Πήγε στην οικοδομή. Ανέβηκε στον τρίτο όροφο. Πήδηξε στο κενό!

• Τον...αποστράτευσαν από τη ζωή.

• Το κρίμα στο λαιμό σας εκεί στην κυβέρνηση! Άλλο ένα θύμα του μνημονίου (Νο 3.125) ο 46χρονος υπολοχαγός Σπύρος Σ. που έβαλε τέλος στη ζωή του εξαιτίας οικονομικών υποχρεώσεων κι ενός αριθμού πρωτοκόλλου. 

Η είδηση δεν τάραξε μόνο το στράτευμα σε όλες τις βαθ­μίδες, αλλά και το πανελ­λήνιο. Ο χαμός ενός ακόμη ανθρώπου - ακόμη ένας νεκρός στη χώρα των μνημονίων. Και όπως πάντα, πίσω από κάθε έναν που φεύγει από τη ζωή, στις ζοφερές εποχές της φτωχοποίησης και της ανέχειας του κόσμου της εργασίας, υπάρχει μια ιστορία χρε­οκοπίας... 

Αυτή τη φορά ήταν ένας ακό­μη νέος άνθρωπος, 46 ετών, υπολοχαγός του Πυροβολικού, που υπηρετούσε στην 108 Μοίρα πυραύλων Χώκ στη Ριτσώνα. Η κηδεία του έγινε το απόγευμα της Τε­τάρτης. Παρόντες ήταν δεκάδες φίλοι και συνάδελφοι του από το στρατό -άν­θρωποι που βιώνουν την ίδια απελπιστική καθημερινότητα προσπαθώντας να επιβιώσουν και να ζήσουν τις οικογένειές τους, με πετσοκομμένους μισθούς και συντάξεις - σχεδόν χωρίς μέλλον πια σε ένα επάγγελμα που κάποτε υποσχόταν τουλάχιστον μια εξασφαλισμένη ζωή, σε όσους θα κληθούν να υπερασπίσουν μια μέρα την πατρίδα στα δύσκολα. 

0 Σπύρος Ε. ήταν από τη φύση του ένας άνθρωπος με φιλότιμο και αίσθημα τιμής. Έτσι τον περιγράφουν οι φίλοι του που άφησαν λιτά μηνύματα μετά το χαμό του στη σελίδα του στο Facebook. Για ό­λους ήταν σοκ. 0 υπολοχαγός είχε φύγει από το σπίτι του στη Χαλκίδα τα ξημερώ­ματα της Τρίτης. Πήγε σε μια οικοδομή περίπου ένα χιλιόμετρο μακριά. Ανέβηκε στον τρίτο όροφο και πήδηξε στο κενό. Ήταν οι γείτονες που κατάλαβαν πως κάτι έχει συμβεί και ειδοποίησαν την Αστυνομία, η οποία σύντομα έκλεισε το φάκελο με την ένδειξη «Αυτοκτονία», καθώς στην τσέπη του βρέθηκε ένα ση­μείωμα με λίγες λέξεις για την πράξη του. Λίγη ώρα αργότερα η σύζυγος και τα δύο παιδιά του -επτά και δέκα ετών- μάθαιναν το κακό. Η είδηση συντάραξε το στράτευ­μα. Και μέχρι το βράδυ είχε κάνει το γύρο της Ελλάδας προκαλώντας συγκίνηση, όσο έρχονταν στο φως λεπτομέρειες γύ­ρω από την τραγωδία. Όπως έγινε γνωστό από κύκλους της οικογένειας, ο άτυχος υπολοχαγός είχε καταθέσει αίτηση απο­στρατείας πριν από δύο μήνες, καθώς ο μισθός του δεν του επέτρεπε, πλέον, να επιβιώνει και υπολόγιζε, με εργασία ως ελεύθερος επαγγελματίας και τη μειωμένη σύνταξη που θα έπαιρνε, να μπορέσει να τα φέρει βόλτα. 

ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΕΞΟΔΟ... 

Τα πράγματα όμως δεν ήρθαν όπως τα υπολόγιζε, όπως αναφέρουν οι ίδιες πληροφορίες -τότε ζήτησε από το ΓΕΣ να ανακληθεί η αποστρατεία του. Του απά­ντησαν πως αυτό δεν μπορούσε να γίνει πλέον διότι είχε πάρει αριθμό πρωτοκόλλου. Αν και αξιωματικοί που γνωρίζουν καλά τα πράγματα στο ΓΕΣ υποστηρίζουν ότι θα μπορούσε να βρεθεί κάποιο «παραθυράκι», ωστόσο στην περίπτωση του υπολοχαγού, αυτό δε στάθηκε ή δεν κα­ταβλήθηκε καμία προσπάθεια να γίνει εφικτό και να επιστρέψει στο στράτευμα. 

Σε συνδυασμό με βαριές οικονομικές υ­ποχρεώσεις που όπως φαίνεται είχε, τον οδήγησε στη μοιραία απόφαση. Ένα χα­ρακτηριστικό περιστατικό που αφηγού­νται συνάδελφοι του είναι πως πριν από λίγο καιρό είχε χρειαστεί μια τεχνική ε­πισκευή, στη μονάδα του Καπανδριτίου, όπου είναι η έδρα της Μοίρας. Η επισκευή στοίχισε τέσσερα ευρώ. Τα έβαλε από την τσέπη του και όταν, λίγες ημέρες μετά, του ανακοινώθηκε πως δεν ήταν εφικτή η επιστροφή του ποσού από τη μονάδα έφτασε στο σημείο να τα ζητήσει από συνάδελφό του, πολύ απλά γιατί ακόμη και αυτό το ποσό, του έλειπε… 

«ΤΟ ΜΟΝΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΘΑ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ» 

Το παράξενο παιχνίδι της μοίρας είναι πως την ίδια την ημέρα του χαμού του υπολοχαγού, ένας άλλος ομοιόβαθμος του στο στρατό Ξηράς που υπηρετεί και ζει στον Έβρο δημοσιοποίησε ένα κείμενό του στο οποίο πε­ριέγραφε την τραγική οικονομική κατάσταση την οποία βιώνει: 

«...Εδώ και τρία χρόνια, βιώνω και την τελευταία πράξη της αδικίας στο πρόσωπο μου, στην ιδιότητα μου και στην οικογένεια μου, με την πρωτοφανή στα χρονικά συρρί­κνωση των ήδη μέχρι τότε πληθωρισμένων και στερουμένων ισολογισμού (έναντι των πραγματικών αναγκών διαβίωσης) αποδοχών μου. Και πάλι δεν ομίλησα. Και πάλι αγόγγυστα σήκωσα το βάρος και τη στέρηση, συνη­θισμένος στη λιτή ζωή του στρατιώτη. Αλλά, μάλλον, άνοιξα την όρεξη του τιμητή του έργου μου, να συνεχίζει να μου στερεί στα­διακά εδώ και τρία χρόνια, κομμάτι-κομμάτι, την αξιοπρέπειά μου. Έτσι, κοντεύοντας τα 50 μου χρόνια, είδα μέρα με τη μέρα να μου αποδομούν ότι προσπάθησα να φτιάξω τίμια για την οικογένεια μου...» αναφέρει και αφού περιγράφει λεπτομερώς την οικτρή κατά­σταση στην οποία βρίσκεται - χωρίς καν να μπορεί να εξοφλήσει το λογαριασμό της ΔΕΗ, συμπληρώνει: 

«Αυτή Τη Μεγάλη Τετάρτη, 1/5/13, η αξιοπρέ­πεια ενός ακόμη σιωπηρά μαχόμενου Έλληνα πολίτη, Αξιωματικού εν ενεργεία στη Μεθόριο και πολύτεκνου οικογενειάρχη και συζύγου άνεργης -επιτυχούσης, αλλά μη προσληφθείσας- έλαβε το ύστατο της πλήγμα. Αμέσως μετά τις κωδωνοκρουσίες της επερχόμενης Ανάστασης, το μόνο φως που θα απομείνει στο σπίτι και την οικογένεια μου. θα είναι το Άγιο Αναστάσιμο Φως στη λαμπάδα και στο κανδήλι (για όσο υπάρχει λάδι να κάψει)». 

(Το ΧΩΝΙ ΚΡΑΤΑΕI 0 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΛΑΡΗΣ - ΚΥΡΙΑΚΗ 12 ΜΑΙΟΥ 2013)