Η εξωτερική πολιτική, όμηρος του μεταναστευτικού

Γράφει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος 

Σύντομα θα βρεθούμε πολύ στριμωγμένοι στις επιλογές μας σε σχέση με ζητήματα της εξωτερικής μας πολιτικής. Η δίχως έλεγχο μεγάλη εισροή μεταναστών στη χώρα και η αλλοίωση της εθνολογικής βάσης της κοινωνίας, θα αρχίσει να αντανακλά σε θέματα που έχουν σχέση με τη θέση της χώρας στη διεθνή σκακιέρα.

Το μουσουλμανικό κύμα που πλειοψηφεί στις τάξεις των παράνομων μεταναστών σταδιακά θα αρχίσει να...
παίζει σημαντικό ρόλο σε κάθε προσπάθεια ή πρωτοβουλία της χώρας στον εξωτερικό τομέα. Εφόσον δεν έχουμε ακόμη ξεκαθαρίσει ποια είναι ακριβώς η πολιτική μας στον τομέα του χειρισμού της νεομουσουλμανικής (σε αντίθεση με τους μωαμεθανούς της Θράκης) μειονότητας της χώρας, σύντομα θα βρεθούμε σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση. Κάθε απόφαση εξωτερικής πολιτικής θα πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν σημαντικές παραμέτρους της εσωτερικής κοινωνικής κατάστασης.

Το γεγονός πως σύντομα θα υπάρχουν μερικές χιλιάδες δεύτερης γενιάς μουσουλμάνοι μετανάστες στη χώρα, με απόλυτα δικαιώματα Έλληνα πολίτη και δυνατότητα άσκησης εκλογικών καθηκόντων, θα επιφέρει μεταβολές όχι απλά στο εκλογικό σώμα, αλλά και στη δυνατότητα άσκησης εξωτερικής πολιτικής δίχως αναφορά στις ιδιαίτερες εθνικές και θρησκευτικές ευαισθησίες της μειονότητας. Συμμετοχή σε υπερεθνικές επεμβάσεις σε χώρες της Μέσης Ανατολής ή της Ισλαμικής Ασίας, θα είναι σχεδόν αδύνατη δίχως να λαμβάνονται υπ’ όψιν οι πιέσεις του μουσουλμανικού στοιχείου της χώρας. 

Το ίδιο θα ισχύει και για λογής μέτρα στο εσωτερικό εφόσον θα αναφέρονται σε αποφάσεις κοινωνικής, εκπαιδευτικής ή αξιακής γενικότερα φύσης που θα άπτονται νοοτροπιών διαφορετικών από τις παραδοσιακά ελληνικές.

Σε πρόσφατη σοβαρότατη μελέτη του ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Cambridge, Cristopher Hill ("Το εθνικό συμφέρον υπό αμφισβήτηση: εξωτερική πολιτική σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες", Oxford University Press, 2013), επισημαίνει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει συνολικά η Ευρώπη στις επιλογές της λόγω των πολυπληθών μουσουλμανικών κοινοτήτων στους κόλπους της και στο αλλοπρόσαλλο των πολιτικών που ακολουθούν οι κυβερνήσεις των κρατών – μελών απέναντί τους.

Σημειώνει τη μεγάλη ένταση στη Βρετανία ανάμεσα σε τρίτης γενιάς Ασιάτες, που οδηγεί σε συγκρούσεις και τρομοκρατικές κινήσεις. Παράλληλα, επισημαίνει τα προβλήματα που εμφανίζονται σε χώρες όπως η Δανία, η Ολλανδία και η Γερμανία, με αφορμή συγκρούσεις ανάμεσα σε διαφορετικές θρησκευτικές υποδιαιρέσεις μεταξύ μουσουλμάνων αλλά και απέναντι σε εκδηλώσεις που ενοχλούν τις ευαισθησίες τους (οι γελοιογράφοι του προφήτη ή άλλες καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες).

Όλα αυτά προκαλούν αλλαγές σε προτεραιότητες εξωτερικής πολιτικής που οι χώρες υποχρεώνονται να ακολουθήσουν, προκειμένου να εξασφαλίσουν συναίνεση και ηρεμία στο εσωτερικό τους. Αλλά και για να μπορέσουν να βρουν μία ισορροπία ανάμεσα σε ανταγωνιζόμενες στο εσωτερικό τους αξίες, όπως ο πατριωτισμός, η ελευθερία, η ασφάλεια, η πολυμέρεια, η ανοχή, η συναίνεση και τα ατομικά δικαιώματα. Οι προκλήσεις δεν είναι λίγες.

Η Ευρώπη, όπως και οι χώρες – μέλη, έχουν να αντιμετωπίσουν μεγάλες εντάσεις και διλήμματα. Και δεν είναι λίγα αυτά που θα βρεθούν για χειρισμό στις αρμοδιότητες του Έλληνα επιτρόπου. Ήδη, το κοινό ευρωπαϊκό αύριο είναι αρκετά σκοτεινό. Οι μουσουλμανικές μειονότητες θα αυξήσουν τις εντάσεις και στα εσωτερικά μέτωπα των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Με άγνωστα αποτελέσματα.

εφημ. «Καθημερινή»