«Επίθεση» των δικαστών στο υπουργείο Άμυνας

«ΞΕΤΙΝΑΖΟΥΝ» ΤΑ ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ ΣΤΟ ΥΠΕΘΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΣΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ. 

Τα πεπραγμένα του υπουρ­γείου Εθνικής Άμυνας «ξετινάζουν» δικαστές και εισαγγελείς, από την πε­ρίοδο της παντοδυναμίας του ήδη προφυλακισμένου Άκη Τσοχατζόπουλου και εντεύθεν, με περισσότερες από 10 δικο­γραφίες να είναι ήδη ανοιχτές. Σύμφωνα με πληροφορίες, στο εισαγγελικό στόχαστρο δεν έ­χουν μπει μόνο οι συμβάσεις αγοράς, αλλά και οι συμβάσεις των αντισταθμιστικών ωφελη­μάτων, τα οποία δεν υλοποιή­θηκαν στην πλειονότητα των συμβάσεων!... 

Ήδη οι ανακριτές Μαλλής και Σταυρόπουλος έχουν ξεκινήσει την κύρια ανάκριση για τα υποβρύχια και τα ΤοrΜ1, ακολουθώντας μόνο το δρό­μο του χρήματος, ο οποίος πάντα α­φήνει τα ίχνη του... Μάλιστα, καλά πληροφορημένες πηγές λένε στο «Καρφί» ότι έχει ήδη εξεταστεί ως κατηγορούμενος ένας νομικός σύμ­βουλος του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, στους λογαριασμούς του ο­ποίου βρέθηκαν εμβάσματα από τον Βλάσση Καμπούρογλου, τον ενδιά­μεσο που μοίραζε τις μίζες, ενώ αναμένεται να κληθεί και ένας στρατιωτι­κός, ο οποίος έλαβε 300.000.000 δρχ. από «ύποπτο» λογαριασμό... 

«Ο κάθε ύποπτος θα έρχεται εδώ με το λογαριασμό ή το πόθεν έσχες του», λένε με νόημα δικαστικοί κύ­κλοι, καθιστώντας σαφή την πρόθεσή τους να σπάσουν το απόστημα των μιζών και να καθίσουν στο σκα­μνί όσους ζημίωσαν με τις πράξεις τους την περιουσία του ελληνικού δημοσίου. «Ακούμε ότι είναι και άλ­λες υποθέσεις του ΥΠΕΘΑ ανοι­χτές», είπε ο εκπρόσωπος του ελλη­νικού δημοσίου στον πρόεδρο του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημά­των. «Εμείς θα είμαστε εδώ, να διεκδικήσουμε τα συμφέροντα του δημο­σίου μέσω αποζημιώσεων στα ποι­νικά και αστικά δικαστήρια». 

Ο σκόπελος της παραγραφής 

Η δικαιοσύνη εδώ και αρκετό καιρό έχει δείξει τις προθέσεις της για το πώς θα με­ταχειρίζεται εφεξής πρώην υπουργούς που έβαλαν... το χέρι στο μέλι. Το εμπόδιο της ειδικής παραγραφής, που έθετε ο νό­μος περί ευθύνης υπουργών, ξεπερνιέται με άλλες νομικές σκέψεις, που παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από τα βουλεύματα που εκδίδει πλέον η δικαιοσύνη. 

Για τους δικαστές το υπουργικό αξίωμα δεν αποτελεί πλέον κώλυμα, αφού η νο­μική άποψη που τείνει να επικρατήσει εί­ναι ότι το αδίκημα της δωροδοκίας -και συνεπώς και του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος- δεν εμπίπτει στα υπουργικά καθήκοντα του όποιου πολιτικού προ­σώπου. «Το αδίκημα του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος είναι μία μετεξελιγ­μένη μορφή της αποδοχής προϊόντων ε­γκλήματος. Δεν μπορούμε να δεχόμαστε ότι η πράξη αυτή ανήκει στα υπουργικά καθήκοντα, ακόμη και αν κάποιος υπο­στηρίξει ότι το "δώρο" το έλαβε κάποιος επειδή είχε την ιδιότητα του υπουργού», λένε δικαστές, για να καταλήξουν ότι η πράξη του ξεπλύματος δεν επιτρέπεται να καταλαμβάνεται από το νόμο περί ευ­θύνης υπουργών. «Όποιος πιάνεται με τη μίζα στο χέρι, θα κάθεται στο εδώλιο της τακτικής δικαιοσύνης», καταλήγουν. 

Μάλιστα αναγνωρίζουν ότι και η πολι­τεία, για λόγους αυτοπροστασίας, θέσπι­σε τον τελευταίο χρόνο ένα πλέγμα δια­τάξεων πολύ πιο αυστηρών, κατανοώ­ντας και η ίδια ότι η τιμωρία είναι πλέον πάγιο αλλά και επιτακτικό αίτημα της κοι­νωνίας, η οποία μαστίζεται από τις περι­κοπές και την ανεργία. 

Έτσι, θέσπισε πιο αυστηρούς κανόνες για το πόθεν έσχες, έκανε κακούργημα τη φοροδιαφυγή για ποσά πάνω από 73.000 ευρώ, ενώ προχώρησε και σε νο­μοθέτημα για δημεύσεις περιουσιακών στοιχείων που είναι αποτέλεσμα προϊό­ντων εγκλήματος. 

«Τι να το κάνεις το δώρο, όταν δεν μπο­ρείς να το χρησιμοποιήσεις;» λένε με νόημα δικαστές. «Η μίζα πρέπει κάπου να τοποθετηθεί. Είτε στην τράπεζα, είτε να γίνει σπίτι ή αυτοκίνητο. Σε κάθε περί­πτωση, εάν υπάρξει έλεγχος, θα βρεθεί», καταλήγουν. 

Οι δικαστές μπορούσαν... 

Στον αντίποδα, πρώην υ­πουργοί υποστηρίζουν ότι η δικαιοσύνη είχε τη δυνατό­τητα να καθίσει στο σκαμνί τους «επίορκους» υπουρ­γούς κάνοντας ερμηνεία του νόμου περί ευθύνης υπουρ­γών, καθώς ο τελευταίος ορί­ζει ότι η ειδική παραγραφή σχετίζεται με πράξεις που αφορούν την εκτέλεση των καθηκόντων τους, δηλαδή εί­τε την πράξη της απιστίας ή της παράβασης καθήκοντος, και όχι για άλλες πράξεις, όπως αυτή της δωροδοκίας ή του ξε­πλύματος βρώμικου χρήματος. Ρίχνουν με αυτό τον τρόπο το μπαλά­κι στη δικαιοσύνη, αφήνοντας να εννοηθεί ότι βρισκόταν εν υπνώ­σει... Σε κάθε περίπτωση, η «σκλη­ρή» πραγματικότητα παραμέρισε το νόμο περί ευθύνης υπουργών, με την πολιτική ηγεσία να νομοθε­τεί πιο αυστηρά για λόγους δικής της αυτοπροστασίας και τη δικαιο­σύνη να εφευρίσκει τρόπους για να ξεπερνά τους σκοπέλους της παραγραφής... Μεταξύ των δύο πό­λων, το ελληνικό δημόσιο, που μέ­χρι πρότινος φαινόταν πολύ αργό στις όποιες διεκδικήσεις του, δηλώνει σιγά-σιγά το «παρών», παρι­στάμενο ως πολιτική αγωγή σε με­γάλες δίκες, όπως αυτή του Άκη Τσοχατζόπουλου, αλλά και σε όσες θα ακολουθήσουν... 

(ΤΟ ΚΑΡΦΙ-11/05/2013)