Διπλό πολιτικό Βατερλό και αδυναμία υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων

■ Η εθνική ΑΟΖ έγινε... ευρωπαϊκή συνεκμετάλλευση. 

■ Η Ελλάδα έχει αυτοανακηρυχθεί ταπεινωτικά «ειδική περίπτωση» για τη διεθνή πολιτική σκηνή. 

Χλευαστικά σχόλια σε ευρύ κύκλο διπλωματών και ειδημόνων περί τα ενεργειακά θέματα έχουν προκαλέσει οι δηλώσεις του πρωθυπουργού στις Βρυξέλλες για το δικαίωμα των κρατών-μελών της Ε.Ε. να ερευνούν και να εκμεταλλεύονται τις εγχώριες πηγές ενέργειας, το απολύτως αυτονόητο δηλαδή, αποκρύπτοντας τη θλιβερή πολιτική πραγματικότητα και την αδυναμία υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων στη Σύνοδο Κορυφής....

Το δεύτερο πολιτικό Βατερλό του πρωθυπουργού έχει σχέση με το γεγονός ότι ενώ το τραπεζικό απόρρητο στην Κύπρο καταπατή­θηκε βάναυσα οδηγώντας την στη χρεοκοπία και τα Μνημόνια, προχ­θές στη Σύνοδο Κορυφής διασφάλισαν εξαιρέσεις η Αυστρία, το Λουξεμβούργο, η Μάλτα, νησιά και νησίδες στη Μάγχη, κάτω από την ανεξήγητη σιωπή του κ. Σαμα­ρά. Με τη στάοη αυτή επιβεβαι­ώθηκε για μία ακόμη φορά, ότι η Ελλάδα έχει αυτοανακηρυχθεί ταπεινωτικά «ειδική περίπτωση» για τη διεθνή πολιτική σκηνή. 

Ενέργεια - ΑΟΖ 

Με τη στάση του στη Σύνοδο Κορυφής ο κ Σαμαράς έβαλε ορι­στική ταφόπλακα στην υπεράσπι­ση και την άσκηση των εθνικών κυ­ριαρχικών δικαιωμάτων, δηλαδή στην ΑΟΖ και την αντιμετώπιση της κλιμακούμενης τουρκικής απει­λής στο Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο. Η δήλωση του πρωθυπουργού ότι «είναι προς το συνολικό συμφέρον όλης της Ευρώπης να προχωρήσει η εκ­μετάλλευση των εγχώριων πλουτοπαραγωγικών πηγών» εγείρει το εύλογο ερώτημα αν ο κ. Σαμαράς έχει επαφή με τα προβλήματα της χώρας ή τα έχει υποτάξει στην εφήμερη επικοινωνιακή του εικό­να, πράγμα επικίνδυνο για τη χώρα. 

Παινεύοντας τον εαυτό του ότι «έγινε τελικά δεκτή η πρότασή μου στο κείμενο των συμπερασμάτων, να υπάρχει, δηλαδή, ειδική ανα­φορά σε εγχώριες πηγές ενέργειας, χερσαίες και θαλάσσιες, ώστε να συμπεριλαμβάνει ξεκάθαρα και τον θαλάσσιο ενεργειακό πλούτο των κρατών-μελών», ο πρωθυπουργός επί της ουσίας αποδεικνύει ότι δεν έθεσε κανένα θέμα, άρα δεν διεκδίκησε τίποτα. Και αυτά που μπορούσε να θέσει και να διεκδικήσει είναι πολλά και σημαντικά. Επειδή, ωστόσο, η κυ­βερνητική προπαγάνδα θεωρεί επιτυχία τη δήλωση αυτή, ας ανακηρύξει ΑΟΖ, ας κάνει έρευνες στον Μπάμπουρα στο Βόρειο Αι­γαίο ή στο Καστελόριζο. Το πρό­βλημα δεν είναι να κάνει η Ελλάδα έρευνες στη Λάρισα ή την Ήπειρο, αλλά να αναγκάσει την Τουρκία να σεβαστεί το Διεθνές Δίκαιο και με βάση αυτό να γίνει η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Επ' αυτών, σιγή ασυρμάτου... 

Η Σύνοδος αυτή ήταν μια μο­ναδική ευκαιρία για τον πρωθυπουργό να αναδείξει τις κατά πα­ράβαση του Διεθνούς Δικαίου απειλές της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας και να διεκδικήσει την καταγραφή τους στα συμπερά­σματα της Συνόδου, ζητώντας επί­σης, όπως ο ίδιος είχε προαναγ­γείλει, να υπάρξει πολιτική κάλυψη προς τη χώρα μας για την ανα­κήρυξη της ΑΟΖ και την αντιμετώ­πιση των απειλών κατά της κυπριακής δημοκρατίας. 

Ο ίδιος ο κ. Σαμαράς, αφού υπαναχώρησε πλήρως στην ανακήρυξη της ΑΟΖ, άρχισε από τον περασμένο Φεβρουάριο μια μεγά­λη επικοινωνιακή εκστρατεία για την «ευρωπαϊκή ΑΟΖ» αποσκο­πώντας σε μια κοινή ευρωπαϊκή θέση. Μια απλή ανάγνωση των συμπερασμάτων της Συνόδου αποδεικνύει ότι τίποτα δεν έγινε. 

Θέατρο 

Έτσι, ο Έλληνας πρωθυπουρ­γός, αντί να ετοιμάσει ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο και να θέσει πιεστικά ζητήματα ενεργειακής ασφάλειας και Διεθνούς Δικαίου, πρότεινε στη χθεσινή Σύνοδο το ανήκουστο: να μπορούν, λέει, τα κράτη-μέλη να ερευνήσουν και να αναπτύξουν τους εγχώριους χερ­σαίους και θαλάσσιους ενεργει­ακούς πόρους, κάτι που ήδη συμ­βαίνει στο Κατάκολο, το Ιόνιο, νό­τια της Κρήτης. Προς τι τόσο θέατρο; 

Η κίνηση αυτή, όπως και πολ­λές ακόμη του πρωθυπουργού, καταδεικνύουν ότι ο κ. Σαμαράς δεν διαθέτει κύρος και διεθνές εκτόπισμα για να διαπραγματευ­θεί οτιδήποτε, πόσω μάλλον να αναδείξει τη σπουδαία γεωπολιτι­κή θέση της χώρας, να ανοίξει το παιχνίδι και να επηρεάσει πολιτι­κές. 

Ήταν, επίσης, μια χρυσή ευκαιρία να απαιτήσει ο πρωθυπουργός από την Ε.Ε., να αναγκάσει την Τουρκία να υιοθετήσει τη Σύμβαση για Δίκαιο της Θάλασσας, κάτι που αποτελεί κοινοτικό κεκτημέ­νο, αλλά η Τουρκία αρνείται να συμμορφωθεί. Η θέση της χώρας σήμερα είναι πολύ χειρότερη από προχθές. 

του ΣΩΤΗΡΗ ΣΙΔΕΡΗ 

(Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΥΡΙΟ-24/05/2013)