ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ, με ποιους;

■ Οι εκπρόσωποι της Ελλάδας οφείλουν να βλέπουν τους πάντες και να συνάπτουν σχέσεις ή και συμμαχίες ακόμα, αλλά όλα αυτά πρέπει να γίνονται σε συνθήκες ισοτιμίας και αυτοσεβασμού.

■ Για την Ουάσιγκτον είναι απολύτως ανεπιθύμητη και η ευρωπαϊκή στρατηγική παρουσία εδώ και η οποιαδήποτε σχέση με τη Ρωσία. Έχει δικό της στρατηγικό συμφέρον και στον ελληνο-γερμανικό καβγά και στην εκδίωξη της Ρωσίας από τα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο. 

Ανησυχούν, λένε, στην κυβέρνηση, γιατί ο Ομπάμα δεν θέλει να συναντηθεί ούτε δύο λεπτά με τον πρωθυπουργό. Ξύνω κι εγώ το κεφάλι μου να βρω τι καλό έχει κάνει -ή τι κακό δεν συμφωνεί να κάνει- ο Αντώνης Σαμαράς και δεν τον δέχονται οι Αμερικανοί. Πά­ντως, ομολογώ ότι έχει ανέβει στην εκτίμησή μου.... 

Ελπίζω να μην πάει να μιλήσει και στη συνάθροιση του ισραηλινού λόμπι που έχει προγραμματίσει εφόσον το λόμπι αυτό δεν του κλείνει, όπως ασφαλώς μπορεί να κάνει, το πολυπόθητο ραντεβού με τον πρόεδρο -αν και, κατά τη γνώμη μας, αυτό που εκκρεμεί είναι μάλλον το ραντεβού των Ελλήνων πολιτικών με την Ιστορία, το λαό και το έθνος τους, από αυτούς όμως κρύβονται. 

Το λέμε αυτό γιατί οι εκπρόσωποι της Ελλάδας πρέπει να βλέπουν τους πάντες και να συνάπτουν σχέσεις ή και συμμαχίες ακόμα, αλλά όλα αυτά πρέπει να γίνονται σε συνθήκες ισοτιμίας και αυτοσεβασμού -και μόνο αυτό δεν συμβαίνει συνήθως. Το θέμα άλλωστε, δεν είναι ποιον βλέπει κα­νείς- είναι τι του λέει. Τι θα πει π.χ., ότι ο Ισ­ραηλινός υπουργός Άμυνας δεν έχει χρόνο να μετακινηθεί εκείνος στην Αθήνα και θα πρέπει να τρέχει να τον βρει στο Ισραήλ ο Π. Παναγιωτόπουλος; Αν έχει για το Ισραήλ σημασία η σχέση με την Αθήνα ας βρει το Ισραήλ το χρόνο. Μέχρι τότε, μπορεί και η Ελλάδα να δείξει υπομονή. Η διπλωματία είναι σε μεγάλο βαθμό, τέχνη της σημειολογίας. 

Δεν είμαι «αντί-Αμερικανός», αν και αμφι­βάλλω ότι με πιστεύετε. Θαυμάζω ειλικρινά πολλά χαρακτηριστικά των ΗΠΑ και όψεις της λαϊκής τους κουλτούρας, μεταξύ άλλων την απλότητα που διακρίνει τους Αμερικανούς και το σεβασμό τους προς το συλλογι­κό τους σχέδιο. Αν δεν είχαν το χρήμα για θεό τους, θα ήταν ο πιο έτοιμος λαός στην υφήλιο για το σοσιαλισμό. Αλλά δεν βλέπω ούτε μισό καλό να έκαναν στη χώρα μου από το 1947 ούτε μισό λόγο για τον οποίο θα έκαναν ένα τέτοιο καλό στο μέλλον - ίσως έχω «εμμονές», αλλά θυμάμαι ότι ήταν πίσω από τον εμφύλιο, τη δικτατορία και τη διχοτόμηση της Κύπρου. Αν κάποιος πι­στεύει το αντίθετο, ας μας πει ένα επιχείρημα βρε αδερφέ, εκτός από το να προβάλλει τη φυσική έλξη του Ραγιά προς τον Αφέντη, της κοπέλας προς τον νταβατζή της. 

Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές και κοινωνικές καταστροφές της Ιστορίας της, μαζί και ευθεία απειλή για την κρατική της υπόσταση. Επ' αυτών πρέπει οι Έλληνες πο­λιτικοί να ζητήσουν από τη «μεγάλη σύμ­μαχο» να τοποθετηθεί - μια Ουάσιγκτον που στις επίσημες ανακοινώσεις της επιμένει στην ανάγκη συνέχισης των «μεταρ­ρυθμίσεων», που είναι στη σύγχρονη οργουελιανή γλώσσα ο κωδικός όρος για τη συνέχιση της μνημονιακής καταστροφής. Αν χρειάζεται να συγκρουστούμε με τη γερμανική κυβέρνηση για τα ελληνικά εθνι­κά συμφέροντα τότε να το κάνουμε και να το κάνουμε εν ονόματι της Ευρώπης, όχι για να παίξουμε όμως πάλι το ρόλο «χρήσιμου ηλίθιου» για τα αμερικανικά συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο. 

Ορθώς τα βάζουμε με τη Γερμανία, ξεχάσαμε όμως κάπως εύκολα ότι την επίθεση κατά της Ελλάδος ξεκίνησε το 2009 μια αμερικανική τράπεζα η Goldman Sachs, και μια «ελληνική κυβέρνηση» παντελώς ελεγχόμενη από τις ΗΠΑ και δυνάμεις τύπου Soros. Για την Ουάσιγκτον είναι απο­λύτως ανεπιθύμητη και η ευρωπαϊκή στρατηγική παρουσία εδώ και η οποιαδήποτε σχέση με τη Ρωσία. Έχει δικό της στρατη­γικό συμφέρον και στον ελληνο-γερμανικό καβγά και στην εκδίωξη της Ρωσίας από τα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο, γεγονός που θέτει δύσκολα προβλήματα στρατηγικής, αν κάποιο θαύμα μετέβαλλε την Ελλάδα σε υποκείμενο από το διεθνές κλωτσοσκούφι που είναι σήμερα. 

Πώς, δηλαδή, θα αποσυναρμολογήσουμε το «κυνήγι της αλεπούς» που σκηνοθέτη­σαν εις βάρος μας, βάζοντάς μας να τσακω­θούμε με την Ευρώπη, να αποξενωθούμε από Ρωσία, Κίνα, Άραβες, Κούρδους, Σέρβους, Ιρανούς, Αρμένιους κ.λ.π., ώστε να καταλήξουμε μόνοι μας καταστρεφόμενο προτεκτοράτο που θα αναζητεί τη θέση του, αν το αφήσουν να επιβιώσει στα ση­μερινά του σύνορα, εντός μιας Μεσογείου που τείνει να γίνει τουρκοϊσραηλινή ζώνη επιρροής υπό ηγεμονία των ΗΠΑ; 

Η αφύπνιση της Ρωσίας και μια ευκαιρία για την Ελλάδα - Μείζων στρατηγική στροφή της Μόσχας 

Λέγεται, πάντως, ότι η κυβέρνηση εξέφρασε κάποιο ενδιαφέρον για συμμετοχή της Ελλάδας στον South Stream, το μόνο από τους αγωγούς που είναι προς ελληνι­κό όφελος και που εμείς τον προτείναμε. Κάτι είναι κι αυτό. Η Ρωσία σήμερα είναι το κύριο εναπομένον δυνητικό αντιστάθμισμα στην πίεση που ασκείται σε Ελλάδα και Κύπρο τόσο από πλευράς Γερμανίας της Μέρκελ όσο και ευρύτερα των ««ναυτικών δυνάμεων», δηλαδή της αμερικανικής και της χρηματιστικής αυτοκρατορίας. 

Αν εμφανιζόντουσαν σε Ελλάδα και Κύ­προ πολιτικές ηγεσίες ικανές να αναλάβουν το τιτάνιο έργο της ανόρθωσης των δύο χωρών, χωρίς να τις ρίξουν στα βράχια, τότε η Μόσχα ίσως και το Πεκίνο, θα μπορούσε να είναι σύμμαχος. Μάλιστα, η σημε­ρινή συγκυρία σε Ρωσία και Μέση Ανατολή θα ήταν ιδιαίτερα πρόσφορη. 

Στη Ρωσία, η εθνικιστική πτέρυγα του καθεστώτος φαίνεται να πέτυχε μια ίσως στρατηγική νίκη επί της φιλελεύθερης, με την παραίτηση του Σουρκώφ, πρώην επικεφαλής της προεδρικής διοίκησης. Δυνάμεις όπως αυτές που εκφράζει ο Ντούγκιν, τις ιδέες του οποίου οι αναγνώστες των «Επικαίρων» είχαν την ευκαιρία να γνωρί­σουν σε πρόσφατη συνέντευξη, δείχνουν να επηρεάζουν τώρα όσο ποτέ άλλοτε το Κρεμλίνο. Ταυτόχρονα συγκλίνουσες πλη­ροφορίες από τη Ρωσία και από το Ισραήλ κάνουν λόγο για πολύ έντονη διαμάχη του Νετανιάχου με τον Πούτιν στο Σότσι. 

Ο Ρώσος πρόεδρος φέρεται να εξήγησε στον Ισραηλινό πρωθυπουργό ότι παρα­βίασε τις συμφωνίες επιτιθέμενος στη Δα­μασκό. Ως απάντηση η Μόσχα έστειλε ήδη αντιαεροπορικούς - αντιβαλλιστικούς πυ­ραύλους S-300 στη Συρία. Στην απειλή των Ισραηλινών ότι θα τους καταστρέψουν, η απάντηση των Ρώσων είναι «δοκιμάστε». 

Για πρώτη φορά από το 1973 σημειώνε­ται παρόμοια όξυνση μεταξύ Μόσχας, Δυτι­κών και Ισραηλινών. Αυτό αυξάνει κατακόρυφα τη στρατηγική σημασία της Κύπρου και της Ελλάδας. Ένας τέτοιος παράγων θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για το μεγάλο παιχνίδι που απαιτούν οι περιστάσεις και η σωτηρία των δύο χωρών. Αλλά είπαμε: Για να παιχτεί οποιοδήποτε στρατηγικό παι­χνίδι χρειάζεται πολιτική ηγεσία με γνώση, ανεξαρτησία και θάρρος. Άντε βρες τη! 

Πυροβολώντας τα πόδια μας 

Όχι μόνο δεν υπάρχει προσωπικό που να χαράξει στρατηγική και να διευρύνει τις συμμαχίες της χώρας, κάνουμε και το αντίθετο. Η Κύπρος του Αναστασιάδη κατάφερε το ακατόρθωτο, να χαλάσει αυτή τη στιγμή τις σχέσεις της με το Ιράν, εκδίδοντας στις ΗΠΑ Ιρανό υπήκοο που κατηγορείται για παραβίαση των κυρώσεων. Σε απάντηση, η Τεχεράνη ανακάλεσε τον πρέσβη της από τη Λευκωσία. Το Ιράν όμως είναι μια πολύ φιλική χώρα προς την Κύπρο και την Ελ­λάδα αλλά και η μόνη που δέχεται να μας εξάγει επί πιστώσει καύσιμα. Αυτοί που επι­διώκουν να έχουμε κακές σχέσεις με την Τε­χεράνη είναι οι ίδιοι που απεργάζονται την καταστροφή μας. 

Εξαιρετικά συζητήσιμης αξίας, αν όχι αντί­θετη με το ελληνικό εθνικό συμφέρον, είναι και η προγραμματιζόμενη για το φθινόπω­ρο άσκηση Ελλάδος - Κύπρου - Ισραήλ στην Ανατολική Μεσόγειο. Στο ζήτημα αυτό όμως και στο σύνολο των ελληνο-ισραηλινών σχέσεων, που οφείλουν επίσης, όπως και η όλη ελληνική εξωτερική πολιτική, να τεθούν στη βάση του αμοιβαίου οφέλους, θα επανέλθουμε σε πρώτη ευκαιρία. 

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-23/05-29/05/2013)