Η « επανένωση» της Δεξιάς

Ποτέ μέχρι σήμερα, η Ν.Δ. δεν είχε τόσο μεγάλο αριθμό «δεξιών» ψήφων εκτός των κομματικών της συνόρων. 

Η διαχείριση του «αντιρατσι­στικού» νομοσχεδίου απο­τυπώνει όλα τα χαρακτηρι­στικά της παθογένειας του ελλη­νικού πολιτικού συστήματος. Τα σημεία σύμπτωσης που θα μπορούσαν να αναδειχθούν και να αποτελέσουν συγκολλητική ουσία για τους τρεις της κυβέρνησης και παράλληλα ισχυρή απάντηση όλου του πολιτικού προσωπικού έναντι της ανόδου της άκρας δε­ξιάς εξαφανίσθηκαν. Κυριάρχησε μία πεισματικού χαρακτήρα, ως προς τα πρόσωπα, και έντονα μι­κροπολιτική, ως προς τα κόμματα, αντιπαράθεση.... 

Η κυβερνητική πλευρά, σχε­δόν εμμονικά, επέμεινε να κοι­τάζει προς τις αντιδράσεις κά­ποιων εκλογικών δεξαμενών, όπως η Εκκλησία και οι Ένοπλες Δυνάμεις. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, εγκλωβισμένοι μεταξύ κομματικής επιβίωσης και πολιτικού καθωσπρεπισμού, αγνόησαν όλες τις φιλελεύθερες φωνές, ακόμη και από το εσωτερικό τους, που ανεδείκνυαν τους κινδύνους υιοθέτησης ενός ιδιότυ­που «ιδιώνυμου» που θα ποινικοποιούσε, σε μερικές περιπτώ­σεις, όχι μόνον την ελευθερία της έκφρασης, αλλά ακόμη και αυτή τη... σκέψη. 

Ευτυχώς για τους τρεις της κυβέρνησης που ο ΣΥΡΙΖΑ έσπευ­σε να αναλάβει το μερίδιο μικροκομματικής ευθύνης που του αναλογεί. Η επιθετική ρητορική εναντίον του Μεγάρου Μαξίμου και η υποστήριξη του νομοσχε­δίου εξαερώθηκαν από την ανα­κοίνωση του κ. Αλ. Τσίπρα πως δεν θα στηρίξει την πρόταση ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, αλλά θα κατα­θέσει δική του πρόταση νόμου, η οποία και «θα εφαρμοσθεί μόλις γίνουμε κυβέρνηση». 

Ο πρωθυπουργός, δε, αποδέ­κτης έντονων πιέσεων και δια­μαρτυριών από το εξωτερικό, επιδιώκει άρον άρον να κλείσει τα όποια κενά της ισχύουσας νο­μοθεσίας, με αποτέλεσμα στη Βουλή να κατατεθούν όχι ένα ή δύο, αλλά τρία διαφορετικά νο­μοσχέδια, με τον ίδιο υποτίθεται στόχο. Το κύριο πρόβλημα, ωστό­σο, για τον πρωθυπουργό είναι ότι η κομματική διελκυστίνδα για το «αντιρατσιστικό» προκάλεσε απόλυτη αμηχανία σε ένα σημαντικό τμήμα τηςκοινωνίας που εξακολουθεί να του δίνει ψήφο εμπιστοσύνης προκειμένου να συνεχίσει την προσπάθεια εξόδου της χώρας από την οικο­νομική κρίση. Η κυβέρνηση εμ­φανίστηκε να παραλύει και να επικεντρώνεται στις ανησυχίες του Μητροπολίτη Καλαβρύτων και των ενστόλων. 

Το επιτελείο της Ν.Δ ανησυχεί για τα... δεξιά του και η αλήθεια είναι ότι ποτέ μέχρι σήμερα, η Ν.Δ δεν είχε τόσο μεγάλο αριθμό «δεξιών» ψήφων εκτός των κομ­ματικών της συνόρων. Ακόμη και η επιτυχία του ΛΑΟΣ το 2009 (συγκέντρωσε 5,63%) υπολείπεται αυτής που είχε η, φιλοβασιλική, Εθνική Παράταξα του Στ. Στεφανόπουλου. Το 6,82% του 1977 ήταν το υψηλότερο ποσοστό, ιστορικά, σκληρών δεξιών ψήφων εκτός Ν.Δ. Επί 29 χρόνια, δε, τα αμιγώς εθνικιστικά - χουντικά μορφώματα ουδέποτε εξασφάλισαν ποσοστό άνω του 1%, ενώ, ειδικά, η Χρυσή Αυγή το 2009 ψηφίστηκε μόλις από 19.624 πο­λίτες. Τι συνέβη το 2012, το θυ­μόμαστε όλοι. Ανεξάρτητοι Έλληνες (7,51%), Χρυσή Αυγή (6,92%) και ΛΑΟΣ (1,58%) άθροι­σαν το 16% των ψήφων. Σύμφω­να δε με τις δημοσκοπήσεις, όσο κι αν περιορίζεται το κόμμα του Π. Καμμένου, η δυναμική της Χρυσής Αυγής επαρκεί να μεγε­θύνει περαιτέρω το, εκτός Ν.Δ., κομμάτι των δεξιών ψήφων. 

Τα μεγέθη αυτά μπορούν να αιτιολογήσουν την αγωνία συνομιλητών του πρωθυπουργού για γέφυρες προς αυτές τις ομάδες των ψηφοφόρων. Το μείζον, ωστόσο, πρόβλημα είναι ότι όσοι προσέτρεξαν στη Χρυσή Αυγή δεν το έπραξαν γιατί η Ν.Δ. κα­τέστη light Δεξιά. Το έπραξαν διότι αντιδρούν στο Μνημόνιο, ξεσπούν εν γένει εναντίον του πολιτικού συστήματος και των ευθυνών του. Υπό την έννοια αυτή, ακόμη και απαγόρευση της Χρυσής Αυγής δεν θα τους οδη­γούσε πίσω στο «μαντρί». Πιθανώς, θα αναζητούσαν μία άλλη «αντισυστημική» επιλογή. Αυτή η νέα πραγματικότητα καθιστά ασθενή τα σενάρια «επανένω­σης» της Δεξιάς και ταυτόχρονα δείχνει τον δρόμο για την κυ­βέρνηση. Αυτός δεν μπορεί να είναι περισσότερο δεξιά ή λίγο πιο αριστερά. Είναι ο μονόδρομος της εντατικής προσπάθειας για την ανατροπή της σημερινής ύφεσης και τη διαμόρφωση ενός αναπτυξιακού σχεδίου που θα δίνει προοπτική. Μόνον έτσι θα κατορθώσει και να δώσει απαν­τήσεις στην αγωνία των μετριο­παθών ψηφοφόρων του αστικού κόσμου και, παράλληλα, να επαναπροσεγγίσει τους δεξιούς ψη­φοφόρους της. Όσο αμφιταλαντεύεται, απάντηση δεν θα βρει. 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Π. ΤΕΡΖΗ

(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ- 31/05/2013)