείς τα δημοσιεύματα των μουσουλμανικών εντύπων ή τις απόψεις και τους χαρακτηρισμούς τους (καθαρές ύβρεις και πρόκληση μίσους) για την Ελλάδα και τους Έλληνες, όπως εκφράζονται στον μειονοτικό Τύπο, ιστοσελίδες κα τοπικούς ραδιοσταθμούς που διαθέτουν σε περίπτωση που εγκριθεί το νέο νομοσχέδιο θα πρέπει να τους συλλάβουν στην πρώτη κιόλας εβδομάδα από τη θέση του σε ισχύ. 

Ο αυταρχισμός από τη μειοψηφία της Αριστεράς 

ΚΑΤΑ την άποψή μας, το νομοσχέδιο δεν είναι θέ­μα της αρμοδιότητος ενός εξωκοινοβουλευτικού υπουργού Δικαιοσύνης της Αριστεράς και των στε­λεχών του κόμματος του και των άλλων που το υπο­στηρίζουν, όταν όλοι μαζί συνιστούν μια μικρή μειοψηφία σε σχέση με το σύνολο του ελληνικού λα­ού, της πλειοψηφίας των οπαδών τους συμπεριλαμβανομένης στη μέγιστη πλειοψηφία του ελληνικού λαού που δεν το θέλει. 

Πρόκειται για έναν πολιτικό αυταρχισμό αυθαίρε­της επιβολής στον λαό απόψεων που είχαν εκδηλωθεί παλαιότερα με άλλους τρόπους και τώρα επιχειρού­νται να επιβληθούν δολίως μέσα στο δυσμενές περι­βάλλον και κλίμα συγχύσεως στο οποίο βρίσκεται το σύνολο των Ελλήνων. 

Κάθε φορά που υποχωρούμε στις επιταγές αυτών των μειοψηφιών υπονομεύουμε θεμελιώδεις λίθους της Δημοκρατίας, που είναι η ελευθερία του λόγου και η κυριαρχία της θελήσεως της πλειοψηφίας. Και κα­τά την άποψή μας, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αντιληφθεί κανείς από πού αντλεί ο εξωκοινοβουλευτικός υπουργός Δικαιοσύνης, ενός κόμματος με ελάχιστη λαϊκή βάση, αυτόν τον σχεδόν αποστολικό ζήλο με τον οποίο υπερασπίζεται ένα τόσο σοβαρό θέμα χωρίς να αναρωτηθεί καν για το ποια είναι εν προκειμέ­νω η βούληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. 

(ΚΥΡ.ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-26/05/2013)