0 μεγαλύτερος κίνδυνος στα εθνικά μας θέματα, η αυτοκαταστροφική πολιτική μας

Γράφει ο 

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ / Πρέσβυς ε.τ. 

Η αδράνεια και η επανάπαυση της Ελληνικής πλευράς επέτρεψε στην Άγκυρα να αποκτήσει πλεονε­κτήματα στον συσχετισμό δυνάμεων, τα οποία χρησιμοποιεί σήμερα απρο­κάλυπτα για να προωθήσει τις γνω­στές διεκδικήσεις της στην Κύπρο και το Αιγαίο. 

Η υπόδειξη ότι πίσω από αυτή την εξέλιξη υπάρχει κάτι αναπόφευκτο, λόγω της ασυμμετρίας μεταξύ του ...μεγέθους και της οικονομίας των δύο χωρών, είναι μόνο εν μέρει α­κριβές. Ο παράγων αυτός θα γίνει καταλυτικός σε μακροπρόθεσμη βά­ση, εάν δεν υπάρξει εθνική ανόρθω­ση από την Ελληνική πλευρά και συνεχισθεί η σημερινή πορεία της φθίνουσας εθνικής παραγωγής και της ελλείψεως εθνικής στρατηγικής και ανεξάρτητης πολιτικής. Εάν συνεχισθεί, με άλλα λόγια, η σημερινή πο­ρεία του εθνικού μαρασμού και της εθνικής παρακμής. 

Η μικρότερη Ελλάδα είχε, μέχρι προσφάτως, ως σημαντικά πλεονεκτήματα το υψηλότερο οικονομικό ε­πίπεδο, την παιδεία και την τεχνολο­γία. Η ανατροπή που έχει συντελεσθεί κατά τα τελευταία χρόνια στους τομείς αυτούς έχει πολύ με­γαλύτερη σημασία από την αριθ­μητική υπεροχή που έχει επιτύχει η Άγκυρα στους στρατιωτικούς ε­ξοπλισμούς. 

Η Άγκυρα, σε αντίθεση με την Ελλάδα, πέτυχε να αξιοποιήσει τις μεγάλες αμυντικές δαπά­νες για την ανάπτυξη μιας ε­ντυπωσιακής αμυντικής βιομηχανίας. Η τελευταία της παρέχει πολύ μεγάλο βαθμό αμυντικής αυτάρκειας, αλλά ταυτόχρονα βιομηχανική και τεχνολογική πρόοδο. 

Το ίδιο, με κάποιες παραλ­λαγές, ισχύει για την οικονο­μία, την εθνική παραγωγή και την εθνική αναπτυξιακή στρατηγική. Οι πολιτικοί ιθύνοντες της Ελλάδος δεν αντελήφθησαν εγκαίρως πόσο δύσκολο αγώνι­σμα ήταν η ένταξη της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση και, ιδίως αργό­τερα, στην Ευρωζώνη. Η πρώτη κυ­βέρνηση του ΠΑΣΟΚ απαίτησε και ε­πέβαλε τα Μεσογειακά Προγράμμα­τα ως δείγμα μιας Ευρωπαϊκής πολι­τικής συγκλίσεως και συνοχής. Οι ε­πόμενες κυβερνήσεις, αγόμενες πολλές φορές από έναν νεόκοπο και κακώς νοούμενο Ευρωπαϊσμό, εγκατέλειψαν σταδιακά την πολιτική αυτή. Συνέπλευσαν με πολιτικές που αντιμάχονταν ουσιαστικά τα Ελληνι­κά συμφέροντα. Τα πράγματα επιδει­νώθηκαν με την παράλληλη προώ­θηση του ακραίου νεοφιλελευθερι­σμού και της παγκοσμιοποίησης ως θεσμικού οικονομικού καθε­στώτος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Το καθεστώς αυτό είχε ως αναπόφευκτη συνέπεια την ουσιαστική κατάργηση της Αρχής της Κοινοτικής προτιμήσεως. 

Η εξέλιξη αυτή είχε και έ­χει ολέθριες συνέπειες στις λιγότερο αναπτυγμένες και λιγότερο ανταγωνιστικές χώρες-μέλη, όπως η Ελλάδα. 

Ο ανταγωνισμός δεν πε­ριορίζεται πλέον μεταξύ των χωρών-μελών. Εξελίσσεται σε πα­γκόσμιο επίπεδο. Αυτό είχε ως απο­τέλεσμα να πληγεί καίρια η εθνική παραγωγή της χώρας και να κατα­στούν ανέφικτες αρχές, όπως η προ­στασία της Ευρωπαϊκής παραγωγής, η σύγκλιση και η συνοχή αλλά ακό­μη και η ίδια η πολιτική ενοποίηση, παρά την εισαγωγή του ευρώ, που είχε επισήμως ως στόχο να επιταχύ­νει την πολιτική ενοποίηση. 

Πώς μπορεί μια Ευρωπαϊκή χώ­ρα να είναι αλληλέγγυα με τις άλ­λες, όταν είναι ανταγωνιστική με αυτές σε παγκόσμιο επίπεδο; Πώς μπορεί, με την ίδια λογική, να προωθήσει την κοινή ανάπτυξη; 

Δεν είναι απορίας άξιον όταν βλέ­πουμε, επομένως, στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση την υπερίσχυση των πολιτικών λιτότητας, που εκφράζουν την έλλειψη μιας κοινής αναπτυξια­κής πολιτικής και αλληλεγγύης. 

Η Ελλάδα, κοντά στα άλλα ενδο­γενή προβλήματα που λειτουργούν ως τροχοπέδη στην ανάπτυξη και την πρόοδό της, βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη και με μια κατάσταση στην ο­ποία δεν έχει τον έλεγχο της οικονο­μίας και της αγοράς της και είναι υ­ποχρεωμένη να συμπλέει με κανό­νες ακραίου νεοφιλελευθερισμού και παγκοσμιοποίησης. 

Πώς θα διαμορφώσει, υπό τις συνθήκες αυτές, ένα εθνικό ανα­πτυξιακό σχέδιο και μια εθνική α­ναπτυξιακή στρατηγική, που όλοι αναγνωρίζουν ότι έχει ανάγκη για να βγει από τη σημερινή καταχνιά και να ανοίξει μια νέα προοπτική; 

Είναι ένα από τα βασικά ερωτήμα­τα που αφορούν το σημερινό οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η χώρα και από το οποίο πρέπει να βγει το ταχύτερο δυνατόν, γιατί η βα­θιά οικονομική κρίση είναι παράθυ­ρο ευκαιρίας για την Άγκυρα, που καραδοκεί για να την εκμεταλλευθεί. 

Η παιδεία και η τεχνολογία είναι έ­να άλλο πεδίο, στο οποίο η Ελλάδα υποσκελίζεται επίσης επικίνδυνα α­πό την Τουρκία κατά τα τελευταία χρόνια. Και στο πεδίο αυτό, η κακο­δαιμονία που επικρατεί κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες είναι αυτοδη­μιούργητη και έχει εκλεκτική συγγέ­νεια με την κομματοκρατία της πε­ριόδου αυτής. Είναι θλιβερό και ε­ξοργιστικό να βλέπει κανείς έπειτα από τόσα χρόνια να συνεχίζεται η ί­δια κατάσταση και η παιδεία να πα­ραμένει υποβαθμισμένη και αποτελματωμένη. 

Οι δομικοί αυτοί παράγοντες συ­ντρέχουν στη διαμόρφωση των συσχετισμών, που αφορούν τα εθνικά θέματα της χώρας και της προοπτι­κής της, παράλληλα με τις ειδικότε­ρες πολιτικές που αφορούν τα εξοπλιστικά προγράμματα, την ισορρο­πία δυνάμεων και την ανάπτυξη της εθνικής πολεμικής βιομηχανίας. 

Κοντά σ' αυτές, προσμετρούν, βε­βαίως, καθοριστικά επίσης η ανεξαρτησία της εξωτερικής πολιτικής, η έγκαιρη πρόνοια και η άσκηση μιας αποτελεσματικής εθνικής στρατηγι­κής. Προφανώς, η στρατηγική αυτή δεν ασκείται στο κενό. Λαμβάνει υπ' όψιν συσχετισμούς, συμμαχίες και γεωπολιτικούς παράγοντες. 

Τι πολιτική όμως είναι αυτή που φέρνει στην Αθήνα τον Τούρκο πρωθυπουργό και τη συνοδεία του, όταν η Άγκυρα επιδίδεται απροκάλυπτα σ' έναν νέο Αττίλα στην Κυπριακή ΑΟΖ και απειλεί με casus belli εάν ανακηρυχθεί ΑΟΖ στο Αιγαίο; 

Πώς θα παγιωθούν με αξιοπι­στία οι περιφερειακές συμμαχίες της Ελλάδος, όταν υποσκάπτονται, από τη μια μέρα στην άλλη, αντι­φατικές πολιτικές; Ποιο μήνυμα στέλνει η Ελλάδα προς έναν βασι­κό σύμμαχό της, τις ΗΠΑ, που υ­ποστηρίζουν ότι η Τουρκία θα πρέπει να έχει «συμμετοχή» στα ενεργειακά κοιτάσματα της Ανα­τολικής Μεσογείου; Σε ποιων την ΑΟΖ θα έχει συμμετοχή; 

Η ακολουθούμενη από την Ελλά­δα κατευναστική πολιτική δεν οδη­γεί, δυστυχώς, σε αποτροπή. Απο­θρασύνει, αντιθέτως, την Άγκυρα. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από μια ανεξάρ­τητη και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. 

Πώς θα γίνει όμως αυτό από μια κυβέρνηση που βρίσκεται σε μια τέτοια κατάσταση και ασκεί μια τέ­τοια πολιτική; Αυτό είναι το ερώ­τημα που θέτει με αγωνία κάθε πολίτης που παρακολουθεί τους κινδύνους που διαγράφονται. 

(ΤΟ ΠΑΡΟΝ-23/11/2014)